Twee jongens in Jabalya vluchtelingenkamp huilen als hun vader dood wordt thuisgebracht.

Nirmeen kan niet naar Nederland komen. Maandenlang was het voorbereid, ze zou met Helma en mij naar een vierdaagse internationale conferentie gaan voor fondsenwervers. Het was belangrijk voor haar ze is de nieuwe kracht van het NCCR om voor fondsen te zorgen en dat is belangrijker dan ooit. Want het is moeilijker dan ooit. De nood is zo hoog dat veel hulpgeld naar de allereerste levensbehoeften gaat, voedsel, onderdak. De zorg voor de gehandicapten staat niet bovenaan het prioriteitenlijstje, maar moet wel doorgaan. Ondertussen maken de Amerikaanse donors het de Palestijnen zo moeilijk dat die geldstroom vrijwel is opgedroogd. Onder andere moeten alle organisaties een verklaring ondertekenen dat ze nooit iets te maken hebben met mensen van extremistische groeperingen. Dat kunnen ze niet, want in de eerste plaats zijn ze niet van de politie, en in de tweede plaats volgen ze de normale medische ethiek: wie gewond of gehandicapt is wordt geholpen, ongeacht religie of politiek. (Dat doet zelfs het Hadassah Ziekenhuis in Jeruzalem). De enige organisatie die de verklaring wil ondertekenen is ironisch gezien Hamas. Dus is voor alle anderen de Amerikaanse hulp opgedroogd.
Nirmeen zou naar de conferentie komen om zich bij te scholen en om kontakten te leggen. Maar ze komt de Gazastrook niet uit. Haar visum is in orde, na veel gedoe, haar hotel was gereserveerd, haar vlucht vanaf Cairo geboekt, maar de grenspost Rafah is al tien dagen voor iedereen gesloten, en gisteren vertrok het vliegtuig zonder haar.

Het is in het geheel maar een kleine gebeurtenis, maar het is kenmerkend voor de situatie waarin de Palestijnen stelselmatig verhinderd worden om zichzelf te helpen en zelf de grootste nood op te lossen.

De invasie in het noorden van Gaza gaat ondertussen nog steeds door. Ik ken de gebieden daar, Beit Hanoun en Beit Lahya. Daar was alles al vrijwel geheel vernietigd, de huizen, de prachtige oude citrusboomgaarden en olijvenbomen, één grote woestenij. Wat daar nog te verwoesten valt is te verwaarlozen. Dus trekt het leger nu verder op naar het zuiden en moet nu vluchtelingenkamp Jabalya er aan geloven. Daar zijn nu ook huizen vanuit de lucht gebombardeerd, mét de mensen er in. Jabalya is een broeinest van extremisme, wist Trouw nog even te melden. Dat haalt je de koekoek. Jabalya was eens de plaats waar de eerste intifada, de volksopstand begon. Veel van de mensen daar zijn niet van plan zich zonder verzet van hun huizen, hun middelen van bestaan en van hun leven te beroven, dus zijn er veel jonge mannen die proberen de bulldozers en tanks van het Israëlische leger tegen te houden met alle middelen die ze hebben, zelfgemaakte explosieven, halfautomatische geweren tegen tanks. Ze zijn allang de illusie kwijt dat er levens worden gespaard als ze zich niet verzetten, dat hebben ze al kunnen zien in Beit Lahya en Beit Hanoun die grotendeels van de kaart zijn geveegd ook al was het verzet daar minimaal.

De aanleiding, zegt Israël, was de dood van twee peuters in een Israëlisch dorp aan de andere kant van de Gazaanse muur, door afgeschoten, zelfgemaakte raketten. Het is de eerste keer dat die raketten iemand doodden, maar ook toen ze nog zo primitief aren dat er niet meer mee gebeurde dan een beshadigde auto of een gat in een tuinpad waren ze regelmatig voor Israël een excuus om weer een invasie te beginnen en een stuk van Gaza te verwoesten onder het mom van die vruchtenbomen, daar kunnen zich terroristen achter verschuilen.

De oogst is inmiddels meer dan 90 114 Palestijnse doden, waaronder 35 39 burgers, waaronder kinderen. En nog veel meer gewonden. Ook Kofi Annan heeft laten weten dit een volstrekt disproportioneel gebruik van geweld te vinden. Maar ook dat zal wel niet helpen. Het leger vindt het inmiddels welletjes en wil zich terugtrekken, Sharon wil dat ze doorgaan.

Sharon kan de wereld wijsmaken dat deze laatste verwoestende invasie een vergeldingsactie is. Wie beter kijkt ziet dat het gaat om een stelselmatig plan om zoveel mogelijk leiders te vermoorden, zoveel mogelijk te verwoesten en de bevolking in een zo groot mogelijke ontreddering achter te laten. Ook de hulp aan de Gazanen wordt zoveel mogelijk gesaboteerd, onlangs door de beschuldigingen aan het adres van de UNRWA, de hulporganisatie van de VN die al vele jaren verantwoordelijk is voor de voedselhulp, de medische hulp, het basisonderwijs en de eerste hulp bij huisvesting. Mocht het komen tot het ’terugtrekkingsplan’ uit Gaza, zoals Sharon dat wil, dan is dat met de achterlating van een zo groot mogelijke puinhoop die onder het oog van de buitenwereld nog te maken valt. Dat wil zeggen: een tiental doden per dag. Een rijtje huizen. Wie heeft het nog over de ezeltjes en paarden die op de strandweg bij Netzarim worden doodgeschoten? De ambulances die worden beschoten en tegengehouden? Zolang Sharon het houdt bij een tiental per dag protesteert de internationale gemeenschap af en toe zwakjes, en dan, als de klus voor deze keer geklaard is trekt het leger zich weer terug – tot de volgende keer. Dit is een welbewuste strategie van de verbrande aarde. En wij kijken toe.

Interesseert het nog iemand? Is dit nog ‘nieuws’? Doe de Nederlandse regering nog wat anders dan zachtjes een beetje sputteren, of zeggen, ja, we hebben beide partijen op het hart gedrukt om het geweld te staken?
Ramsey Nasr, Nederlander met een Palestijnse vader, dichter, schreef een brandend stuk in de NRC van zaterdag:

‘Ik ben geen optimistische dromer. Ik ben op de hoogte. Ik weet dat de huizen van Palestijnse vluchtelingen zijn platgebrand of al een halve eeuw worden bewoond door Israëliërs. Maar vermindert dat hun rechten? Meerdere generaties hebben hun kinderen voor niks op zien groeien, hun ouders voor niets zien sterven. Gene water, geen riolering, geen kans op een baan. Wie vindt dat ik overdrijf, moet eens een paar dagen de 56jaar oude realiteit van een vluchtelingenkamp bezoeken. Het heeft niets met pathetiek, alles met nuchtere alledaagsheid van doen. En met: onverschilligheid. Eigenbelang. Onvermogen. ‘

‘De enige oplossing voor het Palestijns-Isra:elische conflict is een ontmanteling van de nieuwe realiteit: opheffing van alle nederzettingen, afbraak van de muur, recht voor de vluchtelingen en volledige terugtrekking volgens internationaal recht. Het terugdraaien van de feiten is een vorm van vooruitzien. Wie de huidige feiten bekrachtigt, leidt ons terug naar de wetten van Hammurabi, naar het recht van vergelding en wraak zonder eind.”

‘Mede dankzij de Nederlandse regering is dit conflict ontaard in een strijd om het bestaan. Op langere termijn is het dan de bedoeling hetzij de joden de zee in te drijven, hetzij de Palestijnen de Jordaan over te zetten. Wekom in de realiteit, voorzitter Balkenende.’

(zie voor meer achtergrond de leeswijzer over Palestina/Israël)