Het laatste middagmaal

Dit is Khaled Wahba, hij ligt in een ziekenhuis in Tel Aviv.
(met update)

levy.jpg

Op 21 juni zat de familie in Khan Younis in de Gazastrook bij elkaar voor het middagmaal. Moeder Fatma, haar dochter van 2, Farah, haar zoontje Khaled, een jaar, Fatma’s broer, Dr. Zakariya Ahmed, zijn schoondochter Shayma, negen maanden zwanger en hun 78 jarige grootmoeder. De familie was bij elkaar gekomen ter ere van de oom, die een paar dagen eerder uit Saudi-Arabie was teruggekomen.

Toen hoorden ze buiten een grote klap. Fatma pakte meteen de kleinste op, en probeerde zich te verschuilen in een binnenkamer. Meteen volgde de volgende klap. Deze keer was het een voltreffer, een granaat afgeschoten door het Israelische leger. Die kwam door het plafond heen het huis binnen. Fatma, drie maanden zwanger, was meteen dood. Ook haar broer, Dr. Ahmed. Zijn schoondochter kreeg een miskraam, het meisje Farah was lichtgewond, en de baby van de familie, Khaled, raakte zwaar gewond aan zijn hoofd. Alleen de grootmoeder bleef ongedeerd.

In nabijgelegen Rafah reed taxichauffeur Mohammed Wahba een familie naar het strand. Hij hoorde over de radio over de ramp. Zijn mobieltje ging, en hij hoorde zijn broer Nidal, de vader van de familie die net was getroffen schreeuwen, kom ons helpen. De twee broers reden naar het Nasser ziekenhuis in Khan Younis, waar ze zagen wat er was gebeurd.

Voordat hij een taxischauffeur werd werkte Mohammed negen jaar als concierge aan de Universiteit in Tel Aviv. Hij woonde daar, en kende veel van de professoren bij naam. Hij zat graag bij de colleges als dat kon, en genoot vooral van het studenten film festival. Het was er zo prettig, zei hij. De professoren waren aardig tegen hem. Aan die periode kwam een eind in 1994 toen alleen getrouwde mannen met kinderen in Israel werden toegelaten.

Het was al tien jaar geleden dat het hem werd toegestaan om terug te gaan naar Tel Aviv. Nu is hij er weer, zittend naast het bed van zijn neefje die in kritieke toestand is opgenomen in het Dana kinderziekenhuis. Het is door bemiddeling van een Amerikaanse vriend van de familie, die jarenlang bij Rafah heeft gewoond, dat de kleine Khaled in Tel Aviv naar het ziekenhuis mocht. De kosten werden betaald door een Amerikaanse stichting. Niet door het Israelische leger, en niet door het Ministerie van Defensie. Khaled werd drie dagen na het ongeluk overgebracht naar Tel Aviv, vergezeld door zijn oom Mohammed.

De kleine Khaled ligt in coma, is verlamd en wordt beademd. Zijn hoofdje is geraakt door een granaatscherf. ‘Ik weet niet wie er verantwoordelijk is’, zegt Mohammed Wahba in vloeiend Ivriet, ‘of het de piloot is, of wie het bevel gaf om te schieten’. Wel is het duidelijk dat het de bedoeling was een aanslag te plegen op een auto die leden vervoerde van een verzetsorganisatie, en dat de granaat verkeerd terecht kwam.

Zijn broer Nidal, nu weduwnaar, belt hem voortdurend om te vragen hoe het met zijn zoontje is. De grenspolitie van Gaza, de Liaison Office, heeft al gebeld dat het kind terugmoet naar Gaza, omdat er niet voldoende geld is om hem in het ziekenhuis te houden. Vader en oom zijn erg bezorgd wat er gaat gebeuren als het kind terug wordt gestuurd. Deze week heeft Ibrahim Habib, arts bij de Physicians for Human Rights geprobeerd om er voor te zorgen dat het kind niet terug gestuurd wordt naar Gaza.

De Wahba’s waren al jaren bezig om een kind te krijgen. Ze kregen een behandeling om vruchtbaar te worden, en twee en een half jaar geleden werd eindelijk hun dochter Farah geboren. En Khaled een jaar later. Nidal is ingenieur in metaalbewerking die in Duitsland studeerde en nu les geeft in het beroepsonderwijs in Gaza, en Fatma was een onderwijzeres. Hij is 40, zij was 38. Hun huis staat bij de ingang van Khan Younis, waar nu waarschijnlijk spoedig de tanks voorbij zullen rollen, maar die woensdag een paar weken geleden leek alles nog rustig, toen ze bij elkaar gingen zitten voor het feestelijke middagmaal ter ere van de terugkeer van de oom uit Saudie Arabie.

De artsen zeggen dat ze niet veel meer voor Khaled kunnen doen. Maar terug naar Gaza, dat is zeker het einde, denken de broers.

Het Israelische leger heeft zijn spijt uitgesproken, maar zegt ook dat zulke ongelukken nu eenmaal kunnen gebeuren, en dat de verantwoordelijkheid geheel en al ligt bij de terroristen en het Palestijnse Gezag dat niets heeft gedaan om de aanvallen te voorkomen.

(verhaal opgetekend door Gideon Levy, Haaretz)

Update: Khaled Wahba is gisteren in het ziekenhuis in Gaza overleden.

2 gedachten over “Het laatste middagmaal

  1. Wat een treurig verhaal. Maar, en dat moet ook worden gezegd, er zijn kennelijk ook Israelische journalisten die hun ogen niet sluiten voor deze gruwelijke werkelijkheid.

  2. Klopt, Elma, maar het zijn er heel weinig en ik ken ze persoonijk, Amira Hass, Gideon Levy, Avika Eldar een beetje, een paar mensen die geen journalist zijn maar wel schrijven, zoals Uri Avnery, Michael Warschawski, Ilan Pappe, en dan ben je er al haast doorheen. Het zijn bovendien mensen die voornamelijk voor het buitenland schrijven en dat weten. Levy was weer eens in Nederland, iemand vroeg hem of hij alsjeblieft een beetje langzamer kon praten, zei hij sorry, ik vergeet dat ik in Nederland ben. In Israel begint er na tien minuten wel iemand landverrader te schreeuwen, dus ik denk dat ik alles in de eerste tien minuten moet zeggen.
    Het zijn wel mensen waar ik een heilig respect voor heb, hen en nog wat mensen, advocaten, mensen tegen marteling,vrouwen die bij checkpoints staan, dienstweigeraars. Maar het zijn er zo weinig.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *