Ik heb het op mijn weblog vaak over de drie paradigma’s die mensen hanteren als ze een mening formuleren over Palestina/Israël (zie hier): of ze gaan uit van Israël als veilige haven voor de joden te midden van vijandige Arabieren (paradigma 1), of ze gaan uit van Israël als bezettende mogendheid die de Palestijnen onder de voet loopt (paradigma 3), of ze proberen ‘neutraal’ te blijven volgens de aloude slogan ‘waar er twee vechten hebben er twee schuld’ (paradigma 2). Het punt is dat er vrijwel geen gesprek mogelijk is tussen de aanhangers van die diverse paradigma’s, omdat alles, elk feit, elke gebeurtenis, verschillend wordt geinterpreteerd.

Abu Pessoptimist, in het dagelijkse leven Maarten Jan Hijmans, gaat ervan uit dat er twee discoursen zijn: de een is de gewone werkelijkheid van feiten (ik zou dat paradigma drie noemen) of de mythe, de geconstrueerde fabricatie die de feiten ontkent (bij mij is dat één). Hijmans heeft een interessant stuk geschreven, naar aanleiding van het boekje van Hans Moll die zijn oude werkgever de NRC verwijt de nuance te hebben verloren als het gaat om Palestina/Israël. Dat wil zeggen, vertaald, dat de NRC niet veel geeft om de mythes die al zijn weerlegd door de onderzochte feiten. En tja, dat maakt wel dat Israël er minder goed afkomt dan Moll zou willen. Ik moet zeggen dat ik de NRC op dit moment het beste dagblad vind op het gebied van Palestina/Israël, juist omdat het zich houdt aan controleerbare feiten, en niet om de haverklap weer de ruimte geeft aan de aanhangertjes van paradigma 1 die eindeloos dezelfde al weerlegde ouwe koek recycelen – met name op de opiniepagina’s onder leiding van Chris Rutenfrans. Hoewel het me is opgevallen dat we al een tijdje niet meer zijn lastiggevallen met de voorspelbare verhalen van de bekende Israëlpropagandisten als het Cidi of de ambassadeur van Israël, dus wie weet waait er ook daar een nieuwe wind. Hoe dan ook: goed stuk van Maarten Jan en de moeite van het lezen waard.

Een citaat:

Simpelweg omdat het gaat over feiten en opinies die de toets der kritiek niet kunnen doorstaan. Ik heb het er op dit blog vaker over gehad dat alles wat we over Israel-Palestina horen uit twee soorten waarheden, of beter: twee discoursen bestaat. De ene is de gewone werkelijkheid van feiten (historische zowel als actuele) die aan de hand van archieven, foto’s, ooggetuigenverslagen of wat dan ook, kunnen worden geverifieerd. De andere is een mythe, een constructie, gefabriceerde werkelijkheid.
In de echte, verifieerbare werkelijkheid is Israel gesticht nadat een groot deel van de autochtone bevolking van Palestina was verdreven. Daar zijn boeken over geschreven, door onder meer de historici Benny Morris en Ilan Pappé. Maar in de mythologische werkelijkheid van – helaas – de huidige politieke meerderheid in Israel, is het heel anders. Daarin zijn de Palestijnen helemaal niet verjaagd, maar gingen ze, na daar door Arabische radiostations te zijn opgeroepen, vrijwillig even weg om de Arabische legers de kans te geven Israel van de kaart te vegen. Daarna zouden ze weer terugkomen.
De verifieerbare werkelijkheid heeft allang korte metten gemaakt met dit verhaal, maar het heeft een taai leven. En wel omdat het Israelische onderwijssysteem, veel Israeli’s, en ook veel van Israels supporters, de historische bewijzen negeren. Zij blijven liever geloven in de ‘officiële’ Israelische geschiedschrijving over de ‘onbevlekte’ geboorte van hun staat.

Lees het hele stuk, hier.