En wat doet een junkie als ik die af moet kicken van elke dag weblog? Die wordt lid van Facebook, hahaha.

Al tijden werd ik van verschillende kanten bestookt, nee nee nee riep ik steeds maar, dat gaat verkeerd, weblog en facebook en dan ook nog twitteren, wanneer leef ik dan nog? En wat heb je dan nog te melden? Op mijn weblog: lekker getwittert. Op Facebook, leuk op mijn weblog zitten knoeien. Tweet: ga even leuk langs op Facebook, daar vertel ik dat ik fijn zat te bloggen.

Okee, een zwak moment, gezwicht. Net als ik de laatste was met een kleurentv – vroeger was dat in zwart en wit, lieve kijkbuiskindertjes, in de tijd dat cola nog een luxe was, en poezen nog met de pot mee-aten, en ook heb ik eens gezworen nooit nooit een boek te schrijven op zo’n raar ding als een computer (ook verloren) en nu ben ik nu om. En leuk hoor, wat je krijgt als zowat je gehele vrienden- annex kennissenkring op Facebook hun feestjes vieren, inclusief verre mensen van lang niet gezien, die nu ineens langstrekken. Ha die Liesbeth, ha Lex, jullie ook, jongens?

Dus heb ik wat mensen aangeklikt die ik wel tot mijn vriendenkring wil rekenen, de een leidt me zo tot de ander, en nu doet mijn PC om de haverklap PING! en mijn I-phone wat zachter ping! er achteraan als er weer eentje komt melden dat ie mijn vriend wel wil zijn. Tsjonge nou.
Ik voel me als een vijfjarig kind dat jarig is geworden.
Veel te veel cadeautjes.

En nu moet ik mezelf tegenhouden om daar elke tien minuten te gaan kijken.
Ze zeggen dat de verslaving na een week of wat weer afneemt.

Misschien dat het helpt als ik ga twitteren.