(Abbas bij het hijsen van de Palestijnse vlag bij de nieuwe ambassade in Den Haag)

Te gast: Dina Zbidat,
Enkele gedachten naar aanleiding van de Palestijnse aanvraag voor een staat

Introductie door Trees Kosterman:
Mijn dochter Dina is studente antropologie aan de Columbia Universiteit in New York. Ook is zij lid van de organisatie C-SJP wat staat voor Columbia Students for Justice in Palestine (hier). Na de twee speeches van president Abbas en Netayahu bij de Verenigde Naties op vrijdag de 23ste September, stuurde ze me de volgende woorden. Ik kon me er helemaal in vinden, en vond het daarom waardevol om er een vertaling van te maken om deze woorden te verspreiden.

Dina Zbidat:
Veel Palestijnen zijn er nog steeds niet uit of ze president Abbas moeten steunen in zijn initiatief om een aanvraag voor een Palestijnse staat in te dienen bij de VN, of niet. Van de ene kant is er de overtuiging dat erkenning van een Palestijnse staat de Palestijnen een grotere stem in the internationale arena zal geven, en dat deze stap een stap dichter is bij zelfbeschikking voor het Palestijnse volk. Van de andere kant zijn er de Palestijnse vluchtelingen die verspreid zijn over de hele wereld en de Palestijnen die binnen de grenzen van Israël wonen die niet het gevoel hebben dat Abbas met deze actie hun belangen representeert. Ook hebben veel Palestijnen het gevoel dat erkenning van een Palestijnse staat totaal geen nut heeft, daar Israël de controle over een groot gedeelte van het land, de lucht en over het water blijft houden

Meningen verschillen, en dat is oké, maar nadat ik de speeches heb aangehoord van Netanyahu en Abbas bij de Verenigde Naties op vrijdag 23 september, was er veel waar ik over na moest denken.

Ik werd eerst erg boos nadat ik de speech van Netanyahu had aangehoord. Netanyahu die constant de holocaust en het lijden van het joodse volk onder het Nazi-regime aanhaalde, een onderwerp dat altijd naar boven komt zogauw er een discussie is over de Palestijnse kwestie.

We mogen zeker de slachtoffers van deze donkere tijden niet vergeten, nooit. Maar waar ik zo boos over werd is dat ik het gevoel heb dat deze slachtoffers keer op keer vermoord worden wanneer ze gebruikt worden door een staat die daarmee de onderdrukking van een heel volk wil legitimeren, in hun naam. En alles wat ik dan denk is: waarom zien mensen dit niet?

Ter aanvulling, Palestijnse solidariteitscomités hebben geleerd om nooit, maar dan ook nooit, de Israëlische bezettingspolitiek en strategieën tegen Palestijnen met nazisme te vergelijken, omdat je dan meteen beschuldigd wordt van anti-semitisme.

Maar nu, iedere keer horen we vergelijkingen die gemaakt worden door Israëlische politici tussen het Nazi-regime en de Palestijnen of andere Arabische regimes. Het recentste voorbeeld was in deze speech van netanyahu toen hij zei:

“Na acht jaar van constante aanvallen (op Israël), was Israël uiteindelijk gedwongen om te reageren. Maar hoe hadden we moeten reageren? Nou, er is slechts een voorbeeld in de geschiedenis waar duizenden bommen werden afgevuurd op een burgerbevolking. Dit gebeurde toen de Nazi’s Britse steden bombardeerden tijdens de tweede wereldoorlog. Tijdens deze oorlog gooiden de gealieerden Duitse steden plat, en er vielen honderdduizenden slachtoffers. Israël koos ervoor om anders te reageren. Geconfronteerd met een vijand die een dubbele oorlogsmisdaad pleegde, namelijk het schieten op een burgerbevolking terwijl men zich schuilhield achter burgers, koos Israuel ervoor om “chirurgische” aanvallen te doen tegen de
(Palestijnse) raketwerpers.”

Dus: handgemaakte projectielen, afgevuurd door een belegerde bevolking worden vergeleken met Nazi-bommen afgevuurd tijdens de tweede wereldoorlog. Wordt Hamas, of de Palestijnen, vergeleken met Nazi-Duitsland? Echt waar? Anderhalf miljoen mensen op een klein stukje land worden vergeleken met Nazi-Duitsland? Dit is ironisch. Maar wacht, meneer de premier, waar vergelijk je het afschieten van witte fosfor dan mee, en al die andere wapens die je gebruikt hebt tegen het Palestijnse volk?

Daarna moest ik denken aan het hele concept van naties en staten en de legitimiteit die staten hebben.

Wat is een natie, wat is een staat? Zal een Palestijnse staat een levensvatbare staat zijn, als die erkend wordt door de Verenigde Naties, met land dat gescheiden wordt door een muur, met overal checkpoints, met joodse kolonisten die moskeeën en olijfbomen in brand steken, en totaal geen controle over natuurlijke hulpbronnen? En waarom hebben de Palestijnen eigenlijk een staat nodig om erkend te worden?

Waarom moet er een joodse staat zijn, voor het hele joodse volk, waar ook ter wereld, om zich veilig te voelen? Waarom moet het bestaan van deze staat ten koste gaan van anderen? Waarom moet het bestaan van een joodse staat gebaseerd zijn op systematisch racisme tegen de niet-joodse burgers van zo’n staat? Waarom moet deze staat gebaseerd zijn op confiscatie van land en constante oorlogen? Iets klopt hier niet.

Een paar dagen geleden zette “Hillel”, een studentengroep die het bevorderen van de zionistische gedachte als missie heeft, een tent op op de campus van de Columbia Universiteit met een vaandel waarop geschreven stond: “Praat met Israël, doe mee met de gesprekken”.

Enkele SJP-leden gingen de tent binnen om deel te nemen aan de discussies. Een van de discussiepunten was getiteld “Mijn liefdesrelatie met Israël”, en er werd aan de deelnemers gevraagd om twee woorden te zeggen die in hun hoofd opkwamen als ze de naam “Israël” hoorden.

De meeste joods-Amerikaanse studenten die er waren zeiden direct het woord “thuis”, maar mijn Palestijnse vrienden voelden pijn. Zij voelden pijn omdat het ook hun thuis is, maar zoals ieder joods persoon naar dit “thuis” kan gaan, dit thuis waar sommigen nog nooit waren geweest, maar naartoe konden gaan dankzij Israël’s “wet op terugkeer” voor iedere jood waar ook ter wereld, was het mijn Palestijnse vrienden niet toegestaan om terug te gaan en om de huizen te zien waar hun ouders en grootouders geboren waren, zoals in Yafa, Haifa en Akko, ondanks het “recht van terugkeer” dat ze in 1948 is toegestaan door de Verenigde Naties via resolutie 194.

Geschiedenis en realiteit zijn nooit objectief, daar zijn we ons van bewust. Maar wat ik zou willen is dat de lezers van dit artikel na het horen van de twee speeches die plaatsvonden bij de Verenigde Naties, zich realiseren dat Palestina en Israël geen gelijke tegenstanders zijn.

We moeten ons bewust zijn van deze onevenwichtige machtsverdeling wanneer we Israël en Palestina bediscussiëren, en nog eens de argumenten overdenken en de woorden die we constant horen als men het heeft over deze regio.

Het blijft voorlopig onbekend wat de uitkomst van de Palestijnse aanvraag voor een eigen staat zal zijn. Maar er is al een positief effect: Palestina staat weer in de schijnwerpers en daar ben ik erg dankbaar voor.

(Uitpers nr. 135, 13de jg., oktober 2011)

Dina Kosterman is de dochter van de Israëlische Palestijn Ali Zbidat en de Nederlandse Trees Kosterman, een echtpaar dat in Israël woont.

Volledige tekst (Engels) van de speech van Mahmoud Abbas, hier.

Volledige tekst (Engels) van de speech van Benjamin Netanyahu, hier.