Hallo beste mensen,
Vandaag heb ik voor het eerst weer een redelijk ‘normale’ werkdag gehad. Het was wel vreemd, en er kwamen tussendoor toch nog wel een aantal telefoontjes van journalisten en betrokkenen (zoals de initiatiefnemers van de fietsmanifestatie ‘extremisme pikken we niet’ goede actie!). Soms wil ik mijzelf graag in tweeen splitsen, maar het voelt ook goed om mijn werk weer op te pakken. Ik verheugde me wel op een lees- en schrijfsessie op dit log vanavond, want ik vind het enorm motiverend om op deze manier met elkaar te discussieren.
Hebben jullie dat meisje gezien bij de manifestatie (op het nieuws) die met een Nederlandse vlag liep en een Marokkaanse vlag? (Ook een oudere man liep met de twee vlaggen). Gezien de discussie hier, maar die nu in heel Nederland gevoerd wordt, dacht ik na over wat ik daar nu van vind. De eerste vraag die bij me opkwam was: “is dat nu wel verstandig?” De tweede gedachte: “als de media dit maar weer niet gaan aangrijpen om de verschillen te benadrukken.” De derde gedachte: “Ik snap het wel, veel jongeren (en ouderen) hebben een dubbele loyaliteit.”
Maar mag dat wel? Mogen jongeren (Turks, Marokkaans, Iraaks, enz) een dubbele loyaliteit hebben, naar Nederland en naar het land van herkomst van hun ouders?
Ik vind van wel en sterker nog, ik denk dat het zelfs een menselijke wetmatigheid is, die niet door krampachtigheid te beinvloeden is. Allereerst zijn de ouders van deze jongeren meestal in dat andere land geboren EN opgegroeid. Mijn partner kwam op zijn 30e naar Nederland en is nu 47 (een zogenaamde 1e generatiemigrant dus). Hij vluchtte weg op zoek naar betere omstandigheden, maar denkt met weemoed terug aan zijn theeavondjes met vrienden en familie, aan de bergen, de uitgestrekte hectares suikerbieten, tarwe en kikkererwten. Hij heeft hier wel nieuwe vrienden, maar hij mist degenen met wie hij opgroeide. Tegelijkertijd heeft hij zich met Nederland verbonden. Rond verkiezingstijd hebben wij heftige discussies over de partij waarop wij stemmen, en vaak is dat niet dezelfde. Achteraf klagen wij over het feit dat onze gekozen partij het niet waar maakt. (Nederlandser kan niet!) Tien jaar geleden wilde hij nog naar Turkije om te stemmen voor de nieuwe plaatselijke burgemeester, maar dat is al een tijdje niet meer zo.
Naarmate wij samen ouder worden, dromen wij van een rustige oude dag in Turkije, in ieder geval voor een aantal maanden per jaar (zoals Nederlanders dat nu bijvoorbeeld doen in Portugal). Ik omdat ik denk daar een utopische oase aan te treffen waar ik eindelijk echt tot lezen en schrijven toekom (als ik maar boeken en een computer heb) in een omgeving die mij niet voortdurend prikkelt en afleidt. Hij omdat hij droomt van een theeavondje met oude vrienden en een wandelingetje langs de voet van de heuvels. Misschien blijft het een droom, maar zijn wij ‘fout’ omdat wij hierover dromen? Zijn wij minder Nederlands, of onvoldoende loyaal?
Terug naar het meisje met de twee vlaggen. Hoe kunnen we van haar vragen dat zij de herinnering van haar ouders afvalt? En hoe durven wij dat te vragen als wij haar (zij is 20 jaar) al ten minste 15 jaar aanspreken als Marokkaanse?
In mijn ogen staat daar een prachtige meid. Zij staat. Zij staat voor wie zij is en ik hoor haar luid en duidelijk zeggen: ik ga voor Nederland en ik ben trots op mijn Marokkaanse achtergrond. Is dat ‘fout’? Is zij daarmee een ‘bedreiging’ voor Nederland?
Moeten wij niet – net als Claar gisteren tegen enkele van ons zei – tegen haar zeggen: ‘wij zijn er trots op dat wij jouw landgenoten zijn, en wij geloven dat jouw Marokkaanse afkomst voor jou alle reden is om trots te zijn?’
Ik vraag maar eens aan jullie…
Ceylan
Minder loyaal aan wat? Zestien miljoen die elkaar voortdurend in de haren zitten? Dat lijkt me teveel gevraagd.
Trots op basis van afkomst is een ander verhaal. Ik vind de loyaliteit van een kind aan zijn ouders lief en ga er vanuit dat die ouders het verdiend/niet verspeeld hebben. En dat ze respect hebben voor de positie waarin ze zitten. En dat het nu steeds meer het verdomhoekje wordt ze zeer doet.
Maar moet ik tegen iemand zeggen “ik ben trots op je dat je mijn landgenoot bent, en wees jij trots op je afkomst”? Zonder dat ik iemand ken? Dat vind ik teveel voorbijgaan aan de persoon zelf. Van sommigen ben ik blij dat ze er zijn in deze hectische tijd, niet op basis van hun afkomst, maar gewoon omdat ik het eens met ze ben, of vooral, omdat ze me een goed mens lijken.
P.S. Ik erger me aan Knevel die als zelfbenoemd inquisiteur wat mij betreft te vaak afwijzing van moord afvragen (leuk nederlands). Aan bijvoorbeeld Ahmed Macouch van de ‘Unie Marokkaanse Moskeeën Amsterdam en omgeving’. Spelbederf! Misschien goedbedoeld, maar het komt toch te wantrouwend over. Het gekrakeel was weer niet van de lucht in zijn programma. De zinnige opmerking van Macouch dat, als verdenking is dat aangezet wordt tot terreur en haat, dat er aangetoond dat dit inderdaad zo is en dat het dan vervolgens binnen ons rechtsstelsel aangepakt moet worden ging bijna verloren. Gelukkig pikte Rouvoet het op. Jammer wel, dat hij even te voor AEL-voorzitter Nabil Marmouch ook weer naar een afwijzing van geweld vroeg. Dat zat wel een nuance in hoor, want bij de openingsronde kreeg iedereen gelegenheid om aan te geven ‘hoe hij/zij in de afgelopen periode zat’. Marmouch reageerde met iets in de strekking van ‘Moord: niet goed (2 sec), maar (45 sec) oorzaken, achtergestelde positie moslims’. Rouvoet leek het belangrijk dat vanuit, dat wat leiding geeft of aspiraties heeft, toch vooral geweldsafwijzing als signaal aan de nederlandse bevolking afgegeven wordt.
Naar aanleiding van de laatste alinea uit de brief van Ceylan: (“… net als Claar gisteren tegen enkele van ons zei – tegen haar zeggen: ‘wij zijn er trots op dat wij jouw landgenoten zijn ….'”)
Dat lijkt me zwaar overdreven. Laten we een poging doen om samen te leven in dit land. Laten we mensen die met geweld een ander van hun gelijk willen overtuigen fors aanpakken en voor de rest een poging doen met respect met elkaar om te gaan.
Ceylan… Eigenlijk weet ik niet eens tot welke generatie ik behoor. Mijn vader is eerste generatie , dat maakt mij de 2de. Maar volgens de registratie is het zo dat mensen, die in het buitenland geboren zijn tot de eerste genaratie horen.
Er zijn zelfs mensen van mijn leeftijd, die inmiddels tot de derde generatie behoren.
Wat ik gelukkig wel weet is dat ik een (islamitisch) Nederlandse Turk ben. En met trots daadwerkelijk beide vlaggen in mijn kamer heb hangen. Ik zeg bewust een Islamitisch Nederlandse Turk en geen islamitisch Turkse Nederlander… . Turk is het zelfstandig naamwoord… dit is de oorsprong… en de Islamitische en Nederlandse bijvoegelijk naamwoorden zijn mijn kenmerken… Mijn nichtje, die hier geboren is noemt haarzelf daarentegen een Turkse Nederlander, wat begrijpelijk is. Nederland is mijn vaderland en Turkije is mijn moederland… (nederlanders kennen geen moederland en Turken kennen eigenlijk geen vaderland)… wat een verrijking voor mij dat ik en een vader- en een moederland.
Ik heb gezegd wat ik ben …maar het gevoel blijft veranderen… dus daarom geef ik ook als volgt antwoord als mensen mij vragen wat ben jij eigenlijk?
Ik ben een Nederlandse Turk, die ontzettend veel op een Marrokaan lijkt en zich zo nu dan een hindoestaan voel…
Multicultureler kan het niet…
Ik geloof erin dat een spiritueel ontwikkelende persoon niet alleen maar 1 kan zijn… naarmate je denkt jezelf gevonden te hebben … begin je jezelf eigenlijk (zonder enige angst) kwijt te raken in alle verschillende overeenkomsten, die je durft te zien… en je uiteindelijk toch realiseer dat er maar 1 is…
Ik ben hier nieuw … en vind de stukken zeer inspirerend…
Ik blijf ontdekken…
Voor Hiek en Lucy: met mijn opmerking dat ik er trots op ben, landgenoot van Ceylan en anderen te zijn, reageerde ik elders op dit log eerder deze week op een specifieke opmerking van Ceylan. Een opmerking waardoor ik behoefte kreeg dat gewoon hardop te zeggen. En ik neem er geen woord van terug.
Ik deed dus geen zoetebloemetjespleidooi om nu maar tegen iedereen te gaan roepen van o wat ben ik trots een landgenoot van jullie te zijn tralala.
Ze zien me aankomen, haha.
Claar, Ceylan. Okay, tegen de mensen die ik tof vind en die ik gekwetst zie worden, daar zou ik graag tegen willen zeggen, dat ik ze tof vind en dat ik een hekel heb aan de griezelige groep schreeuwers die ik er verantwoordelijk voor houd dat onze situatie zo escaleert.
Ik ben niet eng, nou ja, in mijn zwembroek ben ik eng.
Groeten van de Eenmansgroep against white powder and other poisonous substances.
Eng? Laat eens zien, Hiek?
🙂
Nee, serieus: die griezelgroep is zò enorm overtuigd van zijn gelijk. Ik probeer vaak zo goed mogelijk te volgen wat ze zeggen, wat hen beweegt. Want al heb ik nu een beeld van hun motivatie, ik heb het gevoel dat ik bepaalde zaken mis.
Bijvoorbeeld snap ik niet, waar hun drijfveer vandaan komt om zich (als je ze moet geloven) zo fanatiek te verdiepen in de geschiedenis en achtergronden van de islam. Ze kennen series nummers van sura’s compleet met bijbehorende teksten uit hun hoofd, lezen god mag weten welke filosofen en weten alles van allang tot stof vergane Turkse overheersers en van het Ottomaanse Rijk. En ook is het een sport Nederlandse schrijvers te annexeren, zoals de broertjes Van het Reve.
Als je met ze in discussie gaat, word je met al die kennis en honderd citaten om je oren geslagen, het ondersteunt hun steile gelijk.
Als het nepkennis is, spelen ze vals, maar dat kan ik niet en ga ik niet controleren – maar als het echt zelfverworven kennis is, als ze al die dingen echt hebben zitten lezen, dan begrijp ik dat fanatisme niet. Lijkt me loodzware gortdroge kost namelijk.
Waar ik wel steeds meer last van krijg, is dat ik de berichtgeving in de media (waar ik op zichzelf al last genoeg van heb) heel vaak door de ogen van de schreeuwers zie. Als je dat doet, dan zie je pas goed hoe vaak de media de schreeuwers in de kaart spelen. Anderen, zoals Ceylan, vertellen dat hier ook.
De berichtgeving speelt ontegenzeggelijk een eigen, volslagen op hol geslagen en bepaald niet objectieve rol. En dan wordt alles ook nog eens eindeloos herhaald.
Er zijn begrippen die zo afgekloven zijn intussen, dat ze van pure woordmoeheid door hun beentjes zakken. Extremisme, normen&waarden, hard aanpakken, laat dat volstrekt helder zijn, tolerantie, idiotie, vrijheid van meningsuiting, blablabladibla.
Nog even en het betekent allemaal niets meer. Dan zijn het alleen nog maar woordrituelen.
Je hebt gelijk, Hiek, we kunnen niet meer doen dan op je eigen manier een Eenmansgroep a.w.p.a.o.p.s. zijn. Trek je wel een jas aan over je zwembroekje als je naar buiten gaat?
Claar, Over de drijfveer van de scouts van onze in gevaar zijnde samenleving, zou het iets met verveling te maken kunnen hebben?
Verder,
Bij overlevering weet ik dat er vroeger mensen waren, die je met citaten uit de bijbel om de oren konden slaan. Maar wat heb je daaraan, als de betekenis door de persoon geïnterpreteerd niet discusieerbaar door de strot geduwd wordt.
Je komt het type nu ook tegen. Vaak maken ze op mij de indruk van de ‘one trick pony’. Wat mij betreft vaak iets te vaak aanwezig in onze zeepkisten democratie.