Noureddine Steenvoorden

Nederland zit tegenwoordig vol met islamdeskundigen, pardon, islamcritici, die nu elke moslim heel goed uit kunnen leggen waar de islam werkelijk over gaat. Bijvoorbeeld dat een moslim tegen ongelovigen mag, nee moet liegen. Daar is nu ook een woord voor: dat heet taqqiya. Leuk gevonden, want het zou betekenen dat alle moslims, ongeacht wat ze doen of vinden, per definitie onbetrouwbaar zijn, dat liegen in hun geloof en genen zit, en dat je dat mag zeggen zonder beschuldigd te worden van racisme. Ach, was er voor elk probleem hoe je hele bevolkingsgroepen in één keer zwart kunt maken maar zo’n simpele oplossing.

Lange inleiding voor een van de geestige stukjes van Noureddine Steenvoorden op Wij Blijven Hier. Potjandorie denkt hij, als bekeerde moslim, waarom hebben ze hem bij zijn bekering niet gezegd dat hij voortaan liegen moet voor het geloof?

Citaat:

In de Islamitische wereld schijnt het volgens Wilders en Bosma een primair principe te zijn, namelijk taqiyya: het komt neer op liegen en bedriegen omdat de Koran zegt dat het mag. Toen ik er voor de eerste keer van hoorde, was ik boos. Ben ik er tussen genomen door mijn broeders en zusters? Niemand heeft mij ooit verteld dat liegen en bedriegen onderdeel van mijn moslimschap zou zijn. Hopsakidee, de boeken ingedoken, maar helaas: van Van Bommel tot Qaradawi, van Albaanie tot Al-Munajid, van Qutb (ja, die lees ik ook, so sue me) tot Ibn Taymiyya, van Nahas tot Ramadan, van uitgeverij Noer via Dar-us-Salaam tot Amal Press. Ongetwijfeld mis ik allerlei mooie dingen maar ’taqiyya’ in ieder geval niet: geen van de basisboeken schrijft erover. Dit hoeft natuurlijk niet te betekenen dat het niet bestaat, maar tot de kern van de Islam behoort het niet.

Vervolgens ben ik naar wat vrienden gestapt. Een ouwe vriend van me zit al enige tijd in een traject voor geestelijk verzorger. Hij heeft een prettig-orthodoxe achtergronden en ditto insteek in het leven. “Aggie, wzzzup met die taqiyya┝, vraag ik hem. Hij verschoot zowat van kleur: dat is van de Raafidah (soort theologisch scheldwoord voor bepaalde shia – zo’n 20% van de moslims wereldwijd, vooral levend in Iran, Irak, de Levant en als minderheid in o.a. Pakistan en Afghanistan.) Verder durfde ik niet te vragen. Als ik het vroeg aan Mo of Faat van de straat kreeg ik meestal een wat vragend gezicht – taqiyya onbekend. Of ik soms met een schijfje citroen en wat zout had geprobeerd?

Waar ik ’taqiyya’ inmiddels wel ben tegengekomen, is op sites van Islamofoben: Robert Spencers Jihadwatch, Answering Islam, Dutch Faith Freedom en nog meer van die rommel. Sommige brengen heel netjes ’taqiyya’ tot uitdrukking middels grondig onderzoek: wat citaten uit de Koran, wat ahadith uit Bukhari en Muslim, wat restantjes van geleerden uit vroegere tijden, wat verraad uit de geschiedenis her en der. Potverdriedubbeltjes, het lijkt me behoorlijk overtuigend. Tot je dus die korancitaten gaat uitpluizen, de ahadith van B&M in hun context plaatst en de geschiedenis van ’taqiyya’gaat uitpluizen.

Voor het hele stuk: hier.