Doden onbegraven,
één woestenij uw stad.
Opgejaagd, prijsgeschoten, als klein wild afgeslacht,
uw allerliefste mensen.

Een lied waarbij ik altijd mijn vrienden in Gaza zie, de verwoeste huizen in Rafah, de kinderen die hun leven niet meer veilig zijn. Zoveel doden dit weekeinde. Waaronder kinderen.

Alex van Ligten deed de schriftuitleg. Deze zondag ging het over het verhaal van een barmhartige Samaritaan. Een centraal verhaal in de bijbel. Wat moeten we doen om leven te beërven in de komende wereld? Niet alleen God liefhebben, maar je naaste die is als jij. En hoe weet je wie je naaste is? En dan volgt het verhaal van een Samaritaan die ‘bewogen werd door ontferming’ toen hij een beroofde reiziger halfdood naast de weg zag liggen, en hem zonder zijn naam te noemen of dank te verwachten hielp. Die, in de bijbelse taal ‘barmhartigheid aan hem deed’.

Huub Oosterhuis zegt het wel eens: je kunt de kernboodschap van de bijbel op de nagel van je duim schrijven. Heb je naaste lief, je naaste die is als jij.
En barmhartigheid, dat is geen gevoel, dat is wat je doet. Rechtvaardigheid, dat is niet wat je vindt, maar wat je doet. Ik heb het als motto gekozen voor onze Stichting Kifaia, die in de Gazastrook gehandicapten ondersteunt: ‘voor mensen met rechtvaardige handen’.

Van Ligten wees ons er op dat het verhaal vaak verkeerd wordt geciteerd; het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Alsof dat een heel speciaal persoon was. In de bijbel staat: een Samaritaan, en hij blijft naamloos. Een ieder van ons zou die Samaritaan kunnen zijn.

Het lied aan het einde van de dienst:

Nooit hoorden wij
andere stemmen dan de onze.
Nooit waren er handen die doen
wat handen niet kunnen,
nooit andere
goddelozer mensen dan wij.

Maar er was daglicht,
alle dagen, wat ook gebeurde,
alsof wij liepen
over een onzichtbaar weefsel
boven de afgrond gespannen,
dat niet scheurde.

Nooit werd iemand
weggetild uit de tijd.
Maar soms even wordt lijden
opgeschort of dragen mensen
het samen.
Zo zouden wij moeten leven.