Voor mensen die geïnteresseerd zijn in de ware gang van zaken rondom 1948, de etnische zuivering van Palestina die toen plaatsvond, is de getuigenis van Amnon Neumann heel interessant.

Niet omdat we de feiten niet al kennen: er zijn getuigenissen verzameld van de overlevenden en nabestaanden van de Nakba die nu oud zijn, er zijn ooggetuigeverslagen van journalisten van die tijd, een groot deel van de archieven is nu toegankelijk, er zijn historici die de bronnen na zijn gegaan, zoals Ilan Pappé met zijn klassieke boek De etnische zuivering van Palestina, maar ook de ultra-zionistische historicus Benny Morris ontkent de feiten niet – al is hij van mening dat het verdrijven van de Palestijnse bevolking noodzakelijk was en naar zijn smaak verder had moeten gaan – zoals Amerika ook niet had kunnen ontstaan zonder de uitroeiing van de Indianen, zegt hij.

Toch blijft de Israëlische propaganda nog steeds de oude sprookjes herhalen: Palestina was leeg en verwaarloosd, de Palestijnen vluchtten pas toen de Arabische troepen het land binnen vielen, daartoe opgeroepen door hun eigen leiders (nogal veel vluchtelingen voor een land dat ‘leeg’ was). In werkelijkheid was Palestina allesbehalve leeg, waren de zionistische troepen al begonnen met het aanvallen van dorpen, het deporteren of op de vlucht jagen van de inwoners, en het verwoesten van hun huizen nog voor de staat Israël was uitgeroepen, en ze gingen daar ook nog mee door nadat de wapenstilstand was uitgeroepen. De Palestijnen zelf boden weinig weerstand: er is door inwoners van de ontruimde dorpen en steden nauwelijks gevochten. En het is ook duidelijk dat de verwoesting van ruim vierhonderd dorpen de bedoeling had om het de Palestijnse vluchtelingen onmogelijk te maken terug te komen. ‘Infiltranten’, dat wil zeggen Palestijnen die probeerden terug te komen, soms om hun bezittingen te redden of hun olijfbomen te verzorgen – in de veronderstelling dat ze wel weer terug zouden komen – werden doodgeschoten.

Dat wordt nu bevestigd door Amnon Neumann, die destijds aan de etnische zuivering meewerkte als lid van de Palmach, het elite corps van de Haganah, de voorloper van het Israëlische leger. Hij praat vrij over wat hij heeft meegemaakt, hij noemt het zelfs ‘de Nakba’, de ramp, zoals de Palestijnen het noemen, en wat hij zelf heeft gedaan: de verovering, en het verjagen van de bevolking van de Palestijnse dorpen. Alleen als hem wordt gevraagd hoe het eraan toeging als er een dorp werd veroverd wil hij niet praten. De verhalen over de bloedbaden die werden aangericht onder de dorpelingen zijn ook hem te veel. Ondanks dat: zijn getuigenis is een historisch document.