De Pinksterdienst in de Amsterdamse Studentenekklesia. Een mooie dienst. Rode bloemen. Het verhaal van de heilige geest die nederdaalde, vijftig dagen na de dood van Jezus van Nazareth, toen alles mislukt leek om nooit meer goed te komen. ‘En het geschiedde plotseling uit de hemel: geraas, als van een geweldige wind en vol daarvan werd heel het huis waar ze zaten. Voor hun ogen verschenen tongen van vuur die zich verspreiden en neerdaalden op hen. En vervuld werden allen van de heilige geest en zij begonnen het woord te spreken met andere tongen. Allen raakten buiten zichzelf. Maar sommige zeiden smalend: die daar? Die zijn vol jonge, zoete wijn.’
Mooi beeld: al die mensen van verschillende volken, sprekend met ‘andere tongen’ die elkaar opeens verstaan.

Kees Kok doet de schriftuitleg. Pinksteren is de tijd om opnieuw te beginnen, om de doem en de dood van ons af te schudden en te bedenken waar het om ging: het aanschijn der aarde te vernieuwen. Het is altijd wel ergens ter wereld de hoogste tijd. Met Pinksteren worden mensen weer mondig, zij hervinden hun tong, hun eigen taal als kracht tot bevrijding, als communicatiemiddel tot stichting van goed gezelschap. Meer dan ooit hebben we behoefte aan heilige geest, aan een nieuwe wind die ‘bezielt die koud zijn en versteend’. Een geest die herbouwt wat is vernield. Die eenmaakt wat is verdeeld. Te worden opgeladen met vuur.

Zingen:
‘Weest daarom één van harte en van hoop,
de geest bestiere uw intiemst verlangen:
een nieuwe aarde in gerechtigheid
waar brood en liefde is genoeg voor allen.

Tineke Slagter zat naast me, collega senator voor de SP, met ‘haar vriendje’ Koos. Tineke was ook geraakt door de dienst, fijn om dit te kunnen delen. Eens was zij gereformeerd. Ik was als kind niet kerkelijk. Hier kruist zich ons pad, van verschillende kanten af gekomen.

Toen we in juni vorig jaar werden geïnstalleerd voor de Eerste Kamer moesten we kiezen, de belofte of de eed, met of zonder God. Tineke en ik met, Tiny en Ronald zonder. Er kwam nog een christelijk kamerlid naar me toe, of hij het goed had begrepen, ik was toch die mevrouw van ‘dat boek’ ? (Dat goddeloze boek bedoelde hij) En hoorde hij het goed dat ik het over God had? Jawel, zei ik, en ik zit zondags in de kerk. Hoofdschuddend van verwarring ging hij weer terug naar zijn fractie.

Na de dienst zoals het hoort de kroeg. Zoete jonge wijn. Huub Oosterhuis had zijn das afgedaan en kwam ook nog even.