Kind noemt mij partieel imbeciel en daar heeft hij wel een beetje gelijk in. Partieel omdat ik in andere opzichten natuurlijk superintelligent ben, maar met sommige dingen heeft mijn brein een beetje moeite. Alles met cijfers er in bijvoorbeeld, en dingen met tijd. Zo is het twee keer per jaar geknoei. Hoezo de klok een uur vooruit, gaat er dan een uur af of komt er een uur bij? Als een kleuter moet mij worden uitgelegd dat je de kleine wijzer van twee naar drie moet schuiven. O. Oké.

Dan moet ik alleen nog opletten waar ik dat doe, want de computers doen het tegenwoordig zelf, maar mijn horloges en alles wat er verder tikt in mijn huis zoals de klok op de oven niet. Dat van die computers is aardig, want vroeger moest je dat ook zelf doen. Daar deed ik dan een paar maanden over, of maar niet, want met tijd is het zo dat als je maar lang genoeg wacht het vanzelf weer in orde komt. En dat gaat ook steeds sneller, trouwens, want ze maakten de jaren vroeger veel langer dan nu. Niemand gemerkt? Een jaar is niks meer. Bij een vriendin staat de kerstboom nog op het balkon. Daar kan ze nu de paaseieren in hangen.

Ergens snap ik nog steeds niet waar dat uur blijft. Of het ergens op een plank ligt te wachten tot we het weer terug krijgen, of in een kluis wordt opgeborgen omdat iemand het wel eens zou kunnen jatten – altijd tijd tekort, toch?

Mijn poezen hebben hun eigen wekkertjes. Josephine vond oorspronkelijk dat de dag begon als het licht werd. Dan zat ze naast mijn hoofd, zachtjes mekkerend en als er dan nog niets gebeurde een zacht pootje in mijn gezicht, en als er dan nog niets gebeurde een klauw in mijn gezicht. Kobus, de kneus van de familie zit ernaast en kraakt een beetje mee, want miauwen kan hij ook al niet. Op een of andere manier heeft het helemaal geen zin om te doen alsof ik nog slaap want dat voelen ze, hoe ik mijn ogen ook stijf dicht hou en niet beweeg. Josephine laat me geen uurtje langer slapen, want als de dag begint is het tijd voor de hapjes. Dan sta ik maar op, doe eerst een pilletje in de ene poes (schildklier) maak nog een blikje open en dan de loeidure brokjes in de andere poes (blaasgruis) en in principe kan ik dan nog een uurtje naar bed maar daar zie ik meestal vanaf want dat wordt niks meer en om zes uur komen de kranten.

In het begin had ik nog hoop met Josephine, want ik dacht, toen het steeds vroeger licht werd en ze me steeds vroeger wakker maakte, dat het met de winter weer andersom zou zijn, en dat ze met steeds later licht mij ook steeds later wakker zou maken. Maar zo gaat dat niet met de poes. Haar wekkertje bleef staan op half zes, ook als het dan nog pikdonker is. En aan zondag doet ze ook al niet. En zo is dat nu dus al jaren.

Maar vanochtend, met dat uur eraf of erbij of hoe zit dat, had ik haar toch tuk. Poot in mijn gezicht. Ik kijk op mijn i-phone. Hahaha. Half zeven, sukkel!

(Voor meer poezenverhalen klik hiernaast in de rij kattegorieën op katalogus)