Ik word deze dagen helemaal in beslag genomen door een enorme klus, het ordenen van mijn fotoarchief. Archief is een groots woord voor een onordelijke hoop digitale foto’s die ik de afgelopen jaren maakte, zo’n vijftigduizend stuks, te vinden op twee computers. Dankzij een crash raakte de ordening die ik eens had aangebracht zoek, ik heb wel de meeste foto’s terug, maar in één digitale klont. En daarna gooide ik alles op de grote hoop met zo’n idee dat ik dat later nog wel eens uit zou zoeken. Later is nu.

Over een paar maanden ben ik senator af, dan houd ik wel een weblog aan, maar niet meer onder auspiciën van de SP – een goede gelegenheid om een paar zaken nog eens te overdenken, qua vormgeving, indeling, doel, regels enzovoorts, hoewel ik met grote tevredenheid heb gewerkt met de weblog die de SP mij bood. Mooie vormgeving, buitengewoon klantvriendelijke bediening, hele prettige ondersteuning achter de schermen. Dus hemelbestormende veranderingen gaan het niet worden met mijn nieuwe weblog – het blijft nog herkenbaar. Maar een paar dingen worden anders. Gaan jullie zeker nog over horen.

Maar dit moet eerst: de foto’s uitdunnen, opbergen, taggen, toegankelijk maken onder andere voor mijn eigen Stichting Kifaia. Ik word ook steeds vaker om foto’s gevraagd, wat ik erg leuk vind, maar ik moet dus ook wat doen aan de copyright. Hier, het begon me een tijd geleden al op te vallen dat mijn foto’s de hele wereld overgaan. Soms gejat, soms vriendelijk gevraagd, en het zijn bijna altijd bevriende en ideële organisaties die mijn foto’s willen gebruiken, dus net als met dit weblog schuift het helaas voor geen centimeter. Ik heb nog maar één foto echt kunnen verkopen, en dat was nog nadat ik een advocaat in de arm had genomen na een vijandige overname. Hoewel mijn vader een ondernemer was heb ik héél slecht voor mijn oude dag gezorgd.

Gelukkig heb ik vakkundige ondersteuning, die me wegwijs maakt in de wondere wereld van Flickr en Dropbox – ja ook een oud paard kan nog nieuwe trucjes leren.

Maar behalve veel technisch werk is het ook een reis door de tijd – ik kom foto’s, en daarmee verhalen tegen, die ik al bijna was vergeten. Wat heb ik veel meegemaakt. Wat ken ik veel mensen.

Hierboven een hele oude foto die ik maakte van wat kindjes in Gaza, gescand, want nog niet digitaal. Dat zijn inmiddels tienertjes, als ze nog leven. De tijd dat ik terugkomend uit Gaza met een zak rolletjes bij de Hema stond is definitief geschiedenis. In de kelderbox staan nog de dozen met duizenden negatieven, daar wil ik nog helemaal niet aan denken.

Er komen dus even geen verhalen uit mij.