Terwijl zo’n vijftigtal demonstranten buiten een picketline hielden als protest tegen de bezetting van de Palestijnse gebieden, zie hoe Ronny Naftaniël van het CIDI minzaam glimlachend langs hen heen liep, vond binnen de zitting plaats van de Kamercommissie Buitenland. Vooral over het Midden Oosten deze keer.

Minister Bot, die zich naar links en rechts moest verantwoorden is een rasdiplomaat. CDA, VVD en de kleine christelijke fracties wilden de minister vooral aan de tand voelen over zijn bezoek aan Arafat. Wilders (VVD) werkte de bekende cliché’s nog eens af: Israël, de enige democratie in het Midden Oosten.. moet zich verdedigen..terroristische moordaanslagen op soldaten..enzovoorts. Links, van Bommel, Koenders (PvdA) en Karimi (GL) wilden vooral van de minister weten waarom er nog steeds geen sprake is van sancties, terwijl de regering al hadden laten weten het Israëlische geweld van de afgelopen weken in de Gazastrook ‘disproportioneel en in strijd met het internationaal recht’ te vinden. Israël trok zich weer nergens wat van aan, zei van Bommel, en wanneer worden er nu eindelijk eens stappen ondernomen? Daar hebben we tenslotte keurige middelen voor: het terugtrekken van de Nederlandse ambassadeur, het op het matje roepen van de Israëlische ambassadeur, het bijeenroepen van de Associatieraad – en er zijn nog wel meer mogelijkheden.

Bot legde onaangedaan en vriendelijk uit waarom hij op bezoek was geweest bij Arafat, mede op advies van de Arabische gesprekspartners die hem er op wezen dat Arafat als gekozen Palestijns leider in ieder geval het respect verdient en niet buitengesloten kan worden, hoewel Bot hem ook had gezegd dat hij mogelijke toekomstige onderhandelingen graag met een vervanger wilde voeren. Of hij bereid was om te beloven dat nooit meer te doen? Never say never in love and diplomacy, zei Bot.

Het doel dat hem voor ogen staat, als Nederland meer in de melk te brokkelen heeft als voorzitter van de EU, is om de onderhandelingen weer vlot te trekken. Hij belooft niet dat het gaat lukken, maar zijn kaarten staan niet slecht. Goede contacten met Washington, ondanks zijn bezoek aan Arafat nog steeds welkom bij Sharon, en ook met zijn voet tussen de deur bij de Arabische landen – waarom zou hij het niet proberen? En uiteraard heeft hij weinig zin om de deur dicht te doen bij Israël door met sancties te gaan dreigen.

We zullen zien.