Vanochtend moet ik van alles regelen om twee Palestijnse collega’s voor een weekje naar Nederland te krijgen voor een werkbezoek. Gaza wordt steeds verder geïsoleerd.

Israëli’s mogen er niet meer in, ook niet de advocaten die Palestijnse gevangenen moeten verdedigen, ook niet de medische specialisten die de moeite willen nemen om te komen. Palestijnen van andere gebieden mochten er al lang niet meer in, op een handjevol met speciale vergunningen na. Nu wordt het buitenlanders ook steeds moeilijker gemaakt, ook die van humanitaire hulp die er al vele jaren werken. Ik mag er nog wel in, mijn collega’s werden in januari niet toegelaten. Dus dachten we: dan halen we maar een paar van onze collega’s naar Nederland. Maar dat is ook niet zo eenvoudig. Ze hebben een visum nodig, maar dat moeten ze halen in Tel Aviv en daar mogen ze niet heen. Nu moet alles lopen via de Vertegenwoordiging van het Ministerie voor Buitenlandse Zaken in Ramallah. Daar moeten de paspoorten heen, met een stapel verklaringen en papieren, maar ook dat is een heel gedoe, want Ramadan en Mohammed mogen zelf niet naar de Westoever. De paspoorten gaan met een speciale bode die ook weer geld kost. Dan komen ze in principe weer terug, zodat Ramadan en Mohammed via de Egyptische grens naar Cairo kunnen reizen om daar het vliegtuig naar Schiphol te nemen. Een ongelooflijke boel tijd en geld kost het, en dan maar hopen, Insha’Allah, dat ze bij de grens worden doorgelaten, want we kennen gevallen van mannen die ondanks visa, tickets, vergunningen en uitnodigingen niet de grens bij Rafah over mochten omdat ze nog geen 35 jaar oud waren.

Ramadan woont in Bureije kamp. Daar, en in het naburige Nuseirat kamp was pas weer een ‘actie’ van het Israëlische leger, met veel doden. Als ik dat lees denk ik meteen aan de mensen die ik ken. En hun families. Dan ga ik bellen en mailen, leven jullie nog? Maar ook deze keer is Ramadan de dans ontsprongen, en dokter Wa’el uit Nuseirat kamp is er ook nog. Twee van de doden waren kennissen. Tot nu toe hebben de mensen die ik ken redelijk mazzel gehad. Ramadan is een keer in zijn voet geschoten, toen hij over het strand rennend probeerde naar zijn werk te komen toen de weg weer eens werd afgesloten. Onze chauffeur Kassim uit Rafah is zijn huis kwijt, en zijn auto die door een tank is verwoest. Zijn vrouw is een keer in haar arm en buik geschoten. Ze was zwanger, en is hun kind dood geboren. Maar ze heeft het overleefd.

Ondanks alles is het in Gaza niet alleen maar ellende. Met een bewonderingswaardig uithoudingsvermogen gaan mensen toch nog gewoon door met leven. Trouwen, krijgen kinderen, en gaan met mooi weer naar het strand. In het noorden van Gaza, wel te verstaan, want de mensen in Khan Younis en Rafah in het zuiden kunnen niet naar de zee omdat daar nederzettingen en checkpoints tussen zitten. Van de zomer was er een demonstratie van kinderen voor het recht om naar de zee te mogen. Is ze niet gelukt. Nog een plaatje:

En kijk vanavond naar de documentaire van de Ikon, Nederland 1, 22.58. De kruising. Die kruising zit tussen Nuseirat kamp en en de beruchte nederzetting Netzarim. De documentaire gaat over twee doden: een Israëlische soldaat en een Palestijn. Bij die kruising staat nu een nieuwe Israëlische wachttoren. Er zijn weer veel Palestijnse huizen voor vernietigd, bomen gekapt en groentevelden voor verwoest om die wachttoren daar neer te zetten.

In de verte de nederzetting Netzarim. Eensgezinshuizen met rode daken, groentekassen, en veel groen. Wat uitsteekt is een wachttoren, nog een ouderwetse. Op de voorgrond het verwoeste land om de nederzetting heen. Het is niet zo’n duidelijke foto. Eerlijk gezegd durfde ik niet dichterbij, want ze schieten echt.