Ik werd wakker van gezang buiten. Keek op mijn wekker. Twaalf uur. Keek naar buiten, een lange stoet mensen met kaarsen, priesters in het wit voorop. De nachtmis van de Russisch Orthodoxe kerk die zich nog niet zo lang heeft gevestigd in de oude Tichelkerk om de hoek.

Sprookjesachtig, die stemmen in de nacht. En passend bij mijn stemming van afscheid en desorientatie. Tussen twee huizen in. Niet meer thuis in mijn oude huis, waar ik kampeer tussen de dozen, en nog niet in mijn nieuwe. Zoiets als in dat gedicht van Neel Min: ‘mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten?’

Zo gedesorienteerd dat ik ’s nacht wakker word en niet meteen weet waar en wanneer. Dat ik met de verkeerde sleutel voor de goede deur sta, of omgekeerd. Dat ik in de ijskast naar de cola grijp die in het andere huis staat. Dat ik vanochtend een paasontbijtje wilde maken en tot de ontdekking kwam dat zout, eierdopje en melkkannetje al waren ingepakt.

En wat ik niet allemaal tegenkom. Ik had voor de hulptroepen van alles in huis gehaald, Inger en Robje gisteren, Egge en Helma vandaag. Rose en bier en cola, lekker brood, koekjes, druiven en een grote bak paaseitjes neergezet. Kom ik de bak paaseitjes tegen van vorig jaar, geheel vergeten. Al die beslissingen, wat kan weg wat moet mee. Ik zette buiten een paar dozen neer met huisraad dat ik een andere bezitter gun. Mensen gingen gezellig zitten rommelen, en ik zag vazen en glazen meegaan naar een nieuw tehuis.

De poezen vinden het niks. Josephine loopt de hele dag rond te mauwen met haar ‘mij vraagt ook niemand nooit wat’ gezicht. En Kobus wil de hele tijd maar op me zitten, alsof ik in huis nog de enige stabiele factor ben. Terwijl ik ook al aardig in identiteitscrisis ben.

Het gaat over.
Nog een paar dagen.
Ik ga zo naar de Paasmis in de Eklessia, die blijft jaar in jaar uit hetzelfde. Gelukkig.