Het maandblad voor minima de Mug vroeg me om een stukje voor hun rubriek ‘rantsoen’. Vraag was of ik een week kan leven van 50 euro. Hier is mijn column.

Een week voor vijftig euro?

Ik zou heel eenvoudig de boel een beetje kunnen bedonderen, en doen alsof ik heel goedkoop leef. Ik heb geen auto, ga niet op dure vacanties. Er zijn weken dat ik nauwelijks de gelegenheid heb om geld uit te geven. Maar het is bedrog, want de meter tikt door, zowel die van mijn inkomen als die van mijn vaste lasten die daar weer van af gaan. Ik werk als Eerste Kamerlid voor de SP. Iedereen weet sinds de affaire Lazrak dat SPers er niet rijk van worden. Ik draag het grootste deel van mijn vergoeding af aan de partij. Daar staat tegenover dat we al onze reëele onkosten mogen declareren. Mijn trein kost me niets, mij kopjes koffie en mijn lunch ook niet, mijn telefoonrekening wordt betaald. Er zijn dagen dat mijn portemonnee nauwelijks uit mijn tas komt.

Net als in Gaza, waar ik vaak ben. Een immense tegenstelling. Het grootste deel van de bevolking leeft onder de armoedegrens van ¤ 2,- per dag per persoon. En denk niet dat het daar goedkoper is, want elke tube tandpasta moet via Israël geïmporteerd worden. Hele families leven voornamelijk van brood en thee, en van de heel basale voedselpakketten van de VN. Meel, suiker, linzen, bakolie. Vlees en vis zijn een grote luxe, fruit ook. Toch, als ik daar kom, krijg ik de weelderigste maaltijden voorgeschoteld, met kip of vis en vele salades. Protesteren doe ik allang niet meer. Ze zeggen daar: wij weten wat jij voor ons doet, en wij zijn niet graag afhankelijk. Geef ons de kans om wat terug te doen. Het relativeert, als je in Gaza bent geweest en weet wat een ongelooflijke luxe het is als de electriciteit het doet met een druk op de knop, en er schoon, drinkbaar water uit de kraan komt. Een douche waar heet water uitkomt, een gaskachel, wat een genot.

Ik ben vandaag boodschappen gaan doen bij de buurt Appie. Melk, stukje kaas, eieren, yoghurt met niks. Een hele kip. Geen dure scharrel maar een gewone getreiterde batterijkip van ¤ 4,15. Wat groente en sla. Goedkope blikjes voor de poezen, want die kan het niet schelen. Vuilniszakken. Spa. Ik snoep niet, geen chocola, geen chips. Enige luxe: een fles wijn. Ik kom daar twee of drie dagen mee door, de poezen wel drie of vier. Rekening; ¤ 36,47. Ik liep naar de overkant, kocht de weekbladen en omdat ik niet meer rook één klein doosje feestsigaartjes, voor elke dag één. En toen was ik al over de ¤ 50,-

Nee, eerlijk. Ik weet niet hoe mensen het er mee moeten redden. Maar dat wisten we bij de SP al eerder. Elke week word ik als kamerlid opnieuw geconfronteerd met de gevolgen van de aanslagen op de sociale zekerheid en het zorgstelsel van de huidige regering. Nu blijkt, geen verrassing, dat veel mensen de tandarts niet meer op kunnen brengen. Dan maar kiezen trekken. Ik vind het een grote schande dat het in dit rijke land zo ver kan komen.