(Of hier een betere versie met ondertitels en nog een rapnummer extra)
Alleen nog de trailer gezien – en het was alsof ik weer terug was in Gaza. Het gewone Gaza van de gewone mensen die daar wonen.
Hoe vaak het ik niet meemaak: als ik het over Gaza heb heeft degeen met wie ik spreek het meteen over Hamas. Het is een van de grootste problemen die Palestijnen hebben in hun pogingen om hun kant van het verhaal gehoord te krijgen, dat er zoveel beeldvorming is dat de blik versluiert, dat de mensen in Gaza niet meer als gewone mensen gezien worden, met dezelfde behoefte aan vrijheid als iedereen. Zo’n documentaire als deze helpt om het echte perspectief weer terug te krijgen: dat het gaat om een volk dat stelselmatig van alles beroofd is dat ze nodig hebben om normaal te kunnen leven: hun land, hun bezittingen, hun vrijheid en hun toekomst. Kijken dus.
Ecumenical Jury Film Prize Berlinale 2010
IKON-televisie
Zondag 4 juli 2010
Nederland 2
23.15 – 24.15 uur: IKON DOC: AISHEEN (STILL ALIVE IN GAZA)
Gaza, februari 2009, een maand na het Israëlisch offensief. De stad is verwoest. Zelfs de kermis is gebombardeerd. De zweefmolen staat stil en het spookhuis ligt in puin. Gaza is veranderd in een spookstad. Midden in de ruïnes zoeken mensen naar een flard van hun bestaan. Een herinnering aan een dierbare of gewoon een stoel die nog bruikbaar is. Boven hun hoofden Israëlische vliegtuigen, want er vallen nog regelmatig bommen. Hoe bouwen mensen hun leven weer op, in een gebied dat door oorlog is verwoest en dat door blokkades is afgesneden van de rest van de wereld?
Niet spectaculair en zonder politieke of journalistieke duiding toont filmmaker Nicolas Wadimoff ons scènes uit het dagelijks leven in Gaza. Kinderen die vertellen hoe ze familieleden hebben verloren en jongens die zich beklagen over hun gedwongen ‘vakantie’. Clowns die kinderen met ballonnen aan het lachen maken, terwijl buiten de granaten knallen. En de rappers van Darg Team die met hun provocerende teksten de zaak op de spits drijven, maar niettemin worden geïnterviewd op de lokale radio. We zien het wachten bij de grensovergang met Egypte, de chaos bij het VN distributiecentrum en de voortdurende onrust rond de smokkeltunnels, maar we komen ook op het strand en in de dierentuin.
Locaties en ontmoetingen die elders ‘gewoon’ zouden zijn, krijgen onder deze omstandigheden een heel andere betekenis, waardoor een poëtisch en soms surrealistisch beeld ontstaat. Filmmaker Nicolas Wadimoff: “Tussen alle dood en verderf zijn er mensen die leven. Ze willen niet alleen overleven, maar een volwaardig leven leiden. Wat ik met mijn film wil laten zien is, dat mensen de uitzonderlijke gave bezitten om zich over de meest gruwelijke gebeurtenissen in hun leven heen te zetten. Zij zijn er nog, het leven gaat door.” Aisheen (Still alive in Gaza) is een ode aan het leven – tegen de verdrukking in.
Regie: Nicolas Wadimoff; camera: Frank Rabel; montage: Karin Sudan; geluid: Monther Abou Eyafda, Darg Team; productie: Léandro Basso, Faycal Hassaïri, Luc Martin.
Dit is een productie van Akka Films, Carouge (Zwitserland) en JCC Al Jazeera Children’s Channel, Doha (Katar)
Jij bent echt cool Anja. Echt. Moge Allah jou belonen. Had ik maar een moeder die zich druk maakte om de wereld, mijn moeder zegt altijd dat ik me niet zo druk moet maken om onrechtvaardigheid want dat ik daar toch niks aan kan doen. Jij bent het voorbeeld van dat je wel iets kan doen. Misschien een druppel op die gloeiende plaat maar beter heel veel druppeltjes dan niks!
Allah beloont mij al, Michelle. Vergeef het je moeder die niet ontdekt heeft wat jij al weet: dat het beter leven is als je niet alleen leeft voor jezelf, precies dat wat de basis is van alle grote godsdiensten inclusief de islam.
Je kunt heel veel doen aan onrechtvaardigheid ook als je niet in één keer de wereld kunt verbeteren. Ik denk er aan dat we de mensen in Gaza het gevoel geven dat ze niet vergeten worden, dat er aan de andere kant van de wereld mensen zijn die om ze geven. Ik denk aan die ene jongen in Gaza van wie we echt het leven hebben gered. Ik denk aan de vluchtelingen die in Nederland op straat worden gezet, en hoe belangrijk het is dat er mensen zijn die dwars tegen de wrede wet in toch voor ze zorgen – het beste soort burgerongehoorzaamheid.
En wat het je geeft? Moedeloosheid soms, dat er zoveel mensen zijn die alleen aan zichzelf denken of alleen aan hun ‘eigen volk, en woede soms, dat dat gedonder in Gaza maar door kan gaan zonder dat er echt wat verandert. Maar je krijgt er ook veel voor terug, al is dat niet waar je het voor doet. Je komt de beste mensen tegen, je krijgt vriendschappen, dwars over culturen heen die je anders niet gehad zou hebben.
Soms zeggen mensen wel eens cynisch: dat doe je alleen om er zelf een goed gevoel van te krijgen. Nou, op een bepaalde manier is dat waar. Ik voel me veel beter, ook over mezelf, als ik me ingezet heb. Niet om de dankbaarheid, maar om mee te maken dat het verschil maakt wat je doet, dat het iemand anders oprecht goed doet. Daar kan weinig tegenop hoor!
Dan kijk ik naar mensen die blijven steken in hun egoisme, of cynisme of moedeloosheid – en die geen poot uit willen steken voor een ander en dan vind ik mezelf een gelukkig mens.
Anja, je antwoord aan Michelle is waar. Ik wil dat met het volgende onderbouwen.
Vrijdag jl. had ik het stapeltje, van jou, boeken opgehaald en daarna liep ik met mijn hond, Fikkie, een rondje.
We kwamen in het parkje dicht bij mijn huis. In dat parkje staat een picknicktafel. En zie daar, Vier moslima’s zaten er gezellig te keuvelen. De eromheen spelende kinderen herkende Fikkie en riepen hem. Zo kwam ik met de dames aan de praat. En alsof het zo moest zijn, het gesprek kwam op Palestina.
Een van de vrouwen had daar nogal wat vragen over met name de grote onrechtvaardigheid, van Israel, maar ook vanuit Europa, begreep zij niet.
Het kwam er op neer dat ik thuis een van de boeken ging halen en aan haar gaf. Als u het uit heeft geef het dan aan anderen om te lezen, zei ik.
Gister avond kwam ik weer langs dat parkje en jawel daar zat de mevrouw aan wie ik het boek gegeven had.
Ze riep me en vertelde dat zij al enkele avonden daar had zitten wachten met een doos koekjes.
U heeft mij zomaar een boek gegeven zei ze, u heeft niet eens mijn naam gevraagd of uw naam genoemd, ik weet niet eens wat u geloofd of waar u woont en daarom ben ik hier gaan zitten wachten.
Wat ik geloof is toch niet zo belangrijk antwoordde ik, het gaat er toch om dat we elkaar als mens respecteren.
Kijk, het was voor mij maar een kleinigheidje om iemand iets te geven wat een antwoord zou geven op de vragen waar een mens mee zit.
En nu heb ik onverwacht een doos met koekjes op de tafel staan.
Naast het feit dat dat een warm gevoel geeft zijn ze nog verrekte lekker ook!
Anja, bedankt he! Hahaha!
Groet,
Gerrie
Sure! despite of all what have been going through , life goes and we are still alive as we are believe in our rights and principles. Through the overwhelming dark, a ray of hope will come soon to reveal the truth.