Ben ik de enige die blij zal zijn als het 22 november is? Ik raak maar niet opgewonden van alle lijsttrekkersdebatten die de kranten en tv teisteren. Weten we het ondertussen niet wel? Die wedstrijdjes verpissen en hoe haal ik subtiel of minder subtiel mijn ’tegenstander’ onderuit – dat werk.
Gelukkig heeft ons Jan er zo te zien nog wel lol in, en andere kamerleden die dagelijks het land in moeten ook, Ronald vindt het nog leuk, Harry debatteert graag – het gaat wel goed. En Jan staat helemaal bovenaan in de peilingen, als zijnde betrouwbaar en bekwaam. Iemand zei: jullie van de SP hebben het ook maar makkelijk – jullie zeggen gewoon wat jullie vinden. Zo is dat maar net.
Waar ik wel plezier in heb is waar we als SP mee voor de dag komen. Gisteren de premiere van een kleine film: Jan en Alleman, the movie. Gemaakt door Theo Uittenboogaard, die de vrije hand kreeg. Een hele simpele film, gewoon, de mensen waar het om gaat zelf aan het woord.
Een leraar met hart voor zijn vak en voor zijn leerlingen, die zo graag zou willen dat hij meer tijd kreeg – en kleinere klassen – om de kinderen de aandacht te geven die ze nodig hebben. Veel van de kinderen hebben het thuis niet makkelijk. Hebben een beetje extra begeleiding nodig. Krijgen ze niet. De school is een gigant geworden, boven de leraar zijn nog vijf lagen directie, bestuur en beleidmakers, het miegelt er van de supervisiebegeleiders en coaches. Maar de leraren zelf krijgen de tijd niet om hun werk goed te doen. Dat kan anders.
Een kinderrechter die zich kwaad maakt over de afbraak in de jeugdzorg. Veel te veel kinderen met problemen zitten in de gevangenis te wachten op een behandeling. Kinderen op een leeftijd dat hun ontwikkeling cruciaal is, en ze nou juist niet moeten worden opgesloten. Maar in de jeugdzorg is de laatste jaren bijna alles afgebroken wat ze echt zou kunnen helpen. De kosten krijgt de maatschappij nog, waarschuwt de kinderrechter: straks volwassen geworden zullen we veel van hen terugvinden in de armoede, de psychiatrie en de criminaliteit. De kosten daarvan zullen hoger zijn dan wat het nu zou kosten om goede, kleinschalige jeugdzorg te bieden en de wachtlijsten weg te werken. Dat kan dus anders.
Een politieman, ook met hart voor zijn vak. Er zou, met name in de wijken met veel problemen, veel meer blauw op straat moeten zijn. Hij zou veel liever te voet surveilleren, maar krijgt daar geen tijd voor en gaat dus met de auto. Een veel te groot deel van zijn tijd gaat op aan de bureaucratie. Hij laat het zien: man opgepakt met tien bier in zijn kraag. Duurt hem vier uur om daarvoor de twaalf formulieren in te vullen. Ondertussen kan hij niet de straat op. Dat kan anders.
En dan eens een positief verhaal: een man die zijn dementerende vrouw bezoekt in een verpleeghuis waar ze hart hebben voor hun mensen. Kleine, veilige, herkenbare huiskamerafdelingen, vaste mensen die er zijn voor hun eigen ploegje mensen, met nog voldoende tijd om te helpen met het boterhammen smeren en ze ook geestelijk zo veel mogelijk bij te houden. Zo kan het dus ook.
En dan Lida en Wied, die ook op de premiere waren. Wied is tegelzetter, 41 jaar gewerkt, en lichamelijk gezien behoorlijk kapot. Te veel gesjouwd, tillen mag hij niet meer, zijn fijne motoriek is naar de knoppen. Hij laat het zien, een sjekje rollen gaat nog net met zijn trillende vingers, maar schrijven, of achter een computer zitten, dat kan niet meer. Hij had zich verheugd met zijn zestigste met de VUT te mogen. Maar ondertussen is de leeftijd opgetrokken naar 63. En nu is hij gedeeltelijk goedgekeurd en moet solliciteren. Naar banen waar ze hem niet willen hebben. Wat moet hij ook. In zijn eigen vak kan hij niet meer werken. Een nieuw vak zit er op zijn leeftijd niet meer in, en zeker geen beroep waarvoor je met je handen moet werken. Receptionist? Zelfs daarvoor moet je een computer kunnen bedienen of dingen op kunnen schrijven.
(Wied)
(Lida)
(Theo, de filmmaker)
Wekelijks schrijft Lida een hele stapel sollicitatiebrieven. De advertenties halen ze uit de regionale weekeindkrant, want een abonnement kan er van hun uitkering niet meer af. Op die brieven krijgen ze meestal niet eens een nette afwijzing. Laat staan een oproep voor een gesprek. Een weekje weg zit er niet in, want Wied moet thuis blijven voor mogelijke sollicitaties die niet komen. Wat is dit anders dan zinloze pesterij? Waarom kan iemand die zich kapot heeft gewerkt en waar iedereen van weet dat er geen werk meer inzit niet fatsoenlijk met rust gelaten worden? ‘Het is als een steen die boven ons hoofd hangt’, zegt Lida. Want als zij niet braaf elke week die zinloze brieven schrijft worden ze nog verder gekort. En hoe het verder moet als ze van de WW in de bijstand terecht komen, daar willen ze nog maar helemaal niet aan denken. Wat ze wordt aangedaan is ronduit onfatsoenlijk. En het kan anders.
Ik vond de film aangrijpend in zijn eenvoud. Gewone mensen met hart voor de zaak, die hun werk willen doen en niet goed kunnen doen, en precies kunnen aangeven wat de politiek aan zou moeten pakken. Een film zonder slogans en ingewikkelde analyses. Ook andere SPers waren het er hartroerend over eens: dit is waar we voor staan. Dit zijn de mensen waar we voor staan. Waar we mee samen willen werken aan wat beters. En het kan echt anders.
De film is te zien op de SP website. Daar vind je trouwens ook een leuke manier waarop de tweedekamer kandidaten vertellen waar het ze op gaat. Erheen.
Dag Anja,
Ook ik heb in mijn werk te maken met “Jan en Alleman”. Voor mij zijn dat de laaggeletterden in onze samenleving. De mensen die met moeite iets kunnen lezen en voor wie schrijven soms een enorme hindernis is.
Gelukkig is er de laatste paar jaar meer aandacht voor deze groep en is er ook geld beschikbaar voor wervingscampagnes. Dat is hard nodig, want er zijn nog 1 miljoen autochtone laaggeletterden in Nederland.
Het blijft echter vreselijk moeilijk om deze groep te bereiken. De belangrijkste reden hiervoor is dat de schaamte heel erg groot is. De mensen denken al gauw van zichzelf dat zij wel een vreselijke domkop moeten zijn omdat iedereen kan lezen en schrijven, maar zij niet. Er zijn allerlei redenen waarom men het niet geleerd heeft, maar domheid hoort daar niet bij. Bijvoorbeeld: als je opgroeit in een gezin waar geen kranten zijn, nooit een kaartje of briefje geschreven wordt, dan begin je al met een achterstand. Als je in een grote klas komt, en ja, je bent niet de vlotste met lezen, maar er is geen extra aandacht voor jou, dan wordt het moeilijk. Dyslexie is een reden.
Als nu maar heel Nederland weet dat laaggeletterdheid bestaat en dat domheid geen oorzaak is, dan wordt het wat makkelijker voor mensen om over de drempel te stappen, dan zijn ze “de schaamte voorbij”.
Jij bent schrijfster, jij weet hoe fijn het is als je kan lezen en kan schrijven. Jij bent, op een totaal ander manier, ook ‘de schaamte voorbij” gegaan. Jij zou een fantastische ambassadeur zijn voor deze groep. Heel stiekem, denk ik aan interviews waarin je aandacht vraagt voor dit probleem.
Ik zou het heel leuk vinden als je zou willen kennismaken met een aantal van onze cursisten. Dan kan je van henzelf horen, hoe groot de stap was en hoe blij ze zijn dat ze hem genomen hebben. Misschien dat het je inspireert.
Ondanks al je drukke bezigheden hoop ik dat je hier tijd voor kan vinden.
met vriendelijke groet,
Ineke Kauffman
projectleider “Moeders tellen mee, en vaders ook”
ID College
071 5358500
Ik heb de film nog niet kunnen bekijken, maar alleen al de beschrijving vind ik ontroerend. Mijn stem hebben jullie in ieder geval, net als de vorige keer. Opvallend is dat ik om me heen steeds meer mensen hoor zeggen dat ze SP zullen stemmen, de 22e. Volgens mij gaat het prima!
Dag Anja, ik was weer eens druk bezig met de opmaak van de Tribune maar ik heb de film natuurlijk gezien en we besteden er ook aandacht aan. Wat ik zo opmerkelijk vind is dat al deze mensen zo openhartig vertellen over de problemen die zij in hun werk tegenkomen. Want laten we wel wezen, als politieagent, leraar of kinderderrechter, steek je daar wel je nek mee uit! Hulde dus voor Uittenbogaard die dat voor elkaar heeft gekregen en ja, het laat ook iets zien over het vertrouwen in de SP. Want al is het dan beslist geen propagandafilm – Uittenbogaard laat de werkelijkheid zien – een film in opdracht van de SP is het natuurlijk wel. Maar het vertrouwen in de SP is groot: Amsterdam gaat SP stemmen begrijp ik (dik 17%) en volgens De Hond vandaag staan we op 20 zetels. Nog twee en een halve week..
Beste ANJA WAT EEN LEUK EN GOED STUKJE HEB JE OVER ONS GESCHREVEN. PRECIES ZO ALS HET IS. DE FOTO S ZIJN OOK LEUK. BEDANKT LIDA EN WIED.
Mijn vertrouwen in de politiek is de laatste maanden, vooral ook door op deze weblog deel te nemen, flink afgenomen. Ik heb geprobeerd te pleiten voor de menselijke vrijheid, maar dat wordt niet begrepen. In het kader van de ontzuiling (zou je mijns inziens kunnen zeggen) is de vrijheid afgenomen, de gelijkschakeling toegenomen. Ik heb het gevoel dat de inperking van de vrijheid de laatste jaren in een versnelling terecht gekomen is. Ik heb op deze weblog betoogd dat Nederland bezig is een totalitaire staat te worden. Kamerbreed gesteund schrijft de staat, als plaatsvervangend deskundige, voor hoe wij onze kinderen moeten opvoeden, hoe wij, als we ziek zijn, beter moeten worden, ondanks de mooie woorden hierboven. SP-Kamerlid Fenna Vergeer staat achter het VVD-voorstel om peuters verplicht te testen en naar school te sturen. Groen Links wil de grondwet veranderen omdat een school een leerling niet wil aannemen. De politiek is machtsgeil, waardoor er geen spiritueel klimaat kan ontstaan, of stand kan houden, waarin begrip kan zijn voor de uniciteit van de mens en de mens als wordend wezen. Of is het andersom?
‘Islamofobie’ wordt op deze weblog bestreden met standpunten, maar nooit wordt de mens, dus ook een moslim, gezien als uniek wordend wezen, want dat tast de macht van de politiek aan. Merkwaardig genoeg wordt het wordende van de mens nog wel gezien als het om door Verdonk bedreigde vluchtelingen gaat. Daar krijgen vluchtelingen een gezicht (gelukkig) en vinden veel politici dat Verdonk te ver gaat in het uitoefenen van macht.
Stemmen is voor mij een moreel dilemma geworden. Het politieke machtsspel vind ik gevaarlijk en tegelijkertijd kan ik mijn stem nog zien als een stem tegen Verdonk. Ik maak mij zorgen over de toekomst.
groet,
Hartstikke goed onderwerp Anja.
Een meestal vergeten groep.
Ik hoop dat die aandacht blijvend is.
Ik had al eerder het gevoel dat jij niet in dezelfde wereld leeft als ik, Bert, en niet dezelfde taal spreekt, en hoe dan ook niet dezelfde dingen ziet. dat zou nog niet zo erg zijn, laat duizend bloemen bloeien, als je nu niet met wel erg van dik hout gesneden oordelen komt. Naar aanleiding van de verhalen hierboven noem jij ‘de politiek’, dus ook ons, dus ook mij, machtsgeil? Waar haal je het vandaan.
‘Islamofobie’ wordt op deze weblog bestreden met standpunten, maar nooit wordt de mens, dus ook een moslim, gezien als uniek wordend wezen, want dat tast de macht van de politiek aan’, zeg je.
Ik zou moslims niet zien als uniek wordende mensen, want dat zou de macht van de politiek aantasten?
Wat je zegt is beledigend en onterecht, Bert. Zo hoef je zeker niet te verwachten nog in gesprek te raken. En zo hoef je er zeker niet op te rekenen nog eens begrepen te worden.
En ik zou jouw vertrouwen in de politiek vooral niet van mijn weblog afhankelijk maken, misschien zijn er elders minder ‘machtsgeile’ politici te vinden dan ik.
Het is niet mijn bedoeling iemand te beledigen en ook jou niet Anja. Dat ik dat toch gedaan heb, spijt mij. Ik hoop dat je mijn excuses accepteert.
Ik zal niet weer op je weblog reageren, want vroeg of laat ga ik toch weer over de schreef.
groet,