Met de oude ambulance en de grote vrachtwagen die is omgebouwd als mobiele kliniek naar Beit Hanoun. We gaan daar de noodhulp brengen die door Icco is gedoneerd. Dozen met voedsel en een lading plastic flessen bakolie. En rugzakken volgestouwd met de spullen voor Eerste Hulp, verbandgaas, vloeistof voor infuzen. Normaal brengen de teams van het NCCR die hulp direct naar de families die het het meest nodig hebben. Maar nu in Beit Hanoun is de situatie te gespannen om families te bezoeken, iedereen is in nood en in wanhoop, als de ene familie ziet dat de andere een voedselpakket krijgt weet je niet wat er gaat gebeuren. Dus we hebben afgesproken dat we de hulp afleveren bij het stadhuis. De lijst met families die het eerste in aanmerking komen is opgesteld door het personeel van he ziekenhuis daar, en de staf van de burgemeester gaat er op toezien dat het bij de juiste mensen terecht komt. Fatsoenlijke mensen, zegt Khaled. Van Hamas. Dan weet je zeker dat ze er op toezien dat het naar de grootste noodgevallen gaat.
Onderweg de nieuwe verwoestingen gezien. De straten zijn kapot gemaakt door de tanks, huizen verwoest. Op straat zijn er ploegen mensen bezig het ergste puin weer op te ruimen, en de eerste bouwvakkers zijn al weer bezig aan de reparaties. We ontmoeten de burgemeester, ik doe als senator ook nog even het woord, de Palestijnse tv is er bij. Of er meer hulp komt. Insha’Allah. De donatie van Icco, noodhulp, is nu op. We zullen kijken of we opnieuw ergens geld vandaan kunnen krijgen.
Beit Hanoun is heel erg zwaar getroffen. Ik ken het van tien jaar geleden nog als een lieflijk en welvarend dorp, het groenste stuk van de Gazastrook, met aardbeienkassen en anjerkwekerijen. Een boerenbevolking die zich niet zo bezig hield met de politiek. Nu is het afgelopen met de anjers, wie zou die nog kopen, export is niet meer mogelijk, en golf na golf van aanvallen, vanuit de lucht, me tanks, heeft de bevolking wanhopiger en militanter gemaakt. Op de straat zie ik het grote bord met de zeven strijders afkomstig uit dezelfde familie, die in de gevechten tegen het binendringende leger zijn gesneuveld.
We rijden nog even Beit Hanoun in. De acht eeuwen oude moskee verwoest. Er zit een groep vrouwen bij, verschrikkelijk decoratief in het puin. Ik krijg maar even tijd om foto’s te maken van Khaled, hij is nerveus. Blijf bij de auto, zegt hij. De mensen zijn zo verschrikkelijk gespannen, je weet niet wat ze doen als ze een buitenlander zien. Waar moeten ze met hun woede heen, dat de wereld opnieuw een bloedbad heeft toegestaan en niemand wat doet? Hij heeft nog met een paar woedende mannen gepraat, die schreeuwden, wat doet die buitenlander hier, we willen geen hulp, we willen ons land terug. Je moet niet vergeten dat bijna iedereen hier doden in hun familie heeft, zegt Khaled. En dan komt er weer iemand langs die foto’s komt maken van de ellende. Terwijl de wereld, ook Europa, niets anders doet dan geld sturen voor hulp. Ik leg het ze uit, dit zijn onze vrienden, en de hulp hebben we ook nodig. Maar heb er een beetje begrip voor dat mensen over de rooie zijn, en aan het eind van hun latijn en pas een beetje op.
Ik beloof dat ik beter zal luisteren.
Op de terugweg rijdt een schoolbusje volgepropt met kinderen voor ons uit. Vorige week is zo’n busje nog beschoten. Alleen gewonden gelukkig. Het plaatselijke ziekenhuis is vol. De burgemeester zegt dat ze nog steeds niet precies weten hoeveel gewonden er zijn, sommige zijn meteen naar Jordanie gestuurd om daar geopereerd te worden, sommige zijn naar huis gestuurd omdat de mensen al op de vloer van het ziekenhuis lagen. Het NCCR zal in de komende tijd alle gevallen die thuis hulp nodig registreren, en kijken of ze nog in ons bestand opgenomen kunnen worden. Er zijn nu zoveel nieuwe gevallen, ook al zijn de team nu bijna dag en nacht bezig, het is de vraag of de oude patienten, die al twee jaar regelmatig worden bezocht, niet elders hulp kunnen krijgen zodat er weer ruimte is voor de nieuwe.
Mensen zijn in paniek, doodop en in wanhoop, zei de burgemeester. Het is niet alleen materiele en medische hulp die ze nodig hebben, er is ook psychologische ondersteuning nodig. Je kunt het zonder overdrijving zeggen: negentig procent van de bevolking van Beit Hanoun is getraumatiseerd. Fatma vertelde over haar jongste dochtertje Nour, van elf. Zij woont met haar familie aan de noordkant van Gaza, en daar konden ze de schoten en de bommen horen. Haar zoon Wasim trekt zich nergens wat van aan, die is nergens bang voor en misschien is dat ook wel erg, dat hij niet eens bang meer is voor de tanks en de helicopters. Maar Nour kan niet meer slapen, behalve al ze naast haar vader mag liggen. Fatma heeft haar altijd gerustgesteld, je kunt rustig gaan slapen, je schieten niet op kinderen die slapen. Maar Nour kijkt naar de tv en ze heeft het zelf gezien, die familie die lag te slapen, al die kinderen, allemaal dood. Dus nu slaapt ze bijna niet, en houdt haar kleren en schoenen aan, om weg te rennen als de tanks komen en ook haar familie dood gaat schieten.
De schade van vandaag valt nog mee. Tien gebouwen in de puin gelegd vanuit F 16’s. Het leger was beleefd en belde van te voren dat ze gingen bombarderen, de mensen hadden een half uurtje om op tijd weg te komen. Dus geen doden. Wat is de zin? Kapot maken. We rijden langs een verkeersbrug. Is al tig keer kapotgebombardeerd en weer gerepareerd, nu laten ze het maar even zo en rijden via een modderweg naast te brug. Wat was de zin? Kapot maken. Als grote kleuters met iets te gevaarlijk speelgoed.
Ja en dan gaan er weer raketten afgeschoten worden. Uiteraard. Fatma zegt dat ze niet gelooft dat het de Palestijnen zelf zijn, want ze kent niemand die dat doet, terwijl het toch wel heel vanzelfsprekend is dat een groot deel van de bevolking in verzet is en veel van de jonge mannen vechten. Niemand verbergt dat. Ik denk dat het collaborateurs zijn die die raketten afschieten, zodat ze Israel weer een excuus geven om door de gaan met de veroestingen, zegt Fatma, want dan heet het een vergeldingsactie te zijn en hoor je veel mensen in Europa zeggen: eigen schuld, hadden ze maar geen raketten af moeten schieten. Of het paranoia is of werkelijkheid? Mensen die zo op elkaar gepakt in de angst zitten neigen tot paranoia, maar aan de andere kant: het zou de erste keer niet zijn dat er collaborateurs worden ingezet om te provoceren. Wie zal het weten.
Ik heb nog veel meer te vertellen, maar dat komt morgen. Met de foto’s die ik op deze computer niet verwerkt krijg.
O en voor de gezellige mensen die me bestoken met een of ander propagandistisch verhaaltje over de Hamas die zulke vrouwenhaters zouden zijn dat ze vrouwen de strijd in zouden hebben gestuurd: doe geen moeite. Het is flauwekul. Iedereen hier is in verzet tegen de Israelische bezetting, vrouwen worden bij de bombardementen en de beschietingen niet gespaard, zoals we opnieuw in Beit Hanoun hebben kunnen zien. De vrouwen zijn allang op vele manieren betrokken bij het verzet, en iedereen, ook mensen van buiten Hamas, zijn ontzettend trots op de vrouwen die een levende muur hebben gevormd tussen hun mannen en het Israelische leger. En het waren niet alleen Hamasvrouwen, trouwens. Khaled kent een van de vrouwen, ze heeft twee gehandicapte kinderen. Ze is van Fatah. Haar man is dood, veel van de mannen van haar familie zijn al dood. Zij was een van de vrouwen die hielpen om de mannen die nog leven uit de handen van het Israelische leger te houden, uit de gevangenis, in de hoop dat het leger niet op vrouwen zou schieten. Een van hen werd gedood. Iedereen hier is trots op de vrouw die haar leven gaf om de mannen de kans te geven weg te komen.
Morgen meer.
Het optreden van collaborateurs of provocateurs, die de tegenstanders excuses leveren voor hard repressief optreden, is een al oud en zeer bekend verschijnsel. Dus het zou absoluut niet kunnen verbazen, als dat hier ook aan de hand is.
Geef jij hulp aan Hamas? Pas maar op dat je bankrekening niet wordt geblokkeerd, dat Kifaia niet op de lijst met terroristische organisaties komt. (’t Sptijt me, ik word zwartgallig).
Israël heeft zo weer een hoop nieuwe terroristen gecreëerd. Die heeft het blijkbaar nodig. Maar met welk doel?
Niet alleen de Palestijnen lijden omdat ze geen eigen staat hebben.
Ook de Koerden hebben recht op een eigen Staat.
Dit geknechte volk verdient meer aandacht van de internationale gemeenschap.
Laten wij ons inzetten voor een onafhankelijk Koerdistan!
Hoi maatjes,
Wat een verhaal! Het blijft maar niet wennen die ellende. Enerzijds sta ik te popelen om te gaan, om onze vrienden en collega’s weer te zien. Maar aan de andere kant vind ik het ook moeilijk om weer met zoveel nieuwe ellende geconfronteerd te worden.
Ik ben vreselijk opgelucht dat het uiteindelijk toch goed is gekomen met de toestemming voor Annelies. Ik voel(de) me er toch verantwoordelijk voor dat het me niet lukte om helder te krijgen waarom ze in eerste instantie afgewezen was, laat staan toch goedkeuring te krijgen. Maar als de nood het hoogst is is de spreekwoordelijke redding toch weer nabij. We moeten tijdens onze eerstvolgende reis toch maar eens op de koffie gaan bij Vinger, Anja.
Waar huizen jullie trouwens? Of zijn jullie bij de fam. Abu Zaid ingetrokken, pardon, zijn jullie ’thuis’…???
Ik bel morgenavond om bij te klessen. Heel veel succes met jullie werk daar, enne, inderdaad wel voorzichtig zijn.
Groetjes en liefs aan allen!
Youssouffie
Woorden schieten te kort. Totale zinloosheid.
Fijn dat je ondanks druk en drukte ook nog kans ziet, ons te informeren, Anja. Hoe ontmoedigend je berichten ook zijn, het is belangrijk dat we het weten. Keep up the good work en ik hoop van harte dat jullie geen gevaar lopen.
Hendrik Jan bakker inderdaad ik sta ook te kijken dat Anja en de organisatie waar ze voor werkt hulp bied aan Hamas.
Ik vraag me af of ze wel weten wie ze helpen, straks ben je medeschuldig aan een of andere aanslag.
Daar kun je ook in Nederland voor in de gevangenis terecht komen.
Voor de rest indrukwekkend en ook dramatisch.
Vooral het verhaal dat ze beschrijft van de kassen die deze Palestijnen beheerden en die nu niet meer gebruikt worden.
Het blijft ook een heel vaag gebied waar je niet weet wat je nu moet geloven en wat niet.Het is jammer dat Anja zo uitgesproken pro-Palestijns is en naar haar eigen zeggen niet objectief.
Het tast haar geloofwaardigheid aan als het om dit soort verslagen gaat.
Nou Alexander, ik vind Anja niet ongeloofwaardig, temeer daar ze ook af en toe berichten van mensen van daar plaatst.
En mijn opmerking over Hamas bedoelde ik niet zo als jij hem blijkbaar opvat. Ik neem aan dat er weinig keus is aan wie ze de spullen kan geven. Hamas zit in het bestuur en heeft een goede infrastructuur als het om hulpverlening gaat. We zullen het ermee moeten doen. Negeren van Hamas, zoals de rest van de wereld doet, verergert het probleem, zorgt voor meer radicalisatie.
@ Alexander (7):
Als Anja “pro-Palestijns” is en zelf zegt “partijdig” te zijn, wil dat niet zeggen dat ze er maar op los fantaseert.
Haar verslagen zijn uit de eerste hand en zeer feitelijk. Haar geloofwaardigheid wordt dus in geen enkel opzicht aangetast.
Immers: Anja is “pro-Palestijns” omdat zij de geschiedenis en de keiharde realiteit van nu goed kent en meemaakt. Het is dus geen willekeurige vooringenomenheid. Om deze zelfde, zeer feitelije en objectieve reden is zij “partijdig”.
Wij bieden geen hulp aan Hamas, wie dat er in leest leest niet goed of is te kwader trouw. We bieden hulp aan gehandicapten en families in nood. Volgens de geldende medische ethiek maken we bij hulp aan gehandicapten en families in nood geen onderscheid naar politieke opvattingen van de mensen, hulp gaat naar iedereen die het nodig heeft.
Verder respecteren we het democratisch proces in Palestina, en werken dus met de gekozen leiders. Als de burgemeester van Beit Hanoun dus van Hamas is dan werken we daarmee, net zo goed als we dat zouden doen als hij van Fatah was geweest, daar hebben we geen enkele moeite mee. En het voordeel van Hamas mensen is wat iedereen je hier kan vertellen, dat die bekend staan als fatsoenlijk en niet corrupt. En overigens wordt altijd gewoon gecontroleerd of de spullen bij de juiste mensen terecht zijn gekomen.
Verder heb ik het er al eerder over gehad: objectiviteit is wat anders dan onpartijdigheid. Objectiviteit is dat je van de feiten uitgaat, en je mening aan feiten toetst. Wie uitgaat van de feiten in Palestina, en de mensenrechten wenst te respecteren staat dus aan de kant van de rechten van de Palestijnen – en is dus partijdig. Partijdigheid en objectiviteit zijn in mijn opvatting dus niet tegenstrijdig, en ik vind partijdigheid als het gaat om onrecht onvermijdelijk. Het lijkt mij volstrekte onzin om iemand op grond van partijdigheid te wantrouwen als informatiebron, waar het om gaat of iemand zich aan de feiten houdt, bronnen vermeld, betrouwbaar is gebleken. Zoals ik mensen als Amira Hass en Gideon Levy op grond van mijn eigen waarnemingen, die kloppen met wat zij zeggen, als volstekt betrouwbaar zie. Partijdig en objectief.
Dat onze regering meedoet met de VS en Israel, en de Hamasregering boycot vind ik persoonlijk een grote schande. Het is ook volstrekt duidelijk dat er van objectiviteit noch onpartijdigheid enige sprake is. Er wordt zeer aantoonbaar met twee maten gemeten, de Palestijnen wordt geweld kwalijk genomen, Israel niet. Met de boycot wordt de gehele bevolking gestraft, Israel wordt feitelijk geholpen om hun uithongeringspolitiek voort te zetten, terwijl de Palestijnen niets anders hebben gedaan dan wat van ze verwacht werd: ze hebben democratisch hun leiders gekozen. Aan die boycot zal ik dus op geen enkele manier meedoen, al zou ik er voor in de gevangenis komen. Ik vind die boycot namelijk ronduit misdadig.
geachte R. rietveld,
een vrije koerdistan betekent het einde van het midden-oosten, de koerden trachten geen tevredenheid en dienen op dit moment als marionet vriendjes van de vs en israël, de koerden hebben absoluut geen recht op een eigen land, met als grondslag weer een zigeunerciltuur creëren en achter ezels aanlopen en als veraders dienen!! de koerden streven nergens anders naar dan het einde van het midden-oosten door middel van onderdrukking dictatuur. zie Irak (marionet regering Irak) zie PKK (teroristenorganisatie) zie Iran (getrainde koerden door israël die in /iran als spion dienen) maar een koerdische rijk zal er nooit komen!!!
Ik sta voor de volle 100 % achter Anja en ik vertrouw haar volkomen. Ik heb grote bewondering voor haar. Voor wat ze is en wat ze doet. Ik heb acceptgiro voor Kifaia met vertrouwen weer ingevuld en opgestuurd.
Ik wens je heel veel succes daar in Gaza Anja en heel veel sterkte voor de mensen daar.
Sorry, Mustafa, ik had je reactie moeten weigeren maar ik zag het te laat, toen ik in Gaza was. Het onderwerp is niet de Koerden maar de Palestijnen, en hoe het ook zit met dat conflict, je mag op dit weblog niet een heel volk wegzetten als verraders en ‘achter ezels aanlopen’. Dit is geen manier om op dit weblog een discussie te voeren.