Het zuidteam is door het checkpoint. Nieuwe regels: gewone auto’s mogen er niet doorheen, alleen taxi’s. Dus hebben ze vandaag een taxi gehuurd. Ik heb ze al een tijd niet gezien, en Joes en Eelco heel lang niet. Yoessef en Kassim zijn er weer en worden door de mannen omarmd en op de rug geslagen, ze zijn broers die in Rafah wonen, erg gemotiveerde werkers, we zijn ontzettend op ze gesteld.
Hoeveel nieuwe patienten ze krijgen in het zuiden is nog onbekend. Vijfhonderd zwaar gewonden, veel ruggenmergbeschadiging door granaatscherven en kogels die in het lichaam uit elkaar spatten, en dus zijn er rolstoelen nodig. De schatting is honderd nieuwe gehandicapten. Veel meer dan het team aankan. Er moet worden uitbreid of meer samengewerkt, maar onze club is de enige die thuiszorg levert.
De cursus gaat door. Over een paar jaar moet die uitmonden in het eerste officiële certificaat voor multidisciplinaire thuiszorg aan lichamelijk gehandicapten. We doen een huisbezoek, een man die een paar jaar geleden is gevallen, ruggenmergbeschadiging, met veel oefeningen kan hij misschien nog wel leren om te staan.
Op weg naar hem toe rijden we door al-Zeitoen, waar vorige maand zo’n zware aanval op was. De weg is al bijna weer gerepareerd, en wat een optimisme, op een van de velden waar alle olijvenbomen van waren verwoest zijn de eerste nieuwe boompjes geplant. Op de vernietigde huizen, waar de doden onder het puin hebben gelegen wapperen vlaggen.
Pech: mijn camera is gevallen, de lens ontzet. Gelukkig heeft Eelco zijn cameraatje bij zich.
Het missiecomité van de Nicolaaskerk in Meijel maakt een jaarlijkse gift over voor Gaza, als we daar een duidelijke bestemming voor hebben. In overleg met Khaled wordt dat een bijscholingsfonds voor de mensen die voor het NCCR werken. We kunnen meteen een eerste beurs uitreiken: aan Kassim Hussain. Een ongelooflijk intelligente en betrokken man, die chauffeur is geworden omdat zijn ouders destijds geen geld hadden om hem door te laten leren. Maar hij weet soms meer van de patiënten dan de artsen. Vorig jaar is zijn huis opgeblazen, en zijn auto, eigen bezit dat hij bij elkaar gespaard had om zijn familie mee te kunnen onderhouden is geplet door een tank. Khaled deelt het hem mee, hij krijgt een beurs om naar de universiteit te gaan. Kassim, anders niet kapot te krijgen, krijgt tranen in zijn ogen.
Nou, niet alleen Kassim kreeg oogjes-op-sap…!!
Wat ’n fantástische bestemming voor dat met zoveel inzet bij elkaar gesprokkelde Meijelse fancy-fairgeld!!
Als níet Oranje-malloot is voor mij de keuze tussen de t.v. en Schiphol, a.s. woensdag, snel gemaakt.Boeiend, zo’n digitaal dagboek, maar ’t maakt je ook zó hongerig naar nog méér nieuws!!
Tot over 2 nachtjes,
veel liefs,
Josette.
Lieve Anja,
Hopelijk kunnen die Palestijnen die jij daar helpt weer even vooruit met al die positieve energie die ze krijgen van jullie trainingen. Ze hebben het nodig en ik weet dat ze snakken naar afleiding. Het is voor veel Nederlanders vaak ondenkbaar dat je kunt leven in een oorlogsgebied, maar de harde realiteit is dat veel went en zelfs oorlog een sleur wordt. Ik vind het knap dat je er weer bent, in Gaza dan. En ik hoop dat je vele mensen zult verblijden, want dat kun jij samen met je team!
Lieve Anja,
Perfekt wat je allemaal doet!
Moumtaz!Melih!
Laat je het weten als je nog Arabischtalige medische materialen nodig hebt,want misschien kan ik wel eea naar je mailen!
Liefs,
annechien
Dag Tante Memblet,
Héérlijk om te lezen en te horen hoe jullie daar weer zijn neergestreken. En wat doet ’t mij goed dat Kassim deze kans krijgt, juist hij! Weer een horizon voor hem om op te richten…
Ik heb vanavond de eer gehad om namens jou en voor jou de prijs “Journalist voor de Vrede” van het Humanistisch Vredesberaad in ontvangst te nemen. Proficiat! De aanwezigen waren het volmondig eens met de keuze van de jury. Je werd gemist.
Groet een ieder daar héél hartelijk van mij, beuk de schouderbladen vrolijk en gepast beurs. Tot woensdag, knuffels voor die 2 malloten.
Ruudje.