Het was een daverend feest, van Harry. Andere Harry, Harry de Winter. Ik ben niet zo’n feestbeest en vermijd hossende massa’s maar dit was prachtig.

Een heel vliegtuig had Harry nodig om familie en vrienden naar Grasse te laten komen. Drie hotels, vijf bussen. Een gigantische crew stond klaar om het ons naar de zin te maken, ons van voedsel en drank te voorzien, muziek te maken, maar het bijzondere was eigenlijk dat het tegelijk zo warm en gewoon was. De bevriende BNers konden zich ontspannen, de boulevardpers was niet uitgenodigd. En al heel gauw werd duidelijk dat ieder van de meer dan 200 gasten een eigen bijzonder band had met Harry, een paar mensen uit de politiek, Groen Links en SP, zijn vrienden van Een Ander Joods Geluid, veel mensen waar hij mee had gewerkt nu en in het verleden, Harry is trouw aan zijn mensen. Zijn stralende ouders, broer, kinderen, kleinkinderen, zijn vrouw, zijn vriendin.
We jeux-de-boulden, en ik won nog per ongeluk. We zwommen. We praatten en ontdekten dat iedereen via via wel weer iemand kende. We dansten, met Harry als dj.

Dit is hoe Anneke Jos Mouthaan, met Harry de initieatiefneemster van Een Ander Joods Geluid hem beschreef: als iemand die ondanks tien BV’s zijn linkse hart weet te behouden, zijn geld wil delen, feilloos aanvoelt of iets kosher is. Als iemand die het lef heeft publiekelijk kritiek te uiten op Israël, ondanks de band die hij daarmee heeft – zo zou iedere jood moeten zijn zei Anneke. Iemand die zijn vrienden altijd trouw blijft ondanks de hectiek van zijn leven. Zolang er Harry’s zijn is er hoop.

Hanneke en Yvonne, de vrouwen in Harry’s leven doen samen Dolly Parton .

Hoeveel vrienden kunnen er in een zwembad? Veel.

Het feest is bijna ten einde. Een kleine danseres weet van geen ophouden.