Het is hier op dit moment erg vredig, in verpleeghuis Kobus. Ik lees natuurlijk de kranten en kijk tv, en volg alle bizarre gebeurtenissen rondom de pogingen om ons land aan een regering te helpen, maar ik verklaar me op dit moment tot onbevoegd om daar verstandige dingen over te zeggen – en ook de lange lijst met onderwerpen rondom Israel/Palestina moet nog even wachten.
Dinsdag paste een bevriend poezenmoeder op de beestjes toen ik een dag je naar mijn fractie was, en gelukkig was het thuis heel relaxt toen ik weer arriveerde. Je kunt niet iedereen vragen om kattengatjes af te vegen, en die twee kneuzen, een hysterica en een angsthaas verdragen ook niet iedereen, maar dit ging prima. Helma had nog iets leuks bedacht voor Kobus, een bakje onder zijn bakje, zodat hij makkelijker bij zijn brokjes kon met die vervelende kap om zijn kop. En ze had gezien wat ik nog niet had gemerkt, dat hij met die kap de deur naar de bak die altijd op een kier staat niet openkrijgt, want hij staat te wankel op zijn pootjes om dat met een poot te doen, en met zijn kop kan het ook niet. Deur dus verder open.
Gisteren hadden we een vredige dag thuis. Josephine heeft nog maar een loeibui per dag, pardon, het liefst ’s nachts. Maar die heeft nu een grote aversie opgevat tegen haar dagelijkse pilletje. Ziet ze me aankomen dan krijgt ze spontaan een ernstige aanval van kaakklem, en als ik toch probeer die kaakjes van elkaar te krijgen, ik ben groter tenslotte, dan krijgt ze weer al die kwaaie poten. Niks mee te beginnen. Ook de truuk met pilletje in een balletje tartaar wil niet meer helpen, opeens blieft ze geen tartaar meer. Zucht. Straks even langs dokkie, die heeft daar nog een spulletje voor dat zo onweerstaanbaar moet zijn dat ik daarmee die pil wel naar binnen krijg.
Kobus help ik door zijn dipjes heen door af en toe zijn kapje af te doen en er dan bij te blijven zitten terwijl hij weer een achterpoot reinigt. Dat doet hij heel nijver. Ik heb zo het idee dat hij zijn eigen vieze stinkende zelf spuugzat was. Nadat hij een half uur ijverig heeft zitten likken – en ik maar oppassen dat hij van zijn zere kontje afblijft – laat hij zoet zijn kapje weer omdoen en moet er innig worden gedut. Er wordt hier veel gedut.
Maar vannacht had ik een dipje, want Kobus had al een dag niet geplast, en ik zag de nieuwe lijdensweg al weer voor me, zoals je vooral ’s nachts, als die andere kat weer begint te loeien, vooral lijdenswegen met veel beren er op kunt zien. Dus opgestaan, en Kobusje die ook wakker was weer eens op de bak gedaan. Doet ie een drol. En geen plas. Shit. Ik bedacht al dat het weer op en neer naar dokkie zou worden, toen vanochtend om half zes hij opeens naar de bak liep, weer eens botste met dat kapje, daarom maar drie van zijn vier poten binnen de bak had toen de kraan openging en hij een enorme plas deed op het – gelukkig – marmoleum. Die heb ik reuze opgelucht weer opgedweild, de beren heb ik weggestuurd, en nu ligt alles hier weer vreedzaam te dutten.
En vanavond, als ik weg moet, komt Kind katzitten. Die is ook van de poezen. En maandag moet het over zijn.
Wordt vervolgd.
Anja, Als Josephine zo moeilijk blijft doen kun je het volgende eens proberen:
1- Neem een A4 en maak daar een scherpe vouw in.
2- Leg het tabletje op het papier en vouw het dicht.
3- Met een hamertje sla je de tablet tot poeder.
4- Langs de scherpe vouw laat je de poeder in een kopje glijden.
5- Doe er een klein beetje water bij en roer het goed.
6- Zuig dit papje op in een injectie spuit (zonder naald natuurlijk)
7- Tussen de hoektand en de daarop volgende kies is een ruimte.
8- Neem de poes stevig in haar nekvel.
9- Spuit het papje achter de hoektand naar binnen.
10- Klaar is Kees! Ze zal dan toch gaan slikken.
Sterkte en Ollebol vraagt of je Kobus een knuf van hem wilt geven.
Groet,
Gerrie
Dag Anja,
We herkennen met veel meeleven,je “ups and downs” met Kobus en Josephine.
Nog een kleine -wellicht overbodige – tip: als kat met kraag om, eet je het gemakkelijkst van een groot bord, dan vormen de randen van de kraag geen probleem.
Veel sterkte en een kroel voor beide poezen
Ineke
“10- Klaar is Kees! Ze zal dan toch gaan slikken.”
PoesKees verzoekt beleefd doch dringend hem erbuiten te laten en doet (sorry) de aanbeveling met het hamertje van punt 3 het lijdend voorwerp zelf tot poeder te slaan. Ook verbiedt hij mij, zijn slavin, door te geven dat hij er elke keer weer instinkt als ik, zijn slavin, medicijnen meng met het overheerlijke kat-a-lax. Dus dat geef ik bij dezen niet door.
Ha,ha!! Doe Kees, die lekkerbek, de groeten en zeg hem maar dat Ollebol gewoon gras eet om zijn haarballen kwijt te raken.
Ook dat het sociaal is dat alle katten/poezen, eendrachtig en vurig, hun miauw geluid laten horen totdat Kobus en Josephine weer voor 100% genezen zijn en dat katte Keesjes zich niet buiten moeten sluiten.
Groet,
Gerrie
Ik kijk wel uit, Gerrie. PoesKees is toch al zo chagrijnig, hij heeft wel elf keer achter elkaar lopen mauwen dat het allemaal de schuld van Ab Klink is.
Een oprechte vrouw met een inkromme kat hoe moet dat ooit goed komen?
Een kat die zijn vrouwtje ook nog als slavin gebruikt en dan ook nog chagrijnig kan worden en denkt gelijk te hebben.
Ohhhh, wat een geluksgevoel geeft dat om zo’n gezellige, lieve en kwajongens achtige kat als Ollebol te bezitten die bijna dagelijks wel een kadootje komt brengen in de vorm van een muisje, visje en soms een eendje of ratje.
Waarom geef je PoesKees niet kadoo aan Wilders dan kunnen ze elkaar
een beetje opjutten!
Nou Claar, denk er eens over na!!
Enne…..zeg maar tegen PoesKees dat het de bedoeling was om voor de genezing van Kobus en Josephine te mauwen of snapt tie ut niet helemaal?
Zou hij dan toch niet beter bij W. passen dan bij jou?
Groet,
Gerrie
“Een oprechte vrouw met een inkromme kat hoe moet dat ooit goed komen?”
We gedogen elkaar, Gerrie. Al veertien jaar.
Ach hemel, hoe hij erbij ligt op die bovenste foto. Ik kan me herinneren dat dit in betere tijden een normale “Kobus-stand” was, maar nu ziet het er zielig uit met dat gevaarte op z’n kop. Ik hoop dat hij snel weer zonder mag.
Als het goed gaat, en daar ziet het erg naar uit, mag het ding morgen af, en dan ziet hij er niet meer uit als een alien annex botsautootje. Ik doe nu al af en toe een half uurtje het ding af, kan hij even lekker zijn poten schoonlikken.
Als het goed gaat, en daar ziet het erg naar uit, mag het ding morgen af, en dan ziet hij er niet meer uit als een alien annex botsautootje. Ik doe nu al af en toe een half uurtje het ding af, kan hij even lekker zijn poten schoonlikken.
O en Gerrie, Kind bracht een spulletje mee waar ik de pil van Josephine in verstop en dat eet ze enthousiast uit mijn hand op. Joepie!
Wat goed Anja, Nou ’t ziet er naar uit dat het langzaam maar toch zeker weer de goede kant opgaat in huize Meulenbelt.
Ben je niet enorm uitgeblust?
Enkele jaren geleden zat de hond een haas achterna. Hij stapte onder het rennen in een konijnenhol, sloeg over de kop en brak zijn poot op 3 plaatsen.
Er moest een pin in en schroeven.
Dus ook een kraag om.
Maar een toestand als hij zijn behoefte moest doen.
Van ruitjesgaas heb ik toen een koker gemaakt 2 cm langer dan zijn poot was.
Zijn poot kon daar inhangen en zo kon hij er toch op staan zonder hem te belasten.
Maar ja, ’s nachts he, enkele weken heb ik in een slaapzak op een matrasje naast hem op de vloer geslapen.
Groot was dan ook de vreugde toen zijn poot genezen was en het gips er af mocht.
Je gelooft het misschien niet maar een week later werd hij door iemand, die niet van honden houd, dood geschopt. (gescheurde milt)
Gelukkig heb ik zijn zoon Fikkie nog.
Echt, het is zo goed om dieren te hebben en ik kan me je zorgen om Kobus en Josephine dan ook goed indenken.
Geef ze maar een knuf van Ollebol.
Groetjes,
Gerrie
Anja, Hoe gaat het op het ogenblik in huize Meulenbelt, met jouw en de poezen?
Groet,
Gerrie en Ollebol
Het gaat goed Gerrie, ik durf ook weer de deur uit zonder katzitter.
Josephine slikt elke ochtend braaf haar pilletje, daar hebben we nu een manier voor gevonden – met een spullie van de dierenarts waar je dat pilletje in kunt verstoppen, en ze is veel minder hieper. En Kobus zijn kontje is bijna geheeld, al mag hij nog even een paar dagen niet zonder zijn kraagje omdat het zo’n bonkige poes is die alles meteen stuk likt – ik lette even niet op toen zijn kraagje een kwartiertje af was zodat hij zijn pootjes kan likken, en meteen had hij zijn kontje weer stuk gelikt, gelukkig heel oppervlakkig. Maar over ene paar dagen moet het kunnen.
Dus we zijn met z’in drieeen heel tevreden en er heerst hier een vredige rust.