Kobus heeft een plasje gedaan. En op de bak ook nog. Dat een mens zo gelukkig kan worden van een beetje kattenpis.
Er is de laatste dagen meer dat mij bezighoudt dan de vaderlandse politiek en Gaza: ik zit met twee stukke poezen in de reparatie. Zowat elke dag met een van de beestjes bij dokkie dokkie. Wegbrengen of weer ophalen.
Josephine, de tweede generatie allochtoon die andere gedachten over inburgering heeft dan ik blijkt een dijk van een schildklierafwijking te hebben. Daar wordt ze hieper van, en dat was ze al, dus dat was erg. De hele dag jammeren om eten, nooit genoeg, toch mager worden, en soms midden in de kamer staand zomaar om niks een oorverdovend geloei alsof ze hartstikke krols is, wat op haar leeftijdje (omgerekend dik in de tachtig) en ook al dichtgeknoopt niet het geval kan zijn. En snauwen en grauwen naar Kobus, die pas van de schrik ter plekke een plasje deed. Het andere probleem.
Met Josephine naar de dokter. Dat vond ze een slecht idee, zeker toen er bloed afgetapt moest worden, en er twee assistentes nodig waren om haar zevenentwintig poten vast te houden want als ze woest wordt groeit ze poten. Met vervaarlijke klauwen eraan, die dan ook eerst geknipt moesten worden. Wat ze ook al een slecht idee vond. Okee, ze gaat niet dood, tenminste niet nu al, en hyperventilerend en diep verontwaardigd met gloeiend hete oortjes en een rikketikkend hartje kreeg ik haar weer mee naar huis. Met pilletjes.
En met Kobus zat ik de afgelopen twee weken drie keer bij de noodhulp: kon niet plassen, toen weer wel maar toen blaasontsteking, dus wel plassen maar dan ook overal zodat ik op een dag zeven en twintig plasjes opdweilde en mijn vloerkleed maar heb opgegeven, en de volgende dag weer in allerijl naar de dokter, want hij zat weer verstopt. Na drie keer ontstopt te zijn geweest dan nu maar de beslissing om te opereren. Penisamputatie. Klinkt vreselijk, maar aangezien hij zijn balletjes ook al kwijt is deed hij met zijn piemeltje ook niet veel meer, behalve plassen of juist niet. Hele erge zielige poes mee naar huis gekregen, met een kathetertje in en een kale rooie bips, en een plastic kraagje om dat hij haat. Vannacht in een kooi geslapen in mijn slaapkamer zodat ik hem in de gaten kon houden. Helpen met drinken. Pilletje er in tegen de pijn. Ondergeplaste kooi verschonen.
Poezen uit elkaar houden, want revaliderende Kobus moet dat kreng niet in zijn buurt hebben, maar Josephine is niet gewend buitengesloten te worden dus die zit aan de andere kant van de deur verontwaardigd te kermen. Moet ik die weer een extra bakje eten geven. Is die ook weer even stil.
Was ik vanochtend even onder de douche, heeft Kobus zijn kraagje afgewurmd, kathetertje lag er uit. O jee. Maar weer even naar de noodhulp bellen. Kraagje moet weer om, maar dat kathertje is niet zo erg. Als hij maar plast, zeiden ze. Dus daar zat ik op te wachten, met een kopje koffie erbij. Kobus, doe een plas, doe een plas jongen, maak me gelukkig en doe een plas anders moet je weer mee naar de dokter.
Om tien uur vijf en vijftig deed hij keurig een plasje. Op de bak.
Ondanks dat gedonder met de vaderlandse politiek, dat nu even ver weg lijkt, kan mijn dag niet meer stuk. En ik geloof dat er vandaag even geen geweldig belangrijke stukjes op mijn weblog komen.
Arme poezen en arme jij!!!
Anja, mijn Ollebol had jaren geleden dezelfde verschijnselen als Kobus.
Ollebol heeft zelf een einde aan het probleem gemaakt.
Op een dag at ik n.l. een zoet-zure bom.
Toen hij dat rook sprong hij op mijn schoot en graaide, tot mijn verbazing, die bom uit mijn hand en ging hem zitten oppeuzelen.
Mogelijk had hij nierstenen die door dat zuur zijn opgelost.
Nu geef ik Ollebol zo nu en dan een stukje bom.
Het probleem is nooit meer terug gekomen.
Sterkte met je schatten en met jezelf!!!
Groet,
Gerrie
Dag Anja,
Ik leef met jullie mee. Ik moest een beetje lachen om de beschrijving die je geeft, vooral die 27 poten. Mijn Saar is precies zo. Zij heeft 2 jaar geleden een ongeluk gehad. Wij kwamen ook met een hoopje ellende, met zo’n kapje op, thuis. Ook bij ons was Sarah het middelpunt van de wereld. Maar ze is weer opgeknapt.
Ik wens Josephine en Kobus beterschap en jou sterkte.
Groeten van Geri
Kobus lust niks wat er volgens mij uitziet als gewoon voedsel. Vis of hart, hij snuffelt er aan en begrijpt niet wat de bedoeling is. Hij houdt alleen van ordinaire brokjes en ordinair blik. En hij moest dus op dieet, want ik krijg echt geen zure bom in die jongen. Maar de dieetbrokjes die hij moest hebben lustte die niet en de peperdure blikjes natvoer ook al niet, ik heb zelfs geprobeerd om die brokjes er een voor een in te wurmen. Hield hij in zijn wangzak en dan was het pfoe! Uitgespuugd. Goddank was er nog een ander soort brokjes om zijn urine zuur te houden, nog peperderduurder, en die vindt hij ontzettend lekker.
En die moet ik nu uit de buurt houden van Josephine want die mag nou juist niet zuurder.
Nou fijn dat jullie Sarah het heeft gered, Geri. Ik weet niet wat het is waardoor ik zo ontdaan ben als het met de beestjes niet goed gaat, het is iets van een diep contract dat je hebt, ze hebben zich aan je toevertrouwd. Kinderen worden ouder en zelfstandiger, maar poezen blijven altijd afhankelijk, al ligt dat helemaal niet in hun aard. Toen ik met Josephine naar de dokter ging, afgelopen dinsdag, hield ik het voor mogelijk dat ik haar niet meer mee naar huis zou krijgen, en ik liep zowat huilend over straat, om huilend weer met haar thuis te komen toen het erg bleek mee te vallen. En ik heb toch al van veel poezen afscheid moeten nemen omdat ze nu eenmaal kortere leventjes hebben.
Fijn dat er brokjes zijn die Kobus wel wil eten en fijn dat het met Josephine blijkt mee te vallen.
Helemaal niet gek hoor Anja dat je ontdaan bent als de poezen niet lekker in hun vel zitten; het zijn tenslotte je huisgenoten waar je dagelijks mee optrekt.
‘k Hoop dat ze beiden snel weer helemaal beter zijn en jij ook weer helemaal in je gewone doen kunt komen.
Heel veel sterkte!!
Groet,
Gerrie
Ach gossie. Wat heb ik een medelijden met jullie drieen. Hoop dat die twee er weer snel bovenop komen. En geweldig dat jij zo goed voor je beestjes zorgt, Anja. Sterkte ermee, joh. Hou ons op de hoogte!