Gisteren even heel wat anders. Want het leven, en de problemen, van ‘mensen zonder papieren’ in Nederland gaat ook door, net als de strijd om hen menselijker te behandelen.

Dus was ik met Anneke, Thera en Isabel naar het maandelijkse vrouwencafe voor vrouwen met en zonder papieren. Zonder papieren: bijgenaamd illegalen. Maaltijd, gezelligheid, gesprekken. Veel van de vrouwen mocht ik om voorstelbare redenen niet fotograferen. Vrouwen uit Bosnie waren er, Koerdische Turken, Marokkaanse vrouwen en een hele groep uit de Philipijnen.

Als gastspreeksters waren deze keer de politici aan de beurt: Judith Sargentini, raadslid voor Groen Links, en Sadet Karabulut, raadslid voor de SP. En twee vrouwen van ROOD. Gesprek wat de politiek kan doen. Op gemeenteniveau best nog wel wat, al worden de belangrijke beslissingen in Den Haag genomen. Een goed gemeentebestuur weet nog wel potjes te vinden, nog niet alles is dicht-geregeld. Amsterdam probeert voor de ‘illegale’ inwoners te doen wat ze kunnen.

Er zijn processen gaande voor de kinderen. Want voor de kinderen zelf zou het niet uit moeten maken of hun ouders toevallig wel of geen papieren hebben, kinderen hebben altijd recht op zorg en bescherming, dus ook op bijstand. Er wordt aan gewerkt.

Ziek worden kan nog steeds een extra ramp zijn voor wie geen papieren heeft. Een vrouw, hier met twee kinderen en zonder man, werd ziek en moest naar het ziekenhuis, ook al had ze het zo lang mogelijk uitgesteld. Nu heeft ze een schuld van tienduizend euro. Ze werkt, zwart uiteraard, maar hoe kan ze ooit zo’n schuld afbetalen?

De groep Philipijnse vrouwen die hier in Nederlandse huishoudens werken zijn zich aan het organiseren. Ze werken vaak van zeven tot zeven. Ze zitten vaak in een vicieuze cirkel: omdat hun werk zwart is kunnen ze geen verblijfsvergunning krijgen, omdat ze geen verblijfsvergunning hebben moeten ze wel zwart werken. In andere landen in Europa, Spanje, Italie, Engeland, is hun werk al erkend. Waarom hier nog niet? Het Abva-Kabo heeft ze al als lid geaccepteerd, en Groen Links doet hun best voor ze.

Er zijn spelletjes voor de kinderen. Een tafel met kleren. Boeken. Tips, voor taallessen en waar je terecht kunt voor medische zorg. Contacten met goede advocaten. Volgende maand is er geen cafe. De vrouwen gaan op vakantie, iemand heeft een boederij ter beschikking gesteld, iemand kent iemand bij het Dolfinarium. Even weg van de zorgen. In september is het cafe weer open.

Wie wat doen wil: het ASKV, steunpunt vluchtelingen, www.askv.nl, kan goed tientjesleden gebruiken om het werk te ondersteunen. Kleren zijn welkom, speelgoed, en boeken. En aanbiedingen voor uitjes en vakanties. Vrijwilligers kunnen er ook altijd nog bij.