Dit weblog is geen open forum waar iedereen zijn gang kan gaan. Het is mijn persoonlijke weblog. Je kunt in principe reageren, maar ik bepaal of ik een reactie opneem of niet.

Technisch zit het zo: als je je reactie hebt geschreven komt-ie in de wachtstand. Jij denkt misschien van niet, omdat jij die reactie wel kan lezen, maar dat kunnen alleen jij en ik en verder niemand. Minimaal twee keer per dag werk ik de reacties door en plaats een deel en delete een aantal.

Iedereen kan zelf constateren dat er veel verschillende modellen zijn om weblogs of -sites te beheren. Je hebt weblogs geheel zonder mogelijkheid om te reageren – dat is op het internet niet verplicht al kan het wel – je hebt weblogs waar in principe zowat alles wordt toegelaten. En er zijn weblogs, waaronder de mijne, waarop je in principe wel kunt reageren, maar waar wordt gemodereerd en geselecteerd. En waar dus zeker niet alles kan.

Je kunt ook zien wat de verschillen zijn: op websites waar praktisch alles kan zie je rijp en rot door elkaar, zie je dat er van alles wordt beweerd waarvan je niet weet of het waar is, zie je dat er naar hartelust op de persoon wordt gespeeld – liefst anoniem – en er is niemand die werkelijk de moeite neemt om dat te corrigeren. Opmerkingen als ‘zure stinkkut’ en ‘zeik niet zo, teef’ als reactie op iemand met wie je het niet eens bent zijn kennelijk al heel gewoon, en niemand zegt er wat van. Degene die het stukje heeft geschreven bemoeit zich er zelden meer mee – daar zou ook geen beginnen aan zijn.

Nou, wie dat leuk vindt kan bij zo’n website terecht, en er zijn er nog wel meer zo. Maar niet bij mij. Op een persoonlijk weblog is de keuze van onderwerpen beperkt en ze worden door mij uitgezocht. Je kunt er op mijn weblog redelijkerwijze op rekenen dat ik reageer waneer een reactie daar om vraagt, en zeker als er serieuze vragen worden gesteld. Dat houdt ook in dat ik dat ik geen eindeloze herhalingen van meer van hetzelfde nodig vind, dat ik van je vraag om je aan het onderwerp te houden, rekening te houden met wat er al is gezegd, en het zou helpen als je daarbij mijn motto in de oren knoopt: iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten. Kom hier niet aanzetten met de mededeling dat Palestijnen niet bestaan, bijvoorbeeld. Want toevallig ken ik die persoonlijk en ik kan iedereen verzekeren dat ze gewoon rondlopen.

Ben ik partijdig? You bet. Zo zijn er zaken waar je op mijn weblog echt niet meer mee aan hoef te komen zetten: onzindelijke opmerkingen over moslims in het algemeen accepteer ik net zo min als antisemitisme, om maar een veel voorkomend voorbeeld te noemen. Wil je toch nog een keer, heel origineel, uitleggen waarom het allemaal islamfascisten zijn – doe dat elders. Er zijn helaas nog voldoende sites te vinden waar je zulke bagger makkelijk kwijt kunt.

Zeker: de vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Maar die geldt ook voor mij. Net als de redactie van een krant zelf mag bepalen wat ze wel of niet plaatsen, net zoals elk tv-programma keuzes maakt, zo maak ik die voor mijn weblog. Al tien keer een dergelijke mening langs geweest? Doe maar niet. Dringend moeten schelden op iemand? Laat maar zitten. Hoe je over mij persoonlijk denkt? Zelden interessant. Absoluut het laatste woord willen hebben, dus maar door blijven gaan? Sorry.

En voor wie het nodig vindt om nog eens de bekende frase te herhalen dat ik alleen maar reacties opneem die mij ‘welgevallig’ zijn, doe de moeite en kijk zelf, ik plaats vaak reacties van mensen met wie ik het niet eens ben. Maar zeker niet steeds maar opnieuw dezelfde.

Veelplegers, doorzeikers en lui die duidelijk te kwader trouw zijn gaan in de ban – die hoeven niet meer terug te komen.

Verder strekt het zeer tot aanbeveling dat je je niet verstopt achter een schuilnaam.

En wie voorbij al deze onvriendelijke opmerkingen heeft gelezen en nog steeds wel wil: welkom.

De spelregels zijn na te lezen: hiero.

En voor de goede orde: dit zijn huishoudelijke mededelingen, en geen discussiepunten.