Is voor een Nederlandse een relatie met een in Gaza levende Palestijn al niet makkelijk, het kan nog moeilijker. Een relatie tussen een Palestijn en een Israelische Joodse, bijvoorbeeld. Er zijn meer van zulke stellen, maar weinig die er openlijk over zullen vertellen. Osama Zatar en Jasmin Avissar deden dat wel, die vertelden hun verhaal aan Oscar Garshagen van het NRC – In Berlijn, waar ze naar toegevlucht zijn, omdat er voor hen in Israel geen leven is.
Ze spreken samen meestal Ivriet, en soms Arabisch. Osama leerde Ivriet toen hij in de restaurants in Tel Aviv werkte, toen dat nog kon. Hij is beeldend kunstenaar, zij danseres. Ze ontmoetten elkaar in een dierenasyl halverwege tussen Jeruzalem en Ramallah, waar hij de honden deed en zij de katten. Ze trouwden in het geheim op Cyprus, waar veel ‘gemengde’ stellen naar uit moeten wijken omdat er in Israel zelf geen mogelijkheid is voor joden om met niet-joden te trouwen. Ze gingen in Ramallah wonen. Maar toen kreeg zij geen toestemming meer om van Ramallah naar het cafe in Jeruzalem waar ze werkte te reizen. En hij mag Jeruzalem niet in, zonder een groot risico om opgepakt te worden en de gevangenis in te gaan. Het werd nog erger toen de muur tussen Rammalah en Jeruzalem gesloten werd.
Osama zou graag in Israel wonen, hij hoort bij de Palestijnen die Israel aanvaard hebben. Ze hebben een proces gevoerd tegen de staat, om het recht om in een democratische staat samen te leven. Het is niet gelukt. Dus zijn ze gevlucht, o ironie, naar Duitsland.
Jasmin werd eens met het zionistisch gedachtengoed grootgebracht. Maar een land voor maar een bevolkingsgroep past niet meer in deze tijd van globalisering zegt ze. Het is een onhoudbare gedachte om en joods en democratisch te zijn. ‘Als Israel joods moet blijven betekent dat dat wij anderen blijven onderdrukken. Dat is niet mijn uitleg van het jodendom. Ik denk dat een land dat zich zo beperkt definieert geen toekomst heeft’.
Terugkeren is geen optie. Vanaf 2008 mag geen enkele Palestijn Israel meer in, schrijft Garshagen, ook niet om te werken bij Israelische bedrijven. Huwelijken tussen Israeli’s en Palestijnen worden op alle mogelijke manieren tegengewerkt. Ongeveer 25.000 paren – hoofdzakelijk Palestijnen met Israelisch staatsburgerschap en Palestijnen uit de Westoever of Gaza – leven daarom van elkaar gescheiden door de muur en een onneembare bureaucratie.
Ze zijn naar Duitsland gegaan omdat Jasmins moeder in Hamburg is geboren voor ze naar Israel emigreerde. Het is goed om joods te zijn in Duitsland, zegt Jasmin. Veiliger en vrijer dan in Israel. Voor haar man is het al minder makkelijk. “Sommige Duitsers zijn niet erg vriendelijk tegen Arabieren die Osama heten”, zegt Osama. “Dat is erg zwak uitgedrukt. Ze zijn als de dood”, zegt Jasmin. Dus willen ze ook daar weg. Misschien naar Spanje. Misschien naar de VS, waar wel meer gemengde stellen heengevlucht zijn. Of ze daar houden van Arabieren die Osama heten?