Erg leuk, de opwinding over de Hunebedden. Grapje van Loesje, overgenomen door Piet Reckman, door velen erg serieus genomen. Niet alleen op mijn weblog komen de reacties maar ook op mijn email en nog een serieuze brief door mijn brievenbus gestoken.
Ik had het helemaal verkeerd. Hunebedden zijn geen mensen maar graven en de mensen die ze bouwden zijn de mensen van de Trechterbekercultuur die geen naam hadden en zich waarschijnlijk Mensen noemden. En verder heb ik een aantal volkjes en volksstammen die zich in Nederland vestigden (dat, jawel, uiteraard, toen nog geen Nederland heette) discriminerenderwijze overgeslagen, met name de Franken, de Kaninefaten, de Ieren, de Noormannen, de Marezaten, de Batavieren. Om het nog maar niet te hebben over de sporen die bezetters hebben nagelaten, de Romeinen, Spanjaarden, de Fransen enzovoorts. Nederland bleek ook toen het nog geen Nederland heette nog véél multicultureler dan ik dacht, maar ja, ik zat op school altijd te dromen.
Wie kwamen er bij Lobith in ons land de Rijn afzakken? Absoluut. De Hunebedden. Met Asterix en Obelix.
Gelukkig kunnen we nu op het Bieslog de enige echte autochtoon bezoeken, een erkende nazaat van de Cananefaten. (Is dat weer een afsplitsing van de Kaninefaten, Claar, of is dat een kwestie van spelling?)
Verder een suggestie dat het vooral zou moeten gaan om huidskleur. Donkere mensen horen in Afrika, en zijn hier pas de laatste tweehonderd jaar. Dat versimpelt de boel lekker, we gaan gewoon weer terug naar het begrip ras en sorteren op kleur. Wie donker is hoort hier eigenlijk niet want die kunnen hier niet aarden. Dat geeft ook een interessante visie op de Verenigde Staten: wie horen daar niet, wie moeten daar eigenlijk weg? We gaan grote volksverhuizingen tegemoet. Geel bij geel, rood bij rood, bruin bij bruin en vaalroze bij vaalroze.
Tsja, waar het mij natuurlijk om ging is dat we tegenwoordig net doen alsof er zoiets eenduidigs en eenvormigs is als het Nederlandse volk, de ware autochtonen, die nu een beetje moeite hebben met die mensen die van buiten komen en dat ik dat wel even wilde relativeren.
Relativering geslaagd! Maar wat doen wij nu met Pastors in Rotterdam? Die man hoort hier niet, die moet terug naar Beneden Leeuwen. Die man is zo onaangepast aan de grote stad en ik denk niet dat het hem ooit zal lukken te integreren. Kunnen we geen volkstelling organiseren en dan iedereen, net als in de tijd van de Bijbel, terrugsturen naar zijn geboortedorp?
Dat sorteert lekker en dat ruimt misschien ook lekker op omdat een aantal mensen besluit alsnog te blijven waar hij ooit begonnen is. Dan kunnen wij hier door met de mensen die van Rotterdam houden en hier graag willen (komen) wonen.
(Is dat weer een afsplitsing van de Kaninefaten, Claar, of is dat een kwestie van spelling?)
Ik kan het je niet zeggen, Anja, ik ben zoals gezegd een oudbakken Franse Hugenoot en wil dat graag zo houden. Maar wie het beslist weet, is de eerbieswaardige heer Wamla le Brinno.
http://bieslog.vpro.nl/programma/bieslog/news.jsp?news=9334562
Wij geloven hem op zijn woord en nemen vooral zijn door jou hierboven terecht onder de aandacht gebrachte actuele boodschap “’t valt wel mee” zeer ter harte.
Zouden meer mensen moeten doen.
🙂
Sorry, Anja, maar jij hebt mijn bijdrage kennelijk helemaal verkeerd begrepen! Wat ik heb geschreven over huidkleur is een wetenschappelijk gegeven. De conclusie: “zij horen daar, wij horen hier” heb ik juist helemaal niet getrokken. Integendeel! Ik wilde juist het begrip “ras” relativeren, omdat biologisch-genetisch (nog) maar één mensensoort bestaat: de homo sapiens sapiens, met welke huidkleur dan ook. Jammer, want je had toch uit mijn eerdere bijdragen kunnen begrijpen dat ik juist zeer anti-racistisch ben…..
Mijn excuses, Olav. Er waren veel reacties, en bij de bespreking daarvan bleef in mijn kop hangen, o ja, daar had je de huidskleur weer – en daar reageerde ik een beetje Pavloviaans op. Waarmee opnieuw is geillustreerd hoe belangrijk context is. Wie het zegt, binnen welk verhaal, wat je er mee wilt zeggen.
Ik ben het erg met je eens, er is maar één mensensoort. Dat staat ook heel mooi ergens in Artis. Daar staan de ‘soorten’ (rassen) opgesomd, zoveel soorten honden, twee soorten mensapen, mensen: één soort.
Sorry!
Op 31 januari 1998 was ik in Marion, Kentucky, voor de bruiloft van een vriend. Hij is geboren in Drenthe, zijn vrouw daar, in Marion. Er waren een aantal Drenthen, verder mensen uit alle windstreken der aarde.
Het punt van gesprek werd, dat de cultuurschok veel kleiner was voor de mensen uit Drenthe (de meesten voor het eerst aan die kant van de grote plas) dan voor de mensen uit New York.
Autochtonen, allochtonen?
Anja, ik heb mijn jeugd doorgebracht in de duinen bij Haarlem. Daardoor leerde ik dat de Kaninefaten DUINMENSEN waren. Ergo, ik voel me dus Kaninefaat! Ben er trots op ook. Geen mooie natuurgebied dan de duinen. Die zijn zó mooi! Maar de lui die de Rijn afzakten en ons and binnenkwamen zo, dat waren toch de Batavieren?
Meer humor, daar ben ik erg voor.
Trechtervolken en hunebedden over kleinigheden val ik niet.
Dank voor je leuke mantra verwijzing van Wim de Bie.
Ik ga je weblog steeds leuker vinden.
Niet te fanatiek hoor, over geloofszaken schijn je ook veel te kunnen lachen.
Fonds Janssen, de lachende kerk ken je vast ook nog wel.
Kaninefaten is de naam van een der carnavalsverenigingen in ons dorp.