Gent. Goede bijeenkomst gisteren, maar daar kom ik nog op als ik thuis de foto’s kan verwerken. Ik zit hier te knoeien op een computer met een vreemd toestenbord, waardoor ik niet blind kan tikken, want dan krijg je zinnen als

sqnt dqn krijg je winnen qls wede en ,et de punten en de ko,,qùs gqqt het ook ql hele,qql ,is:

Dat is dus turen op het toetsenbord. We hebben het reuze nqqr ons zin mqqr hebben opeens zeer veel begrip voor de buitenlqnders die in Amsterdam nqqr hun strippenkaart staan te turen, als ze die al hebben weten te veroveren: can you explain us the strips?

Zo probeerden we een kaartje te krijgen voor de trein van Brussel naar Gent, en stonden voor de machine waarop stond dat het de automatische verdeler van vervoerbewijzen was. Maar wat ie ook deed, niet het automatisch verdelen van een vervoersbewijs. Wel moesten we allerlei vrqgen beantwoorden, zoals het nummer van mijn moederkaart, en ik heb geeneens geen moeder meer. Dus nqqr het loket. Daar kreeg ik mijn tiekètje. Anneke wilde als senior een goedkopere. Mevrouw dat is voor mensen van boven de 65. Anneke d’r dag goed, want die is al 76. Zij ook haar tiekètje, is het een retourtje. Mevrouw voor senioren geven we alleen retour. Bang dat die het verpleeghuis ontvluchten om nooit meer terug te komen? ‘Leven is ook leren sterven’ stqqt er op mijn ticket; het blijkt reclqme vqn de gezinsbond.

Kibbelen met de taxichauffeur die ons met alle geweld naar het gard du midi wil brengen terwijl wij zeker weten dqt we nqqr het zuidstation moeten. Aarzelen bij een café waar een bordje hangt dqt dqqr een gebreveteerde uitbater huist, het lijkt ons geen aanbeveling. Wilt gij de mensen voeren, zegt de ene taxichauffeur tegen de andere, mqqr we krijgen niets te eten.

Erg buitenlqnds voelen we ons; maar aaaahhh, waterzooi, mosselen, paling in het groen, Leffe Blond. Frietjes met echte mayonqise inplqqts vqn die frietsauspap vqn ons, en de groentjes komen lqter wel weer. En goeie mensen.