Voor mensen die me nog niet kennen, of me misschien alleen kennen als die feministe van vroeger, hier een introductie met wat linkjes naar wat je op dit weblog kunt vinden.

Ik heet Anja Meulenbelt, en ben nog net in de oorlog geboren, in januari 1945. Dat maakt mij nu een AOW’er en een leerling-bejaarde. Ik woon in Amsterdam.

Een beetje laat begonnen aan het echte leven, deed ik als alleenstaande en gescheiden moeder de Sociale Academie en studeerde daarna af in de andragologie (lees maar: sociale wetenschappen) aan de UvA. De belangrijkste invloed in mijn leven was het feminisme, zie hier, dat mij de stimulans en de inhoud bood voor de twee belangrijkste beroepen die ik uitoefen: die van docente – ik gaf twintig jaar les aan vrouwengroepen op wat later een afdeling werd van de Hoge School van Amsterdam, vooral over socialisatie (hoe zijn we geworden wat we zijn) en diversiteit; klasse, kleur en sekse. En ik schreef: ik heb zo’n vijftig titels op mijn naam, waarvan De schaamte voorbij nog steeds het bekendste boek is. (Voor mijn andere boeken: zie hier)

Daarnaast heb ik een woelig en veelkleurig leven als activiste: was dat vroeger vooral feminisme in allerlei vormen, nu is het ook dat ik mij inzet voor een veelkleurige en rechtvaardige samenleving. Socialisme is altijd een essentieel onderdeel geweest van mijn denken en doen. Ik zet me in voor vluchtelingen, en een humane behandeling van asielzoekers, ik heb veel contact met moslims in Nederland (hier), ik maak me zorgen over de nieuwe opkomst van anti-moslimracisme. Ook heb ik me het afgelopen jaar erg druk gemaakt over de nieuwe golf racisme naar aanleiding van de zwarte piet acties. Zie bijvoorbeeld mijn serie Racisme voor beginners, hier. En lees mijn eerste reactie op die malle Pietitie, hier. En over bondgenootschap en afleren van racisme: hier.
En meer over bondgenootschap, hier.
En hier de speech die ik hield in juni 2014 bij het begin van de keti koti maand.

Ik heb als trainer veel in het buitenland gewerkt, met name in de voormalige Joegoslavische landen en Zuid-Afrika, waarbij het vooral ging over geweld, hulp aan slachtoffers en werken met daders.

In 1994 ging ik voor het eerst naar Gaza, waarna ik nooit meer opgehouden ben me in te zetten voor de rechten van Palestijnen. Met andere mensen samen richtte ik Stichting Kifaia op. (De website van Kifaia: hier) We ondersteunen een organisatie die ‘community based’ gezondheidszorg organiseert voor de Gazaanse bevolking: het PMRS (Palestinian Medical Relief Society) Ik ga een paar keer per jaar naar Gaza en kom terug met verhalen. De kwestie Palestina/Israël gaat me erg aan, en maakt dus ook een flink aandeel uit van het materiaal op dit weblog. (Om daarmee een begin te maken: zie hier) en voor meer foto’s en verslagen, hier. Maar ik heb met collega Jan Andreae ook eens samengewerkt met de homobeweging in Israël. (Hier).

Ook een beetje tot mijn eigen verrassing bleek ik geloviger te zijn dan ik zelf dacht, en ik heb me in 2001 laten dopen in de Amsterdamse Studentenekklesia van dichter/voorganger Huub Oosterhuis. (Hier: een klein verhaal over geloof) Ik heb zelf ook wel eens gepreekt. (Hier). En hier: De weg naar Jericho. Oosterhuis is op eerste Paasdag 2023 overleden. Ik schreef over hem.

En van 2003 tot 2011 zat ik in de Eerste Kamer voor de Socialistische Partij. Leerzaam, spannend, veel contacten met goed volk. Ik heb inmiddels geen functie meer voor de partij, en nam in 2011 afscheid van mijn fractie. (Hier mijn lezing bij mijn afscheid: over liefde en politiek.) In 2014 werd dat afscheid definitief, tijdens de grote aanval op Gaza zegde ik mijn lidmaatschap op. Voor mijn verklaring waarom: zie hier en hier.

In 2017 werd ik door Sylvana Simons uitgenodigd om lijstduwer te worden voor Artikel 1, een partij die staat voor radicale gelijkwaardigheid en economische rechtvaardigheid, en dat ook laat zien in de samenstelling: mensen van kleur, vrouwen, lhbti+ mensen. Ik ben bestuurslid geweest, zowel van het partijbestuur als van de afdeling Amsterdam. De partij heet inmiddels BIJ1.

Ik maakte kennis met een organisatie voor Alleenstaande moeders, Single SuperMom, tijdens een verkiezingsbijeenkomst. Ik herinnerde me dat ik zelf alleenstaande moeder ben geweest en was geschokt dat het nog steeds zo moeilijk is voor vrouwen die in hun eentje hun kinderen groot moeten brengen. Ik werk nu voor SSM als vrijwilliger en ambassadeur.

 

Ik ben getrouwd geweest met een Palestijnse man. Mijn zoon is inmiddels in de zestig. Ik woon samen met twee poezen die regelmatig door mijn blog heen lopen. (Een serie poezenverhalen: hier.)

Ik ben elf jaar een blije geheelonthouder geweest. Tijdens de coronatijd kwam daar de klad in, en inmiddels wissel ik af, soms een periode niet, soms voorzichtig weer wel wat. Voor wie het interesseert hoe dat zo kwam en hoe het ging, zie hier.

Mijn weblog, waar ik niet meer erg actief op ben, en mijn bijna dagelijkse bijdrage op Facebook zijn een weerspiegeling van al die activiteiten en thema’s die in verschillende gedaanten in mijn leven terugkomen. Het persoonlijke is nog steeds politiek. En de politiek blijft persoonlijk. Anders dan in een krant zal ik nooit de pretentie hebben al het nieuws te kunnen volgen of al het wereldleed en elk onrecht hier aan de kaak te stellen, en ik ben bovendien zonder excuses partijdig. Ik beperk me tot de zaken waar ik zelf van vind dat ik er genoeg van weet. Ik ga ervan uit dat wat mij interesseert ook bij een groep anderen wel een oor en een oog zal vinden, en behalve dat ik zelf schrijf laat ik ook graag andere mensen aan het woord die ons iets interessants te bieden hebben.

Hoewel ik me er zeer van bewust ben dat ik met mijn linkse opvattingen niet alleen maar vrienden maak is het niet de polarisatie die ik zoek. Wat ik probeer te doen met dit blog en op Fb is belangstellenden op de hoogte te houden van lezingen en bijeenkomsten waar ik bij was, om ondersteunend materiaal te bieden voor mensen die zich net als ik druk maken om mensenrechten, van Palestijnen, migranten, vrouwen, vluchtelingen en die zich net als ik inzetten tegen racisme. Ik laat de lezers graag meeprofiteren van alles waar ik zelf op studeer: zo heb ik me een tijd lang verdiept in de islam, en vooral in de verschillende manieren waarop moslima’s hun emancipatie en hun geloof combineerden (Zie bijvoorbeeld hier.) Ik denk dat ik eigenlijk nog steeds meer een docent ben dan een politica: ik geef graag door. En ik preek graag voor eigen parochie, (zie hier) want dat zijn de mensen waar de verandering vandaan moet komen; waar we het volgens mij van moeten hebben.

Naast schrijven ben ik de laatste tijd steeds meer gaan fotograferen. De meeste foto’s op dit weblog en op Facebook zijn van mijzelf.

Voor meer kennismaking: lees het interview dat is afgenomen door Tineke Bennema tijdens de presentatie van mijn voorlaatste boek: Oorlog als er vrede dreigt, hier

Of kijk naar het interview Het Vermoeden, bij de Ikon, ik ben daar zelf blij mee. Kijk hier.

Over mijn meest recente boeken: Het Jawoord, verscheen in 2012, en is het verhaal van een liefde tussen een Palestijnse man en een Nederlandse vrouw. Autobiografisch? Zou kunnen.

In 2015 verscheen van mij Kwart over Gaza, over zionisme, antisemitisme en islamofobie, en vooral over hoe de kwestie Israël/Palestina een negatieve invloed heeft op de onderlingen relaties in Nederland.

Toen werd het weer tijd om me met het feminisme te bemoeien. Ik stelde samen met Renée Römkens, directeur van Atria in 2015 Het F-Boek samen, een bundeling van zestig visies op feminisme, waarin we laten zien hoe veelkleurig, veelstemmig en actueel feminisme is.

In 2016 verscheen Het verschil. Zeventien actuele kwesties bekeken vanuit het feminisme. En in 2017 verscheen, voor de verandering bij Belgische uitgeverij EPO Feminisme. Terug van nooit weggeweest, waarin ik een pleidooi houd voor een nieuw maatschappijkritisch feminisme, dat zich verbindt met de andere progressieve bewegingen: socialisme, antiracisme, de klimaatbeweging.

Een voorproefje: hier.