Kranten stapelden zich een beetje op deze week. Weinig tijd voor weblog. Veel bezig met aanstaande verhuizing en met onze Palestijnse gast. Weblog komt weer. Het kerstreces is weer voorbij. Dinsdag beginnen we weer. Zij het met nog geen regering met weinig te doen.

Voor vandaag, mooi interview met Marlene Dumas.
Citaat:

Mensen zijn vaak in gelukkige tijden amper gelukkiger dan in ongelukkige tijden, omdat ze in ongelukkigheid alles zo intens ervaren.

Onze Palestijnse vriend weer naar Schiphol gebracht. Een dag eerder dan gepland, want het bericht kwam door dat vandaag de grens bij Rafah open zou gaan. En als hij dan niet in de rij zou staan met duizenden andere mensen die Gaza weer in moeten, dan zou het wel eens kunnen zijn dat hij een week, twee weken in Egypte zou moeten wachten. En dan zou hij niet in Gaza zijn wanneer het Kifaia-team, door de andere ingang van Gaza bij Erez, waar hij als Palestijn geen gebruik van mag maken, is gearriveerd om een korte training met de teams van het NCCR te doen. Wij hebben in ieder geval bericht gekregen dat we zijn ‘gecleared’ door het leger. Het is niet simpel om met Palestijnen samen te werken. Israel doet er alles aan om dat zo moeilijk mogelijk te maken, met een maximum aan tijdverlies en onzekerheid, plus nieuwe dure tickets die gekocht moeten worden als je pas op het laatste nippertje weet dat je kunt gaan. Ontmoedigingspolitiek is daar een vriendelijk woord voor.

Ik heb nog een lijst met boodschapjes voor we gaan. Fietslampjes die daar erg welkom zijn omdat met de geimproviseerd gerepareerde electriciteit het licht steeds uitvalt. En Oil of Olaz voor Fatma, en vitaminepillen en kaarsen. Een laptop.

We hebben veel verhalen gehoord over de situatie in Gaza. Maar die komen wel als ze daar zelf zijn. Hierboven al vast een uiterst scherpe anaylse van de situatie door historicus Illan Pappe, die binnenkort naar Nederland komt.