Ramadan met rode ogen van het huilen, Dalia bleek, ze hebben Machmoud van negen maanden achter moeten laten bij de intensive care van het ziekenhuis, zo te zien in coma. Maar gelukkig, een paar uur later blijkt het gevaar geweken, als Joes met ze mee is naar het ziekenhuis vinden ze een jongetje dat gewoon huilt en baba, baba roept.
We hebben een paar uur gewacht op het zuidteam maar ze komen niet door het checkpoint heen. Morgen nog eens proberen.
Eelco zit ondertussen een paar computers uit de virussen te vissen.
Abu Aref komt nog even langs. Khaled en hij kennen elkaar nog niet, maar hun families komen alletwee uit Jaffa. Na enig gepuzzel zijn ze er uit. Khaleds vaders ooms vrouw is het zusje van de tweede vrouw van Abu Arefs vader. Bijna familie dus. Zoals iedereen uit Jaffa.
Werken met het noordteam. We gaan op huisbezoek. Een man van veertig die als klein kind hersenvliesontsteking had. Hersenbeschadiging. Hij is vrijwel geheel verlamd. Kan niet meer praten. Flinke doorligwonden die verzorgd moeten worden. Maar hij begrijpt nog wel veel, en als ik vraag of ik een foto mag maken vraagt een broer dat liefdevol aan hem. Het mag.
’s Avonds voetbal bij Khaled en Samia thuis. Ik ben met twee oranje malloten op stap. En dan verliezen we ook nog.
beter twee oranje malloten dan een trein vol zoals gisterenavond het geval was toen ik na een hele dag (jaaa op zaterdag!) vergaderen richting huis ging. nog was mijn hoofd vol van hoe xminy (solidariteitsfonds) nog beter projecten in het zuiden zou kunnen steunen toen een van die jongens twee stoelen verderop zijn maaginhoud zo nodig moest legen…bah… kotsende oranje gebrabbel, …bah even zie ik de toekomst hier niet zitten… de jongeren hebben de toekomst toch? … maar is dit de manier van genieten van het leven? nee dan lees ik liever jouw verhaal!
groetjes
alejandra.
Lieve Anja, Joes en Eelco,
Jammer dat niet ook het Oranje-voetbalteam jullie een hart onder de riem heeft kunnen steken!
Het is ‘maar voetbal’ en de heren weten dat dat uit de mond van een vrouw komt .. en dan nog ééntje die probeert om het hier in Amsterdam -zo veel als mogelijk- te ontwijken.
Weet dat hier zo ontzettend veel mensen jullie werk een warm hart toedragen!
Persoonlijk was ik geraakt door het lumineuze idee van Khaled om het ook voor rolstoelers mogelijk te maken om bij de zee te komen. Zo’n simpel, maar in die Gaza-zandbak-gevangenis essentieel, klein ‘stukje genieten’: om bij de open zee te kunnen komen!
Keep up the good work!