Hoe ze in Gaza denken over de flottila
Waiting for the Flotilla in Gaza (English) from Ashley Bates on Vimeo.
In Gaza hebben ze een monument opgericht om de negen doden van de vorige flotilla te eren. Het is niet alleen om het feit dat de flotilla een symbool is van werkelijke solidariteit, dat er met eerbied en warmte over de activisten wordt gesproken – de mensen in Gaza geloven dat de flotilla ook werkelijk effect heeft gehad: dat er wat meer mensen in en uit mochten, dat er nu toestemming is gekomen voor een paar vrachten bouwmateriaal wijten ze aan het feit dat Israel de blokkade wat verzacht als er maar voldoende internationale aandacht is. Zodat ze, zoals nu, kunnen beweren dat er in Gaza geen problemen zijn en dat de mensen genoeg hebben.
Want ook de versoepeling, die ook elk moment weer afgelopen kan zijn als de internationale belangstelling verflauwt, kan niet verhullen wat de werkelijke problemen zijn: de absolute afhankelijkheid in de vrijwel hermetisch afgesloten strook, afhankelijkheid van welke giften de gevangenispoort binnen mogen komen. Zo zegt een visser in het filmpje dat het hem er niet om gaat dat ze hulp krijgen, maar dat ze weer gewoon willen kunnen werken. De ziekenhuizen laten zien hoe riskant de situatie is, als bepaalde medicijnen niet voorradig zijn, en bepaalde behandelingen niet gegeven kunnen worden, terwijl de kans dat een doodziek kind naar Israel kan om behandeld te worden vrijwel nul is.
Het filmpje hierboven is actueel, laat op levendige wijze de situatie van nu zien, niet mooier, niet lelijker dan het is (kan ik als getuige-deskundige verklaren) en laat vooral zien wat de functie is van de flotilla. Ook als die net als de vorige Gaza niet bereikt blijkt het volstrekt de moeite om tegen al onze regeringen en ondanks de enorme druk in toch te blijven varen. Israel zelf helpt met zijn sabotage, dreigementen, en idiote verhalen geweldig mee aan de nodige publiciteit. Al deden de moedige mensen op de boten het alleen al daarom. Want het ergste dat Gaza kan overkomen, is dat het wordt vergeten.
Ik las ook ergens dat in feite het grootste probleem is dat er geen grondstoffen geimporteerd kunnen worden kunnen fabrieken ook niets produceren bijna ,maar ook al zouden ze kunnen produceren doordat er geen export mogelijk is, heeft dat ook geen zin. De plaatselijke markt is klein ( deels door gebrek aan werk en daardoor geld) en daardoor is er dus ook geen werk. kortom vicieuze cirkel. Maar het gaat dus ook echt dat de hele belegering doorbroken wordt en zowel import als export mogelijk wordt en mensen in staat zijn zelf hun geld te verdienen.
Ja klopt, Ina. Op de lijst van goederen die er in mogen zijn zorgvuldig alle zaken weggelaten waar ze zelf iets mee zouden kunnen maken, plus alle goederen die nodig zouden zijn om te exporteren, behalve dat de grenzen ook dicht zijn voor de export, tenzij, zoals het ministerie van BuZa trots vermeld, ze heel erg hun best doen om een paar karrevrachten anjers en aardbeien de deur uit te krijgen en dat nog lukt voordat de boel verlept en verrot is.
Shir Hever heeft het daar al eerder over gehad. Dat hulp wel is toegestaan, maar niets waardoor de mensen daar die hulp niet meer nodig zouden hebben. Hier, het is een goed verhaal van Hever.