Update over Kobus. Kobus helemaal in orde.
Twee weken lang elke dag twee keer drie pilletjes in de poes. Al is Kobusje de makkelijkste poes ter wereld (vertederd zei de assistente ‘hij is een beetje simpel, dat zijn de liefste’) hij houdt niet van pilletjes. Zachtjes bekje openwringen, pilletje er diep in, kaakjes op elkaar houden, zie ik een slikreflex? Dan kaakjes loslaten, Pfoeiiee, pilletje er weer uit. We werden alletwee handiger, Kobus en ik, ik om dat pilletje er in te krijgen en hij om het weer uit te spugen. Uiteindelijk won ik.
Dan het gedoe met de bakjes. Kobus moest op een zwaar dieet, maar zijn brokjes mocht Josephine nou weer niet eten want daar zou ze zuur van worden. En natuurlijk waren ze vooral geinteresseerd in elkaars bakjes. Dat was dus veel voetenwerk en er bij blijven.
Toen was de kritieke grens van twee weken aangebroken en moest ik met een plasje van Kobus naar dokkie dokkie om na te laten kijken of alles nou weer in orde was. Maar hoe krijg je een plasje uit een poes in een buisje? Ik overwoog nog om het plasje in te gaan leveren met de poes er nog omheen. Want Kobus heeft een eigen opvatting van plassen op de bak. Hij steekt zijn kop er in en plast. Eindelijk begreep ik dus waarom er zoveel plasjes naast de bak belandden. Dus op de bewuste dag had ik de bak ingericht met niet-absorberende korrels, daar veel vellen plastic om heen gelegd, de deur van de slaapkamer dichtgehouden zodat Josephine haar plasje niet in de bak van Kobus kon doen, en maakte me op voor een lange dag. Maar kijk. Ik had de bak nog niet klaar staan, of Kobus liep er heen, ging er midden in zitten, jawel, ik hield mijn adem in en pssssjjjjt. YES!!! Met het daarvoor bij de apotheek aangeschafte injectiespuit zonder naald plasje opgezogen, in het buisje, buisje in tas, naar dokkie dokkie, Kobus is helemaal in orde, mag nu op een ander dieet dat Josephine ook mag hebben, geen pilletjesritueel meer en geen bakjesballet. Het wordt hier weer helemaal gewoon.
Lag je lekker zelf boven op de kast te fotograferen?
Dit sluit mooi aan op het gedicht van Roemi.
Ik kan boos, verdrietig worden op en met walging kijken naar de wereld , mensen met macht en al dies meer zei, en zooooo gelukkig met Feiroezepoes die een idiote sprong maakt om een vlieg te vangen.
Haar nieuwste hobby: Vleermuizen vangen is wat minder, we kunnen maar een op detwee vleerbeestjes redden, dus… voor straf ’s avonds de deuren dicht.
Poezen krijgen mij niet op de kast, Monique. Dat was het aanrecht. Met een lens die de dingen wat verder in de verte zet, om ze er alle twee op te krijgen.
In de pauze op een schoolplein spelen kinderen.
Vol van levenslust en zorgenloosheid spelen ze met een touw, ballen en douwen en douwkar voort.
De juffen staan te praten, in de zandbak zit een meisje.
Ze kijkt wat dromerig voor haar uit alsof ze wil zeggen ik ben anders.
In haar ooghoek ziet een kat aan komen lopen een mooie rooie kater, zo´n dikke een echt moppie.
De kater loopt op het meisje af en geeft haar kopjes.
Zachtjes aait ze de kat, het meisje schok wakker door juffen, binnen komen in de rij hand in hand.
Het meisje stap op, het dromerige was weg en nog voelde zij zich nog steeds anders.
Inmiddels is het meisje ouder geworden haar gevoelens kan zij niet delen, autoritaire mensen begrijpen niet wat in haar omgaat, moppie is gebleven de grote rooie kater.
Ach pubers puberen nogal, en gevoelens spelen grote rollen in hun pubertijdperk, wat zijn deze gevoelens.
Haar buurmeisje was een aantrekkelijk jonge vrouw, haar lichaam had de juiste vormen en wat haar het meest opviel dat zij erg aardig was, dat trok haar aan, net als moppie 10 jaren geleden.
Haar gevoelens openbaarde zich in haar buurmeisje, ze wist het maar kon dit niet delen.
Moppie is gebleven ach katten zijn nu eenmaal trouw en hebben geen uitleg nodig.
Pillen in bekjes proppen valt niet mee. Je komt altijd net een hand tekort om de maaiende klauwtjes in bedwang te houden. Even zachtjes met een vinger over het keeltje wrijven wekt de slikreflex op.
Dat van die slikreflex zal ik onthouden voor de volgende keer. Kobus is zo’n watje, die heeft de truc met de maaiende klauwtjes nog niet eens ontdekt. Ben ik even blij dat het Josephine niet was, die ontwikkelt in een seconde twintig poten met vervaarlijke klauwen als ze in dat mandje moet.
Wat aandoenlijk Anja. Fijn dat het weer zo goed gaat met Kobus. Ik heb ook pas een kat. Nooit eerder gehad. Wel honden. Nooit geweten dat het zo leuk kon zijn. Een collega vertelde wel eens dat ze een paar keer ’s nachts uit bed moest eerst om de ene kat naar buiten te laten en later om de andere kat weer naar binnen te laten. Ik dacht Die is gek. Als ik dat eens deed. Nou, als die van mij nu ’s nachts in de vensterbank springt en voor het open raam gaat zitten ga ik gauw met hem naar beneden en laat hem buiten. Hij is al eens een keer uit het raam naar beneden gesprongen. Hij mag nl. bij mij op bed slapen. Dat vind ik zo gezellig.
ik kom poes kom haaleen
hoi ik hou van poezen jij ook?
ik vind ze lief
trouwens mooie fotos
van annemiek
wij hebben sins een half jaar een kat uit het assiel die sprekend lijkt op de rode kater.
kunnen wij deze kat nu hebben?
we wonen in almere
Kobusje naar Almere? Nee hoor, dan gaat ie PVV stemmen.
dat is mijn kat we hebben hem gehaald
Nietes, nietes, dat zijn mijn poezen.