Gaza (5)

070616-gaza-pappe.jpg

(Foto van Electronic Intifada. Man in Rafah. Tekst op de muur: ‘No to internal fighting. Yes to fighting the occupation’)

Te gast: historicus Ilan Pappé (zie hier en hier) auteur van Ethnic Cleansing in Palestine, over de historische betekenis van Gaza – niet meer dan een stukje land ter grootte van 2% van het oorspronkelijke Palestina. Eens, als havenstad en als doorgangsroute langs de Middellandse Zee, een welvarend deel van Palestina. Wat er nu gebeurde in de Gazastrip is alleen te begrijpen tegen de achtergrond van de manier waarop Gaza van een zelfstandige en welvarende stad met achterland door de bezetting veranderde in een gevangenis. Geen van de westerse interpretaties, dat het hier zou gaan om het expantionisme van Al-Qaeda achtige groepen, een uitbreiding van het islamistische fundamentalisme of de infiltratie van Iran, dan wel het nieuwe hoogtepunt in de ‘clash of civilisations’ snijden hout. Wat de huidige situatie heeft veroorzaakt is 60 jaar verdrijving en onteigening, bezetting en gevangenschap, zegt Pappe.

Towards a Geography of Peace: Whither Gaza? The Electronic Intifada, 18 June 2007

The Gaza Strip is a little bit more than two percent of Palestine. This small detail is never mentioned whenever the Strip is in the news nor has it been mentioned in the present Western media coverage of the dramatic events unfolding in Gaza in the last few weeks. Indeed it is such a small part of the country that it never existed as a separate region in the past. Gaza’s history before the Zionization of Palestine was not unique and it was always connected administratively and politically to the rest of Palestine. It was until 1948 for all intents and purposes an integral and natural part of the country. As one of Palestine’s principal land and sea gates to the world, it tended to develop a more flexible and cosmopolitan way of life; not dissimilar to other gateways societies in the Eastern Mediterranean in the modern era. This location near the sea and on the Via Maris to Egypt and Lebanon brought with it prosperity and stability until this life was disrupted and nearly destroyed by the Israeli ethnic cleansing of Palestine in 1948.

In between 1948 and 1967, Gaza became a huge refugee camp restricted severely by the respective Israeli and Egyptian policies: both states disallowed any movement out of the Strip. Living conditions were already harsh then as the victims of the 1948 Israeli politics of dispossession doubled the number of the inhabitants who lived there for centuries. On the eve of the Israeli occupation in 1967, the catastrophic nature of this enforced demographic transformation was evident all over the Strip. This once pastoral coastal part of southern Palesine became within two decades one of the world’s densest areas of habitation; without any adequate economic infrastructure to support it.

The first twenty years of Israeli occupation at least allowed some movement outside an area that was closed off as a war zone in the years 1948 to 1967. Tens of thousand of Palestinians were permitted to join the Israeli labor market as unskilled and underpaid workers. The price Israel demanded for this slavery market was a total surrender of any national struggle or agenda. When this was not complied with — the ‘gift’ of laborers’ movement was denied and abolished. All these years leading to the Oslo accord in 1993 were marked by an Israeli attempt to construct the Strip as an enclave, which the Peace Camp hoped would be either autonomous or part of Egypt and the Nationalist camp wished to include in the Greater Eretz Israel they dreamed of establishing instead of Palestine.

The Oslo agreement enabled the Israelis to reaffirm the Strip’s status as a separate geo-political entity — not just outside of Palestine as a whole, but also cut apart from the West Bank. Ostensibly, both the Gaza Strip and the West Bank were under the Palestinian Authority but any human movement between them depended on Israel’s good will; a rare Israeli trait and which almost disappeared when Benjamin Netanyahu came to power in 1996. Moreover, Israel held, as it still does today, the water and electricity infrastructure. Since 1993 it used, or rather abused, this possession in order to ensure on the one hand the well-being of the Jewish settler community there and on the other in order to blackmail the Palestinian population into submission and surrender. The people of the Gaza Strip thus vacillated in the last sixty years between being internees, hostages or prisoners in an impossible human space.

It is within this historical context that we should view the violence raging today in Gaza and reject the reference to the events there as a campaign in the ‘war against terror,’ an instance of Islamic revivalism, a further proof for al-Qadia’s expansionism, a seditious Iranian penetration into this part of the world or another arena in the dreaded Clash of Civilizations (I picked here only few out of many frequent adjectives used in the Western media for describing the present crisis in Gaza). The origins of the mini civil war in Gaza lie elsewhere. The recent history of the Strip, 60 years of dispossession, occupation and imprisonment produced inevitably internal violence such as we are witnessing today as it produced other unpleasant features of life lived under such impossible conditions. In fact, it would be fair to say that the violence, and in particular the internal violence, is far less than one would have expected given the economic and social conditions created by the genocidal Israeli policies in the last six years.

Power struggles among politicians, who enjoy the support of military outfits, is indeed a nasty business that victimizes the society as a whole. Part of what goes on in Gaza is such a struggle between politicians who were democratically elected and those who still find it hard to accept the verdict of the public. But this is hardly the main struggle. What unfolds in Gaza is a battleground between America’s and Israel’s local proxies — most of whom are unintentionally such proxies but none the less they dance to Israel’s tune — and those who oppose it. The opposition that now took over Gaza did it alas in a way that one would find very hard to condone or cheer. It is not the Hamas’ Palestinian vision that is worrying, but rather the means it has chosen to achieve it that we hope would not be rooted or repeated. To its credit one should openly say that the means used by Hamas are part of an arsenal that enabled it in the past to be the only active force that at least tried to stop the total destruction of Palestine; the way it is used now is less credible and hopefully temporary.

But one cannot condemn the means if one does not offer an alternative. Standing idle while the American-Israeli vision of strangling the Strip to death, cleansing half of the West bank from its indigenous population and threatening the rest of the Palestinians — inside Israel and in the other parts of the West Bank — with transfer, is not an option. It is tantamount to “decent” people’s silence during the Holocaust.

We should not tire from mentioning the alternative in the 21st century: BDS — Boycott, Divestment and Sanctions — as an emergency measure — far more effective and far less violent — in opposing the present destruction of Palestine. And at the same time talk openly, convincingly and efficiently, of creating the geography of peace. A geography in which abnormal phenomena such as the imprisonment of small portion of the land would disappear. There will be no more, in the vision we should push forward, a human prison camp called the Gaza strip where some armed inmates are easily pitted against each other by a callous warden. Instead that area would return to be an organic part of an Eastern Mediterranean country that has always offered the best as a meeting point between East and West.

Never before, in the light of the Gaza tragedy, has the twofold strategy of BDS and a one state solution, shined so clearly as the only alternative forward. If any of us are members in Palestine solidarity groups, Arab-Jewish dialogue circles or part of civil society’s effort to bring peace and reconciliation to Palestine — this is a time to put aside all the false strategies of coexistence, road maps and two states solutions. They have been and still are sweet music to the ears of the Israeli demolition team that threatens to destroy what is left of Palestine. Beware especially of Diet Zionists or Cloest Zionists, who recently joined the campaign, in Britain and elsewhere against the BDS effort. Like those enlightened pundits who used liberal organs in the United Kingdom, such as The Guardian, to explain to us at length how dangerous is the proposed academic boycott on Israel. They have never expended so much time, energy or words on the occupation itself as they did in the service of the ethnic cleansing of Palestine. UNISON, Britain’s large public service trade union, must not be deterred by this backlash and it should follow these brave academics who endorsed the debate on the boycott, as should Europe as a whole: not only for the sake of Palestine and Israel, but also if it wishes to bring a closure to the Holocaust chapter in its history.

And a final small portion of food for thought. There are two thousand Jewish mothers and wives in the Gaza Strip married to local Palestinians and parents to their children. There are many more Jewish women who married Palestinians in the Palestine countryside. An act of desegregation that both political elites find difficult to admit, digest or acknowledge. If despite the colonization, occupation, genocidal policies and dispossession such harmonies of love and affection were possible, imagine what could happen if these criminal policies and ideologies would disappear. When the Wall of Apartheid is removed and the electric fences of Zionism dismantled — Gaza will become once more a symbol of Fernand Braudel’s coastal society, able to fuse different cultural horizons and offer a space for new life instead of the war zone it has become in the last sixty years.

Ilan Pappe is senior lecturer in the University of Haifa Department of political Science and Chair of the Emil Touma Institute for Palestinian Studies in Haifa. His books include, among others, The Making of the Arab-Israeli Conflict (London and New York 1992), The Israel/Palestine Question (London and New York 1999), A History of Modern Palestine (Cambridge 2003), The Modern Middle East (London and New York 2005) and his latest, Ethnic Cleansing of Palestine (2006).

3 gedachten over “Gaza (5)

  1. beste anja
    is er nu niets dat de stilte van de nederlandse politiek kan doorbreken? ik schrijf dat vanwege dit:

    De kiezer in een parlementaire democratie wordt verteld dat de meerderheid bepaalt wat de politieke koers van het land is. In de praktijk blijkt dat niet zo te zijn, maar bepalen de economische machten welk beleid er gevoerd wordt. In Palestina geldt zelfs niet eens de schijn, zoals we vanaf vandaag weten. De Europese Unie gaat Abbas steunen, de man die een staatsgreep heeft gepleegd, de grondwet buiten spel heeft gezet, zijn eigen milities zwaar laat bewapenen door de Amerikanen die op hun beurt de Israelische bezetter van Palestijns land steunen, de man die de grote winnaar van democratische verkiezingen buiten een illegale regering houdt en daarmee de politieke wil van de meerderheid van de Palestijnse bevolking negeert, die zelf hoofd is van een door en door corrupte Fatah, die door de Palestijnse bevolking werd weggestemd, die ‘met de Verenigde Staten de eisen bespreekt waaraan de regering moet voldoen om een einde te maken aan de boycot tegen de Palestijnse Autoriteit,’ en die zelf speciale ‘privileges’ van de bezetter geniet omdat hij bereid is te luisteren naar de wil van Israel zoals die is vastgelegd in de zogeheten vredesakkoorden en die in de woorden van Shlomo Ben-Ami, de Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken: ‘were founded on a new colonialist basis, on a life of dependence of one on the other, forever.’ Een opzet die allereerst resulteerde in een verdrievoudiging van de omvang van het door Israel geconfisqueerde Palestijnse land.
    Kortom, de EU steunt namens ons burgers, een kleine groep corrupte gepriviligeerde Palestijnse autoriteiten die tegen de wil van de meerderheid van het Palestijnse volk de macht heeft gegrepen in de kleine bantoestans waarin Israel de Westbank heeft opgedeeld. Zal het Palestijnse volk nu gedwee naar ‘de eisen’ van Israel luisteren, zodat nog meer Palestijns land zal worden geconfisqueerd? Nee! Ook deze chantagepolitiek van de EU en de VS zal geen rechtvaardige vrede brengen.
    Even de feiten:
    Volgens het officiele Verdelingsplan uit 1947 kregen de Palestijnen 47 procent van hun eigen land. Dat werd door het Israelisch expansionisme 22 procent van de 100 procent. ‘Oslo Agreement to the Palestinians: 22 percent of the 100 percent. Former Israel Prime Minister Ehud Barak’s offer to the Palestinians: 80 percent of 22 percent. Under Sharon’s ‘Peace Plan’ to the Palestinians in 2000, as well as the ‘Road Map’ of 2002, the Palestinians were offered 42 percent of 80 percent of 22 percent of 100 percent of the land, calculated to be 7.4 percent of the initial 100 percent of land, on condition that:1. Palestinians stop resistance to the occupation, 2. Refugees give up their right of return to their ancestral homes, 3. Palestinians agree to only elect officials acceptable to Bush and Sharon, 4. Palestinians do not object to the ‘wall’ that Sharon is building, 5. Palestinians agree not to claim Jerusalem as their capital.’
    Met andere woorden: Israel heeft volgens het VN-Verdelingsplan 47-22 al 25 procent Palestijns land gestolen. Maar zelfs van de resterende 22 procent die de Palestijnen bereid waren te accepteren, wil Israel nog eens een aanzienlijk deel stelen, zo’n 40 procent. Waardoor van de 47 procent die de VN aan de Palestijnen gaf nog zo’n 13 procent over is. 13 procent van de 100 procent van het land waarop hun families vele eeuwen lang woonden. Deze terreur gaat door dankzij economische, politieke en militaire steun van het Westen. Met als gevolg dat een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk is en zal bestaan uit kleine enclaves omgeven door Israelische wegversperringen, zodat de Palestijnen niet vrij door hun land kunnen reizen. Deze terreur wordt politiek, economische en militair gesteund door het Westen.
    De atheist Ben-Goerion, vader des vaderlands van de joodse natie, zei in 1938: ”after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of palestine.” Al in 1937 schreef hij aan zijn zoon Amos: ‘‘Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.’’ Het bezit van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist “daar door vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden.” Aldus de grondlegger van Israel, een staat die nu bijna 60 jaar later nog steeds weigert aan te geven waar de grenzen van de zionistische staat liggen. De politiek van Ben-Goerion heeft vruchten afgeworpen. Op wat Bantoestans na zal de staat Israel nagenoeg het hele vroegere Palestina gaan beslaan. Dankzij de steun van het christelijke Europa, waarvan het kenmerkende anti-semitisme de ware vader des vaderlands van Israel is. En dat alles ten koste van een ander semitisch volk, de Palestijnen. Het anti-semitisme is in de christelijke cultuur nooit verdwenen. Het heeft alleen een ander kleed aangetrokken.
    Terwijl het Europese geld naar de club van Abbas gaat, de man die een staatsgreep pleegde, leeft 79 procent van de huishoudens in Gaza in diepe armoede, als gevolg van de westerse boycot. Die burgers betalen de rekening van de Europese politiek, tenzij ze hun droom van een levensvatbare Palestijnse staat opgeven. Ondertussen maakt de Europese Unie de Israelische expansiepolitiek en de bezetting mogelijk door politieke, economische en zelfs militaire steun.
    Het westerse beleid ten aanzien van de Palestijnse bevolking is totaal failliet. Er zijn nu slechts twee mogelijkheden: of genocide van de Palestijnen of de verdrijving van alle Palestijnen uit Eretz Israel, zoals een van de extremistische Israelische regeringspartijen openlijk bepleit. De Palestijnse bugers kunnen geen kant uit, zitten in armoede opgesloten in reservaten en verliezen steeds meer land aan het expansionistische Israel. Desondanks wordt van hen geeist dat ze het verzet opgeven. Zo niet, dan… Ja, wat dan eigenlijk? Wat Israel wil weten we inmiddels, het is uit op zoveel mogelijk en het liefst al het Palestijnse land. Maar wat willen de Europese en Amerikaanse politici? De Palestijnen kunnen niet meer geven dan ze al gegeven hebben. In de Gaza-strook wonen ongeveer 1.4 miljoen Palestijnen op een gebied van 360 vierkante kilometer, dus op het dichtst bevolkte stukje gebied op aarde. De bewoners zijn nakomelingen van de Palestijnen die in 1948 tijdens de etnische zuiveringen van Israel verdreven werden uit hun land, zoals gedocumenteerd beschreven wordt door onder andere de Israelische historicus Ilan Pappe in zijn boek ‘The Ethnic Cleansing of Palestine’. Dus wat blijft er verder voor hun over? Intussen bericht Wordt Vervolgd, het maandblad van Amnesty International dat er een ‘moderne slavernij op de Westbank is ontstaan’ en wel omdat ‘de Israelische muur industrieparken op de Westbank (deze maand exact veertig jaar bezet) populair [heeft] gemaakt onder Israelische ondernemers. Reden: door de enorme werkloosheid zijn duizenden Palestijnen bereid voor een schijntje aan de slag te gaan. Ook als ze ziek zijn. Want de Israelische arbeidsrechten gelden hier niet. Reportage over moderne slavernij op de Westbank,’ een situatie geheel in lijn met de uitspraak van Shlomo Ben-Ami, de Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken, dat ‘in practice the Oslo Agreements were founded on a new colonialist basis, on a life of dependence of one on the other, forever,’ aldus premier Barak’s belangrijkste onderhandelaar bij de Camp David-bijeenkomsten in 2000.
    Deze ‘moderne slavernij’ wordt politiek gesteund door het Westen dat Israel economisch, politiek en militair bevoordeelt ten koste van de Palestijnse burgers. Ook daarom zal het Palestijns verzet niet stoppen. Alleen genocide of de massale verdrijving van de Palestijnen zal een ‘oplossing’ zijn. Het westers beleid is inhumaan, misdadig en volstrekt failliet.
    stan

  2. Je hebt verschrikkelijk, gruwelijk, onverdragelijk gelijk, Stan. Het is onacceptabel, niet om aan te zien, dat ook onze regering dit gewoon laat gebeuren. Ik haal je verhaal morgen naar ‘boven’. Niet dat ik weet wat we meer kunnen doen dan we doen, SP en GroenLinks zien het, Van Dam van de PvdA ook maar die zit weer met een partij die met handen en voeten gebonden is aan CDA en CU. We hebben gewoon nog geen meerderheid, al zou je langzamerhand denken dat je voor simpele rechtvaardigheid en gewoon volgen van verdragen en mensenrechten niet links hoeft te zijn.

  3. Ik las met verbazing dat Hans van Baalen geholpen had om Mohammed Omer naar Nederland te halen. Als hij Omers verhaal gehoord heeft, hoe kan dat zijn standpunt, en dat van zijn fractie, NIET veranderen?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *