Het is een beetje druk hier in huis. Want ondanks het feit dat ik nu verhuisd ben heb ik mijn handen nog vol. Gisteren kwamen de mannen van de verhuis de lege dozen ophalen, en sjouwden Egge en ik ons een breuk. Er is nog wat zoek, ik denk dat ik een doos mis. We hebben alle dozen uit de berging van hun plaats gehaald, maar niks. En het huis ligt nu vol met stapels met van alles wat nog geen plek heeft. Mogen komen de mannen van de luchtdinges en van UPC, want het ziet er naar uit dat kind gelijk had en dat er iets is met het signaal dat binnenkomt, dat wil zeggen, niet binnenkomt.

En dan hadden we nog iets leuks met die drie kastjes van Ikea, die er eerst niet bij zaten en toen later nog eens gebracht werden. Ron van de hulptroepen had ze in elkaar gezet. Bleken er bij een van de kastjes twee van die dingies te missen waar de laadjes op glijden. Ikea gebeld. Was toch handiger als ik naar het filiaal kwam. Kon ik met het boekje dat bij de kast hoort laten zien welke glijertjes ik bedoelde. (Gelijdertjes bleken ze te heten, maar ik hoorde glijertjes).

Ik weer naar Ikea. Niks geen lelijk woord over Ikea, ik blijf een vaste klant, en de mensen daar zijn reuze aardig en het kost allemaal bijna niks. Nummertje trekken. Wachten. Aan de beurt. Aanwijzen, kijk, deze glijertjes, zaten er niet bij.
Zaten er niet bij?
Echt niet, zaten er niet bij.
Mevrouw ging naar het magazijn om te kijken. Kwam met twee glijertjes terug. Volgens mij zijn dat ze niet, zei ik. Maar dan moest ze in een pak kijken, zei ze en dat kon niet want ik had de bon niet bij me. Stom van me. Ik naar huis met twee glijertjes waarvan ik bijna zeker wist dat het ze niet waren. Wat bleek.

Bon gevonden. Week later weer terug naar Ikea, met bon en boekje. Andere mevrouw. Hoe lang zijn die glijertjes precies, zei ze. Dat wist ik niet. Stond dat niet in het boekje? Stond niet in het boekje. Er stonden wel nummertjes bij. Maar op de glijertjes in het magazijn stonden geen nummertjes.
Mevrouw ging even confereren en kwam terug met een ander paar glijertjes. Zijn dit ze?
Ik weet niet of dat de goede zijn want deze lijken me een beetje kort, zei ik, maar als u nou mee loopt naar boven dan kijken we bij de kastjes – mevrouw mocht niet mee naar boven.

Ik ging zelf naar boven met een van de twee glijertjes en wurmde een la uit de kast. Zie je wel, te kort. Ik weer naar beneden. Glijertjes te kort.
Dan moeten we ze bestellen, zei de mevrouw monter. Ik voorzag weer weken wachten en dan weer naar Ikea moeten want voor twee glijertjes laten ze vast geen vrachtwagen rijden.
Die andere mevrouw zei dat ze wel een pak open konden maken als ik de bon bij me had, ze ik.
Maar dan zitten we hier met een pak waar de glijertjes in missen, zei ze.
Tja, zei ik, maar nu mis ik ze, en ik heb er al voor betaald. En als u mij nou die glijertjes uit dat pak geeft en de bestelde glijertjes er weer in stopt?
Daar hebben we niemand voor, zei ze, om ze er weer in te stoppen.
Ik was al bijna zo ver dat ik dacht, weet je wat, ik koop gewoon een hele nieuwe, haal de glijertjes er uit en laat het pak dan achter, maar ja, dat is wel weer 99 euri. En die heb ik al betaald. Ik heb recht op mijn glijertjes.
Ze moest weer even over confereren en bellen. Wacht u maar even, zei ze.

Ik wachtte. Half uurtje. Kennelijk hadden ze toch een pak uit het magazijn gehaald, want daar kwam ze, met een ander paar glijertjes in haar handen. Dit zijn ze, zei ze.
Dat zijn ze niet, zei ik, kijkt u maar naar het plaatje in het boekje, deze zijn te groot.
Dat zijn ze wel, want deze komen uit het pak, zei mevrouw.
Dat zijn dan de glijers voor de grote lades maar ik moet die hebben voor de kleine laadjes, zei ik.
Ze ging weer naar achteren, en kwam terug met de mededeling dat die kleintjes al vast zaten aan de planken.
Neehee, zei ik, en probeerde niet kwaad te worden, want als ze er al aan vast zaten dan stond ik hier niet, en kijk maar in het boekje, hier, ik moet ze zelf vast maken, met schroefjes.
Maar dan moeten we het hele pak openmaken, zei ze.
Ik zei maar even niets.

Ze ging weer naar achteren. En jawel. Kwartier later, daar was ze weer. Met de goede. Ik kan u wel zoenen, zei ik. Ze deed van schrik een stap naar achteren.

Einde verhaal? Nog niet. Ik ging naar huis, zag dat het de goede waren, en maakte me op om maar eens te proberen ze er zelf in te schroeven. Want ik kan al veel, ondertussen, ik heb een keukentrapje zelf in elkaar gezet en een metalen archiefkastje, en eerlijk is eerlijk, als je je maar zoet aan de plaatjes in de boekjes houdt kan zelfs ik het. Maar waar waren de schroefjes? Zoek. Niet in de bak met overgebleven onderdelen, niet in de la met gereedschap, niet in de dozen met rommel. Mismoedig ging ik naar bed.

Midden in de nacht wakker. Ik wist opeens waar die schroefjes moesten zijn. In de la er onder. Jawel hoor. Alleen waren het er drie, niet vier. Ik voorzag dat ik voor een schroefje terug moest naar die mevrouw van Ikea, want het zijn speciale schroefjes, die krijg je niet zomaar ergens anders. Misschien dat het nog met een ander schroefje kon, dat er een beetje op leek.

Jongens en meisjes, het is gelukt. Drie schroefjes heb ik er subtiel ingedraaid en de verkeerde vierde er in gehengst met grof geweld. De laadjes gleden er zachtjes zingend in.
Ik ben een held, echt waar.
Maar van een mooi stuk voor het weblog is het weer niet gekomen.