(Brechtje Roos)
Het deed me een beetje denken aan Pierre Janssen, de ‘kunstverteller’. Pierre Janssen, lieve kijkbuiskinderen, vertelde in de jaren zestig en zeventig over kunst, dat is hééél lang geleden, op de tv. Nu vind ik praten over kunst meestal ontzettend boring, want kunst is om naar te kijken, niet om over te lullen vind ik. Maar Pierre Janssen deed dat zo aanstekelijk, dat je anders ging kijken. Opeens werd waar je naar keek boeiender, en spannender, of ontroerender. Wat Pierre Janssen deed was ook kunst.
Zo was ik een zondagmiddag te gast in Amsterdam in een atelier waar Brechtje Roos een try-out deed die ze een luistersessie noemde. Ze had dat ook gedaan in Den Haag en in Utrecht. Met het idee dat je muziek beter hoort als je er wat meer van weet. En zij gaf les in luisteren. Ze vertelde, en dan weer een fragment muziek, en dan weer wat vertellen. Of het werkte? Nou en of. Niet alleen dat de muziek die ze uitkoos fijn was en ze geheel naar mijn smaak door elkaar klassiek, jazz, en ‘wereld’ muziek liet horen, maar ook eeuwen aan elkaar knoopte en bijvoorbeeld liet horen dat ze eeuwen terug ook al ‘covers’ hadden, een melodie die door vele componisten werd overgenomen, zoals ze ook een compilatie liet horen van 21 versies van Yesterday van Paul McCartney.
Brechtje maakt zelf muziek en zou haar geld makkelijk kunnen verdienen met uitvoeren – of met lesgeven, maar haar echte hartstocht zit in het overdragen van het plezier van muziek, mensen leren luisteren, en nu noemt ze zich een muziekzendeling. Aan mij wel besteed, want ik hou van muziek en heb ook een erg eclectische smaak – ik zit niet vast aan één genre – maar ik ben, hoe noem je dat als het over muziek gaat – nogal ongeletterd. Dus ik vind het heerlijk om me uitgelegd te krijgen wat een ouverture is, of die nu van Bach is of van Amy Winehouse, en wat nu eigenlijk het gereedschapskistje is dat hoort bij de muziek maken, timing, bijvoorbeeld. En hoe je muziek droevig en herfstig kunt laten klinken, en hoe opzwepend. En hoe ontzettend verschillend dezelfde muziek kan klinken, afhankelijk van wie speelt.
Brechtje is ermee bezig om een vorm te vinden om ermee door te gaan. Want hoe breng je dit aan de man? Wat mij betreft mocht dat best in zeg vier middagen of avonden, want het was nu veel ineens, en daarom ook met korte fragmenten die vroegen om meer. Als ze zo’n cursus luisteren geeft doe ik zo weer mee want ik vind het puur genieten.
We mochten ook zelf wat muziek meenemen, en daar werd er een van uitgekozen, en dat was net de mijne. Ik nam de CD mee van Ernst Reijsiger, een cellist en tevens een geniale gek, die op een bezem nog muziek kan maken en die graag mixt: hij heeft gespeeld met een Siciliaans mannenkoor en op Janna – die had ik meegenomen – speelt hij met een groep Afrikanen. Ik hou erg van het mixen van tijden en culturen, van Bregovic die veel deed met volksmuziek uit de Balkan, of Kroke met moderne versies van klezmer, of van het Kronos kwartet dat ook van alles uitprobeert, luister, hier.
Brechtje werd fantastisch bijgestaan door Reinder van der Put achter de computer, zodat je geen geklooi kreeg met CD’tjes die uit hoesjes moesten worden gepulkt en een geluidsinstallatie die het maar half doet, en je je helemaal kon overgeven aan de muziek zelf.
Wie geïnteresseerd is in hoe het verder gaat mag zich opgeven bij Brechtje Roos, brechtje.roos@gmail.com. Zie de website: hier. Ze doet trouwens nog meer, vormgeving, illustraties, zie hier.
