Morgen, op 6 januari vindt het Internationale Tsunami Topverleg van regeringen van getroffen landen plaats in Indonesië.
Het Transnational Institute, met een afdeling in Amsterdam, beijvert zich al langer voor de kwijtschelding van schulden van het (arme) zuiden aan het (rijke) noorden. Veel van de schulden zijn tot stand gekomen in een systeem van uitbuiting waar het noorden rijker en het zuiden nog armer van is geworden.
Dit is de tijd om die actie met meer kracht te voeren: in plaats van alleen hulpgoederen te sturen, hoe welkom ook, is een kwijtschelding van de schulden een werkelijke bijdrage voor de getroffen landen om een wederopbouw mogelijk te maken.
Meer informatie op de TNI website.
Onderteken de Jubilee South Sign-On letter, hieronder te lezen, op lidy@jubileesouth.org
Lees je dit na 6 januari, de actie krijgt een tweede fase op het World Social Forum van 25-30 januari.
Sign-On Letter:
In the face of Debt and Disaster: Long-lasting Relief for the Peoples of
the South!
We express our deepest sympathy and solidarity for the peoples of Sri
Lanka, India, Indonesia, Thailand, Malaysia and many other South countries
who are currently suffering from the devastation unleashed by the tsunami
last December 26. We cannot overemphasize how profoundly saddened we are
by the climbing death toll, numbering over 55,000 as of Dec 29, the many
thousand others missing or injured, the destruction of property, the loss
of livelihoods and the widespread dislocation of communities.
The Philippines was also severely hit by super-typhoons in the last few
weeks, leading to the death of more than 1,000 people, the destruction of
over 10,000 hectares of farmlands, and the rendering 53,000 families
homeless and without access to clean water.
Now, more than ever, at their hour of greatest need, the peoples of the
South must be heeded in their long-standing demand for debt cancellation.
In the face of this massive destruction, northern and international
creditors should not continue to hold South peoples in bondage for debts
that have in large part, only contributed to their impoverishment and
deprivation.
If there is any measure of sincerity in the outpouring of compassion from
North governments for the peoples of the South, let this be through
concrete action. In addition to emergency relief operations and
rehabilitation, what we need immediately is:
UNCONDITIONAL DEBT CANCELLATION NOW!
Southern governments should not continue to prioritize debt service, and
squander much needed public funds:
STOP PAYING ONEROUS and ILLEGITIMATE DEBTS! Prioritize relief and
rehabilitation, basic social services, clean and safe water, and other
human development programs!
Please send your support to
Ja! stop de schulden.
Nu mensen hun handen uit de mouwen steken en naar draagkracht geld doneren, moeten ook de internationale organisaties in beweging komen. Als er niet al een reden was voor het kwijtschelden van de schulden dan is die er nu wél!
Anja, een wat langere reactie van mij. Want wat mij geweldig bezighoudt en verontrust, is ons denken over de waarde van een mens. Ik wil heel graag weten, of anderen mijn bezorgdheid delen en herkennen, of dat ik te somber ben.
We worden sinds tweede kerstdag dagelijks overspoeld met beelden die niet meer zijn voor te stellen. Zoveel anonieme lijken, zoveel anoniem verdriet, zoveel wanhoop, zoveel uitzichtloosheid. Iemand had het van de week treffend over ‘een golf van verschrikking’.
Maar tussendoor voel ik: er is iets onheilspellend mis met het denken over de waarde van een mens en dat wordt dezer dagen heel erg zichtbaar. Ik kom er niet uit.
Bij zulke enorme aantallen slachtoffers zie je de journalisten zoeken naar individuele verhalen, waarin wij als veilige toeschouwers achter onze televisie ons kunnen herkennen. Bij mij en denk ik iedereen komen die naar boven getilde persoonlijke verhalen snoeihard aan. Want het collectieve, massale, wordt individueel gemaakt en je kunt je er ineens beter mee identificeren. Ook al valt het in gedachten niet te vermenigvuldigen.
Ik verloor nog niet lang geleden mijn man. Hij was pas 54, we waren nog niet lang getrouwd toen hij ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Hij stierf binnen zes weken na de onverwachte diagnose. Voor mij was dat een verlies dat niet te vergelijken was met bijvoorbeeld het verlies van mijn vader, die de leeftijd had waarop je zoiets – ook al wil je er niet aan – menselijkerwijs kunt verwachten. Het sterven van mijn man leerde me iets wat voor mij een helemaal nieuwe ervaring was, namelijk dat de natuur volstrekt onverschillig is. Hij kreeg gewoon kanker en stierf, te jong naar mijn en zijn eigen verwachtingen.
Maar het verliezen van hem heeft een benoembare en herkenbare plaats gekregen. Ik kreeg door de vele lieve reacties er- en herkenning van het feit dat dit sterven naar menselijke maatstaven wel erg jong en moeilijk te bevatten was. Hij was ingebed in normen, in een cultuur, die maakten dat mensen om mij heen mijn verlies zagen, herkenden, konden bevatten en naar waarde konden schatten. Dat gaf mij een houvast. Alleen daarom vertel ik het.
Al die mensen die nu op stapels worden gelegd en niet eens meer geteld worden – ik kan niet begrijpen dat een mens van het ene moment op het andere een naamloos lijk wordt dat zelfs een gevaar voor de levenden kan opleveren. Niet geidentificeerde doden die dus met karrevrachten tegelijk zo gauw mogelijk begraven moeten worden. Ik snap zo goed de wanhoop van de achterblijvers, die hun dierbare vermiste willen vinden, het lijk willen vinden en meenemen en zijn identiteit terug willen geven. Want ik weet hoe moeilijk dat sowieso is, doorleven na een plotseling verlies.
Maar mijn verontrusting en verwarring gaat dieper. Want er is zichtbaar een verschil in denken en berichtgeving over de vermiste toeristen en de vermiste bewoners van de getroffen gebieden. De getroffen toeristen – ook hun aantallen zijn enorm – worden uit de wereld waarin ze alleen maar even op vakantie waren, dood of levend in ‘onze’ wereld teruggetild. Er zijn al rituelen voor ontstaan: minister-presidenten die aan vliegtuigtrappen staan te wachten, speciale aandacht in de media en op internet, foto’s van bakjes met op land gesorteerde creditcards. De levende toeristen hebben geluk en keren terug in de schoot van hun eigen veilige wereld, met een goedgeregelde medische nazorg, een verzekeringsstelsel en mensen die hun verhalen op waarde kunnen schatten.
Naar de vermiste toeristen wordt in de ravage wanhopig gezocht. Ik beluister in de verslagen van hun zoektochten een onbenoemde wanhoop, omdat deze westerse vermisten net zo onvindbaar zijn als de vermiste inheemse bevolking. Dat lijkt gevoelsmatig niet te kloppen, denk ook ik onwillekeurig, als toeschouwer. Ik schaam me voor die gedachte. Ik ben in de war. Ook ik discrimineer in feite enorm, want waarom zou het verlies van een westerse toerist gevoelsmatig zwaarder wegen dan het verlies van een inwoner van de getroffen gebieden? Toch werkt het zo, maar het wordt niet hardop benoemd.
Ook in onze eigen samenleving is discriminatie altijd gebaseerd op de onderliggende gedachte dat de ene mens inferieur is aan de ander. Een open deur natuurlijk, maar het zegt tevens iets over de waarde van een mens. Maar wat is die waarde dan? Ik bedoel, wat precies maakt het verschil en maakt dat er zo over gedacht wordt?
Op de achtergrond de wetenschap, dat overal ter wereld dagelijks onnoemelijke aantallen mensen – en vooral kinderen – sterven als gevolg van humanitaire rampen. Oorlog, voedselgebrek, etnische conflicten. De beelden en berichten bereiken ons niet meer en niet alleen zijzelf blijven zo anoniem, ook de rampen die hen treffen zijn bij ons – het grote publiek dat hulp zou kunnen en moeten bieden – domweg niet bekend. Het dringt zich de laatste dagen steeds harder op: niet alleen de natuur is onverschillig, de mens zelf gedraagt zich nog veel onverschilliger. Daardoor worden deze mensen gereduceerd tot niet eens meer genoemde getallen. Wat is dan de waarde van een mens? Waarom zijn wij ons wel zo opgeblazen van onze eigen waarde bewust, maar gaan we onverschillig voorbij aan die van anderen, ver van ons weg? Het is hier op dit weblog ook al vaker gezegd – hoe goed het is, anonieme doden zoals de kinderen van Gaza een naam te geven, een plaats te geven, zichtbaar te maken. Recht te doen aan het feit dat zij hebben bestaan, te treuren om hun verlies. Hun waarde zichtbaar te maken.
We hoeven er niet ingewikkeld over te doen. De waarde van een mens wordt hoofdzakelijk bepaald door zijn economische waarde. Een visser op het strand van Atjeh heeft weinig waarde, een toerist die westerse valuta inbrengt heeft veel waarde. Een kind in Gaza heeft minder economische waarde dan een kind in Israel, handelspartner van het rijke westen. Een kind in Darfur komt om door een oorlog in een land dat economisch voor het westen totaal niet interessant is, een kind in Bagdad sterft omdat Irak economisch wel interessant is. Anders zaten de Amerikanen en wij er niet. En sommige landgenoten van mij zien ‘al die allochtonen hier’ als een bedreiging van onze welvaart. Dat zij door ons destijds dringend zijn uitgenodigd om onze economie draaiend te houden, lijkt voor het gemak vergeten.
Allemaal niet nieuw, allemaal allang bekend. Dat weet ik wel. Maar ik had behoefte het nog eens op een rijtje te zetten. Het is heel goed, dat er nu zo massaal en belangeloos financiële hulp aan Azië wordt geboden. Ik vind het indrukwekkend dat er zoveel spontane hulpacties ontstaan en heb grote bewondering voor mensen die zoiets zo snel en praktisch kunnen organiseren. Het geeft godzijdank aan, dat vele mensen nog een andere menselijke waarde zien dan alleen de economische. Maar ik heb uit pure gewetensnood ook opnieuw geld overgemaakt ten bate van de weer onzichtbaar geworden ramp in Darfur (waarom aan Darfur, Clara? Waarom niet aan andere noodgebieden?) – en dat viel nog niet mee, kan ik vertellen.
Het kwijtschelden van de schulden van de getroffen landen is een middel met meerdere positieve effecten. Het brengt de ‘arme’ en ‘rijke’ landen op een economisch gelijkwaardiger niveau. Het stelt solidariteit boven economisch belang. Het laat zien, dat er andere menselijke waarden belangrijker zijn dan de puur economische.
Mijn eigen hoop voor de toekomst: dat ik niet overschillig word. En dat ik hoop dat anderen me daaraan helpen herinneren.
Helemaal mee eens. De schulden zijn sowieso ontstaan door uitbuiting. Het zou dus een heel dubbel signaal zijn als de rijke landen zouden zeggen: we willen jullie wel helpen, maar we krijgen nog altijd geld van jullie.
Ik zie een aantal – nogal onoverkomelijke – problemen:
(1) De staatsschulden van derde-wereldlanden zijn niet alleen, of eigenlijk maar voor een klein deel, aangegaan bij souvereine staten zoals deel uitmaken van de G8. De meeste schulden staan open bij Wereldbank, IMF en particuliere instellingen. Binnen de G8 kan dan ook nooit een significant deel van de schulden worden kwijtgescholden.
(2) Particuliere banken, die op beurzen genoteerd staan, zijn op hun beurt weer afhankelijk van investeerders (eigenaren van aandelenpaketten). Als deze banken schulden willen kwijtschelden, zullen onvermijdelijk de investeerders zich terugtrekken, om de fondsen te redden van teveel verlies. Vergis je niet: onze pensioenen en verzekeringen horen ook bij de investeringen die zijn gedaan in de derde wereld middels wurgende staatsschulden, jawel, de armste landen ter wereld betalen (gedeeltelijk) ons divident en ons pensioen!!
(3) Wereldbank en IMF hebben een zeer kwalijke reputatie als het gaat om het boeken van winsten uit de ellende van de derde wereld. Er wordt namelijk alleen geld geleend aan arme landen tegen de voorwaarden van het onverbiddellijk aanspreken van “eigen hulpbronnen”. Zo kunnen IMF en Wereldbank al decennia direct verantwoordelijk worden gesteld voor het kappen van tropische regenwouden, het overbevissen van tropische zeeën, het plunderen van kostbare mineralen etc., alleen maar om de schulden van het betreffende land terug te laten betalen. Indirect zorgt het bewust arm/dom houden voor goedkope arbeid, mensenhandel en prostitutie.
Door deze politiek van knevelen wordt de derde wereld steeds armer en de onze steeds rijker, net zolang tot we een koekje van eigen deeg krijgen: de derde wereld wordt een zodanige bron van ziekten (Aids!), ecologische rampspoed (overbevissing, vervuiling), drugsproductie (coke en crack) en gevaarlijke voedingsmiddelen (verboden gewasbeschermingsmiddelen) dat het beleid zich onherroepelijk ook tegen ons keert.
Lees het boek “I owe you” (IOU) van Noreena Hertz, en je wordt vanzelf érg kwaad en nog meer verdrietig.
Tip:
Het boek “IOU” (I owe you) van Noreena Hertz legt precies uit hoe de schuldenlast in de derde wereld is ontstaan, en hoe zij nauwkeurig in stand wordt gehouden om te zorgen voor goedkope arbeid en grondstoffen, en de zeer kwalijke rol van IMF en Wereldbank hierin.
Ik zie het initiatief dan ook nog niet lukken: niet de souvereine staten van de G8 zijn de grootste geldschieters, maar IMF, Wereldbank en particuliere investeerders die eerder aan hun beleggingen (en onze beleggingen zoals onze pensioenen en onze spaarfonsen) denken dan aan de kinderarbeid, prostitutie, ecologische verwoesting, productie van drugs en verspreiding van Aids die hierdoor wordt veroorzaakt.
@ Claar,
Ik snap je sombere blik, maar ik zie wat er gebeurt juist positief. Mensen, hier, zijn verschillig over cijfers, daar. Die cijfers worden geen mensen, krijgen geen gezicht. Juist het feit dat we nú, hier, wel instaat zijn mensen achter cijfers te gaan zien vind ik heel positief. Dit moeten we aanmoedigen, steunen. Daarnaast moeten wij er voor zorgen dat de andere cijfers ook menselijk worden. Door er over te praten, in contact met anderen, op een weblog, op familiefeestjes, in de rij bij de supermarkt, waar dan ook.
Dank voor de reacties! Ik wil graag nog twee tips doorgeven, voor wat ze waard zijn.
De ene geeft meer info over initiatieven die er worden genomen om toch een soort lastenverlichting voor te stellen voor de getroffen gebieden:
http://www.jubileesouth.org/
zie In the face of Debt and Disaster: Long-lasting Relief for the Peoples of the South!
De andere is het antwoord dat ik kreeg op mijn zoektocht:
De SHO heeft op tweede kerstdag besloten het gironummer 555 open te stellen voor de slachtoffers van de aardbeving in Azië. Dit betekent dat al het geld dat vanaf zondag 26 december is binnengekomen op giro 555 naar Azië gaat. Dit betekent niet dat er niets meer in Darfur gedaan wordt. Hulp is ook daar nog hard nodig. Er is alleen besloten om niet meer gezamenlijk fondsen te werven. Stichting Vluchteling gaat gewoon door met de hulp aan de vluchtelingen en ontheemden in Soedan. Wil je dus graag geld overmaken voor Darfur/Soedan, maak dit dan over op Giro 999 tnv Stichting Vluchteling. Dankjewel!
beste lezers en kijk eens zelf in je moederland .Hier worden ook veel slachtoffer van schuilden die door andere veroorzaakt worden.en die niet worden kwijt gescholden,o.a ik ben 9jaar door mijn vriend opgelicht en voor veel duizende bfr .Hij heeft misbruik van mijn vertrouwen gedaan.Goed wetende dat hij alles op mijn naam opende.waar ik nu nog voor betaal voor die oplichter.ook aan gegeven aan de politie en er word niets aan hem gedaan.Daarom goed voor die slachtoffrs van het overspoelde gebieden maar kijk eens in u eigen klein landje daar is ook veel miserie hoor.