(Ali Abunimah)
Door de openbaarmaking van de Palestine Papers, over de onderhandelingen waarin ook sprake was van een paar duizend Palestijnse vluchtelingen die eventueel terug zouden kunnen komen naar Israel, staat dat onderwerp opnieuw op de agenda. Vrij algemeen wordt gezegd dat het ‘onrealistisch’ is om te verwachten of te eisen dat de Palestijnse vluchtelingen, tussen de 4 en de 6 miljoen mensen, terug zouden kunnen komen.
Ali Abunimah, Amerikaanse Palestijn, van de Electronic Intifada, geeft daar op Al Jazeera een kort interview over. Hoezo zou het niet kunnen, zegt hij (hier) – er zijn ook ene half miljoen vluchtelingen terug gegaan naar Bosnië, in verhouding een veel kleiner gebied, met instemming en ondersteuning van de internationale gemeenschap en de VS. Wij weten dat Israel van plan was om een miljoen joden naar Israel te halen, dat lukt niet omdat ze niet willen, maar het toont aan wat het probleem is: Palestijnen mogen niet terugkeren omdat ze geen joden zijn, niet omdat het niet zou kunnen. Het is geen praktisch probleem maar een ideologisch probleem.
Condoleeza Rice zei: laat ze naar Argentinie gaan of naar Chili, is de vraag. Stel je voor, zegt Abunimah, dat ze gezegd zou hebben, die Israeli’s zijn niet welkom in het Midden Oosten, laat ze maar terug gaan naar Europa, of naar Zuid Amerika, het zou haar kop gekost hebben als ze dat had gezegd. Met andere woorden: het gaat er om dat Israeli’s als mensen meer waard zijn dan Palestijnen.
Over het feit dat het Palestijns Gezag, Abbas, bij de onderhandelingen over de vluchtelingen het Palestijnse volk niet raadpleegt – waarom geen referendum? Het laat zien dat de PA niet luitstert naar de stem van de Palestijnen, en vooral niet naar de vluchtelingen, zegt Abinimah, maar er is nog wat anders aan de hand: we horen helemaal geen referendum te houden over het recht van vluchtelingen, want we hebben het over een onvervreemdbaar recht, we houden ook geen referendum over de vrijheid van meningsuiting, of over andere rechten die al vaststaan. Het recht van vluchtelingen om naar huis te gaan kan niet ter discussie staan, het bestaat.
Als het een optie is om na ruim zestig jaar vier tot zes miljoen Palestijnen toe te staan terug te keren naar het land van hun grootouders, is het dan de nakomelingen van de twaalf tot vijftien miljoen Duitse Heimatvertriebenen toegestaan zich weer te vestigen in steden als Kaliningrad (Königsberg), Wroclaw (Breslau), Gdansk (Danzig) en Plzen (Pilsen)? Ik vraag mij af wat de Polen, Russen en Tsjechen daarvan zullen zeggen.
De half miljoen vluchtelingen uit Bosnië konden reeds na een paar jaar terugkeren naar hun geboortestreek. Het tijdsbestek maakt toch een enorm verschil?
Overigens, Bosnië-Herzegovina is met 55.000 vierkante km twee en een half keer zo groot als de staat Israel (22.000 vierkante km, zonder de bezette gebieden)
Het tijdsbestek maakt inderdaad enorm verschil, maar dat tijdsbestek is niet zomaar ontstaan, Israel heeft altijd al geweigerd om het recht van terugkeer van de vluchtelingen onder ogen te zien, terwijl ze daar wel uitvoerig en duidelijk op zijn gewezen door de VN resoluties. En daarmee hebben ze het probleem zo uit laten groeien. Daar kunnen de Palestijnen niets aan doen.
Geen idee hoe het staatsrechtelijk zit met de Duitse heimatsvertriebenen, maar dat is ook niet aan de orde. De kwestie van de Palestijnse vluchtelingen was vanaf het begin al duidelijk.
Israël zal er in ieder geval iets mee moeten als ze vrede willen, maar aangezien het wel duidelijk is dat ze dat niet willen zal ook het vluchtelingenprobleem op de historische plank blijven liggen. Israël is zelfs niet bereid om te erkennen dat zij dat probleem hebben veroorzaakt.
Overigens is het allang uit alle onderzoeken duidelijk dat maar een deel van die vluchtelingen gebruik zouden maken van hun recht, want om nou in Israel te gaan wonen is voor de meeste Palestijnen bepaald niet aantrekkelijk. Maar ze willen erkenning, behoorlijke compensatie, en minimaal het recht om zich gewoon vrij te kunnen bewegen, hun familie op te kunnen zoeken, er te verblijven.
Waar het hier in de discussie met Abunimah om gaat is dat niemand, ook het Palestijnse Gezag niet, het mandaat heeft om dat recht over de hoofden van de mensen die dat recht hebben weg te geven. Alleen de mensen zelf kunnen beslissen wat ze daarmee willen.
@ Kees (1):
We moeten altijd voorzichtig zijn met historische vergelijkingen. Bijna steeds zijn de situaties toch net iets verschillend, en soms zelfs in belangrijke mate.
De “Heimatvertriebenen” kunnen niet worden vergeleken met de Palestijnse verdrevenen. (Dat is m.i. eigenlijk een juistere term dan vluchtelingen). Niet alleen omdat Duitsland zelf een agressie- en veroveringsoorlog was begonnen tegen o.a. haar oosterburen, maar ook omdat de Oder-Neissegrens internationaalrechtelijk is erkend.(Potsdam, 1945).
Dit terwijl Israël voortdurend het internationale recht blijft schenden.
(Wel zijn de mensenrechten van de “Heimatvertriebenen” zeker ook geschonden.De laatste tijd is trouwens meer begrip ontstaan over hun positie en ervaringen. Zie b.v. Andere Tijden: http://geschiedenis.vpro.nl/programmas/2899536/afleveringen/3341352/items/3343255/).
@Onno (3)
De grenzen van Europa zoals die zijn getrokken in Jalta en Potsdam hadden weinig te maken met internationaal recht maar waren veeleer een koehandel tussen Rooseveld en Churchill enerzijds en Stalin anderzijds.
Natuurlijk, Duitsland is de Tweede Wereld Oorlog begonnen. En ja, vanwege de misdaden die het land heeft gepleegd, heeft het ook het een en ander aan onheil over zichzelf afgeroepen.
Desalniettemin, de verdrijving van tien tot vijftien miljoen Duitsers was een oorlogsmisdaad van de eerste orde waarbij op z’n minst vele honderdduizenden doden zijn gevallen, onder andere door massa-executies. Niet voor niets heeft een onverdacht iemand als de Tsjechische Oud-president Vaclav Havel officieel hierover spijt voor betuigd.
Duitsland zelf heeft pas in de zomer 1990 bij totstandkoming van de Twee plus Vier akkoorden de Oder-Neisse grens erkend. Het was namelijk een voorwaarde voor de Wiedervereinigung.
Het punt wat ik met mijn voorbeeld wou maken, is dat net als de Duitsers in 1990, ook de Palestijnen het recht op terugkeer moeten opgeven.
Ik sta zeer kritisch ten aanzien van de Israëlische bezettingspolitiek. Maar mijns inziens kun je echter niet van Israël verlangen dat het na meer dan zestig jaar vier tot zes miljoen Palestijnen toestaat terug te keren naar het land van hun ouders en grootouders. Net zomin als je van de Polen, Russen en Tsjechen kan verwachten dat ze de Heimatvertriebenen toestaan om terug te keren.
Natuurlijk zal het voor veel Palestijnen een bittere pil zijn om afstand te doel van het recht op terugkeer. Maar het is wel een pil die geslikt moet worden. Anders wordt het nooit vrede.
Het punt is dat het recht op terugkeer alleen door de betrokken mensen zelf opgegeven kan worden. En niet afgewezen kan worden door Israel omdat ze er in geslaagd zijn, met hulp van de internationale gemeenschap, om te doen alsof ze er niets mee te maken hadden en het daarom nu zo is gegroeid.
Tweede punt is dat Israel ook geen vrede wil als de Palestijnen wel dat recht op terugkeer zouden opgeven, derde punt is dat Abbas al helemaal niet gerechtigd is dat te doen, kortom, Kees, de punten die al gemaakt waren.
En nog eens, een omweg naar Duitsland is misschien voor sommigen interessant, maar niet aan de orde.
@Kees “Ik sta zeer kritisch ten aanzien van de Israëlische bezettingspolitiek. Maar mijns inziens kun je echter niet van Israël verlangen dat het na meer dan zestig jaar vier tot zes miljoen Palestijnen toestaat terug te keren naar het land van hun ouders en grootouders”.
Maar hoe rechtvaardig je dan het recht op terugkeer van joden na meer dan 2000 jaar? Waarom is dat recht belangrijker dan dat van de Palestijnen?
Hallo Kees,
Uiteraard zou de terugkeer van 5 miljoen vluchtelingen (inclusief kinderen en kleinkinderen) wat logistieke problemen opleveren, maar daar gaat het toch helemaal niet om? Je kunt een recht toch niet opgeven omdat de naleving ervan “onhandig” is? Misschien geldt dat ook wel voor de Duitse kwestie die je aanhaalt, dat weet ik niet.
” Natuurlijk zal het voor veel Palestijnen een bittere pil zijn om afstand te doel van het recht op terugkeer. Maar het is wel een pil die geslikt moet worden. Anders wordt het nooit vrede.”
Wat een kolossale vergissing om te denken dat men eerst de rechtvaardigheid (en het internationaal recht) op moet geven voor men vrede kan bereiken. Het is juist precies andersom. Het recht moet nageleefd worden om vrede te krijgen. En dan zullen heus een heleboel vluchtelingen -zeker 2e en 3e generatie- besluiten te blijven waar ze zijn, maar wel met erkenning en compensatie.
Kees,
Wat weet jij van het slikken van bittere pillen ?
Palestijnen hebben in de loop der jaren heel wat bittere pillen geslikt met de komst van Israel die grotendeels gesticht is op de vernietiging van ruim 450 Palestijnse dorpen door diezelfde Israel terreur groepen om de stichting van staat israel, een staat zonder land, mogelijk te maken. Israel betekent 60 jaar onderdrukking, diefstal van land, water, vrijheid, inkomstenbronnen etc etc. van Palestijnen. Is dat niet genoeg bittere pil Kees?
Maar het opgeven van het recht op terugkeer, sinds decennia’s verankerd in VN resolutie 194, zullen ze nooit opgeven!
Als het zo moeilijk is voor Israel om palestijnse vluchtelingen terug te laten keren naar hun eigen grond waar ze meer dan 60 jaar geleden van verdreven zijn qua logistiek, waarom kan men dan wel tienduizenden zogenaamde Joden , zoals ik weet niet hoeveel russen, waarvan de helft niet eens joods blijkt te zijn, ethiopiers etc. en vele anderen die geen nekele band met dit land hebben, alleen zeggen ze dat ze joods zijn, waarom kan Israel dat wel logistiek aan?Iedere dag komen er vliegtuigen met allerlei ntionaliteiten aan op Ben Gurion die zeggen dat ze joods zijn, en die worden wel hartelijk ontvangen, krijgen huizen, gratis cursus hebreeuws etc. Dus Kees, je argument klopt van geen kanten
Nog even, Op veel plaatsen waar vroeger palestijnse dorpen waren is het nu nog steeds helemaal leeg, of zelfs staan de huizen (ruines) er nog. Al zouden de mensen die daaar vandaan komen terug mogen keren, dat zou al opschieten.
@ Kees (4):
De grenzen van na de Tweede Wereldoorlog zijn natuurlijk zeker getrokken op basis van de onderhandelingen van de toenmalige “wereldleiders”, maar dat neemt niet weg dat ze internationaal waren erkend. Dat in scherp onderscheid met wat Israël zich meent te kunnen veroorloven, in strijd met b.v. uitspraken van het Internationale Gerechtshof.
En al was (West-)Duitsland zelf laat met de erkenning van de Oder-Neissegrens, die was er uiteindelijk ook. Internationaal bestond die erkenning al lang.
Ik ben het er niet nee eens, dat de Palestijnse vluchtelingen hun recht op terugkeer prijs zouden moeten geven, zeker niet nu ze nul komma nul concessies van de zijde van de Israëli’s hebben gekregen. De situatie is totaal anders dan in Duitsland. Het zal wel een onderhandelingspunt blijven, maar het idee “Groot-Israël voor de Joden” is een fundamenteel fout uitgangspunt.
Voor de rest heb ik niet gezegd dat de situatie en ervaringen van de “Heimatvertriebenen” een rechtvaardige zaak was, en juist vermeld dat inmiddels veel meer begrip voor hen is ontstaan.