De hele dag Pavarotti op de radio, terwijl ik achter mijn PC de beloofde klussen af probeer te krijgen voordat de Eerste Kamer terugkomt van reces – artikelen voor Roodkoper, De Brug en ZemZem. En het nieuws. Wilders heeft Vogelaar knettergek genoemd en dat mag tegenwoordig kennelijk in het parlement.

Het CDA had ook een probleempje met de redactie van de Christen Democratische Verkenningen, die is ontslagen. Die spanning, in hoeverre een partijblad de partij volgt dan wel er tegen in gaat kennen alle partijen. Bij het CDA bleek de druppel een artikel over Irak, dat iets te kritisch was over het argument van Balkenende om het militair optreden te rechtvaarigen. Volskrant vanochtend.

Sabri Saad el Hamus, Egyptische Nederlander is genomineerd voor de Louis d’Or, een prestigieuze toneelprijs. El Hamus kreeg eens een kleine reiskoran van zijn moeder, maar gebruikte die zelden. Tegenwoordig draagt hij die altijd bij zich, als protest tegen het koranverbod van Wilders. Zo krijg je mensen nog eens aan het ware geloof.

Volgens mijn tijdschriftenverkoper zal Opinio het niet erg lang maken. Ik denk het ook niet. Voor de aanhangers van Wilders te intellectueel, voor de intellectuelen, behalve dat rechtse islamofobe klontje dat de pagina’s altijd vult te rechts, te voorspelbaar en te eenzijdig. Redacteur Vink zei nog ergens een keer dat het er erg goed mee ging, en dat er van de oplage maar weinig exemplaren gratis worden weggegeven. Laten wij van de Eerste Kamer nou net bij die weinige gelukkigen horen die er elke week een tussen de stapel post aantreffen. Deze week een nummer onder redactie van Mark Rutte. Op het omslag twaalf namen. Het is een serieus nummer, want gelukkig is er niemand bij wier objectiviteit aangetast zou kunnen worden door premenstruele spanningen of opvliegers. Maar zo komt Rutte natuurlijk nooit aan de vrouw.

En dan HP-De Tijd. Daarin behalve een interview met Harry Mulisch die het wel een goed idee vindt om weduwen van schrijvers gelijk met hun overleden man te verbranden, net als in India, want schrijfstersweduwen zijn lastig, ook een interview met Ahmed Marcouch. Over de inhoud een andere keer. Nu alleen dat het daarmee een gezellig familienummer is geworden, want in de HP staat ook het grote nieuws dat ik met een Palestijnse terrorist ben getrouwd. Want dat ben je vanzelf, volgens de HP, als je in een Israelische gevangenis hebt gezeten. En het was Ahmed Marcouch die we gevraagd hadden om ons op het Amsterdamse stadhuis te trouwen, in januari.

We waren zijn eerste huwelijk. Hij deed het mooi, afwisselend in het Arabisch en het Nederlands, hij vergat alleen om ons te vragen om elkaars hand vast te houden bij het jawoord, zodat Khaled al ja had gezegd toen we daarachter kwamen, en ik tegen mijn aanstaande kon zeggen: nu ben jij al getrouwd en ik nog niet, en we erg moesten lachen. Het was een mooie kleine bruiloft, met onze vrienden, mijn familie (die van hem kon er niet bij zijn), de mensen van Kifaia en andere Gazagangers en mijn SP fractie. Toen sprak Huub Oosterhuis een paar woorden, en Anneke Jos Mouthaan van Een Ander Joods Geluid die ons tien jaar geleden bij elkaar bracht, en Joes Meens van Kifaia, en Jan Andreae die ceremoniemeester was zong voor ons een liedje uit West Side Story, There is a place for us, there is a time for us, en toen was iedereen in tranen, want veel symbolischer kon het niet.

Nou, ik vond het wel interessant om te zien hoe lang het zou duren voordat de media er lucht van zouden krijgen, maar de aanwezige vrienden hadden niets gelekt, en nadat ik het nieuws zelf op mijn weblog had gezet duurde het nog een paar maanden. De HP was dus de eerste van de mainstream media, dus, een journalist die Khaled in Gaza belde met de meest onbeschofte vragen die je kunt bedenken, of hij wel gescheiden was, of hij als moslim van plan was om er nog meer vrouwen bij te trouwen, of hij als moslim van de sharia wel met een christen mocht trouwen en of hij nu eigenlijk vanwege zakelijke redenen was getrouwd of om het verkrijgen van een verblijfsverguning, waarop mijn echtgenoot die het toonbeeld is van beschaving, zeker voor een terrorist, vriendelijk uitlegde dat hij was getrouwd vanwege de feelings. Dat staat dus nu in de HP, onder het kopje Echte liefde met een lelijke foto van mij erbij en een hele mooie, vele jaren geleden door mij gemaakte foto van mijn liefste, zonder toestemming van mijn weblog gepikt, uiteraard.
En dan gaan we nu weer over tot de orde van de dag.

Ik was gisteren en eergisteren bij twee bijeenkomsten met Ran HaCohen, uit Israel, en zal daar nog bericht over doen, want het was zeer de moeite. Hij spreekt nog in Groningen, op zondag. Zie hier. En alvast een foto.