Ik weet het, ik loop vreselijk achter. Een verslag van de Oelbertdag, met foto’s, moet nog. Een verslag van een lezing op de ‘Diversiteit is inspiratie’ op de Hogeschool InHolland, in Rotterdam. Met foto’s. Nieuws dat ik laat zitten. Ik moet ook dringend weer eens iets schrijven over de toestand in Gaza, en wat er gebeurt na de vorming van de nieuwe regering daar. Komt er ook vandaag nog niet van.
Ik had een boel mannen in huis, die mijn boekenkasten vast kwamen ontmantelen, en naar mijn nieuwe huis brengen, zodat ik, als de echte verhuisauto is voorgereden en tweehonderd dozen overhevelt, de boeken meteen kwijt kan. Reuze gedoe. Amsterdams huis. Smalle trapjes. Kasten die de bocht niet konden nemen. Moest dus over het binnenbalkon en dan oppassen voor Josephine die een aartsonservatief is en vind dat alles moet blijven zoals het was en dat zij dat persoonlijk moet bewaken. Door overal bovenop te gaan zitten en met vervaarlijke klauwen te proberen die mannen weg te jagen.
Toch gelukt. Josephine moest er erg van uitrusten. En toen die enge mannen weg waren kwam de angsthaaspoes Kobus pas weer tevoorschijn. Paasdagen wordt verder inpakken, dertig jaar bestaan moet worden verplaatst, en kamperen tussen de dozen. Ik hoop nog aan de verslagjes toe te komen, maar verwacht niet te veel.
(En om jullie toch een beetje bezig te houden, hierboven twee gaststukken, van Ahmed Marcouch en van RozeLinks)
Katten hebben het niet zo op verhuizingen. Begrijpelijk: hun hele bestaanszekerheid wordt overhoop gehaald! En inspraak, ho maar!
Het klagelijk gejammer van mijn (inmiddels overleden) kater Kokki kan ik nóg horen, bij mijn laatste verhuizing, nu inmiddels 16 jaar geleden…..
Als je heel wanhopig wordt van de zooi, moet je maar denken aan meters opgeruimde boekenkast. Opgeruimde boekenkasten zijn zo fijn! (die dozen denk je dan gewoon even weg) Kat Teun is hier vlak na de verhuizing 2 hele dagen foetsie geweest, zat verstopt in een van de 150 dozen. Boos dat-ie was! Succes met alle verhuis-toestanden!
Oh, wat herkenbaar!!! Om dan uiteindelijk de tocht van oud huis naar nieuw huis te maken in een kattenmand, al klaaglijk en luid miauwend over al dat onrecht dat ze is aangedaan!! En in de nieuwe woning, als al die mannen eindelijk weg zijn en alle ramen en deuren goed gecontroleerd zijn op hun dicht zijn…., mag de mand open. Vervolgens het ritueel van buikschuiven en hevige verontwaardiging dat hun hele wereld ondersteboven is gegooid. Ik zag ze enige uren niet, dan…. hoewel itan het nooit lang kon volhouden en al na een uurtje langs de muren schuivend op mijn buik naar me toe kwam voor de nodige troost en knuffels. Pooky daarentegen zat ergens in-achter-tussen gefrommeld en vertikte dat vooralsnog. Maar ’s nachts zijn alle katjes grauw en kroop ze altijd op bed, dicht tegen me aan. Later deed Tommie hetzelfde, toen we tien jaar geleden hierheen verhuisden…. Dat was begin november 1997. Een half jaar later moest hij inslapen… Sjees, je maakt wel wat los, Anja…. Ik ga een zakdoek zoeken. Stom he? 😉