Te gast: Jeroen Broeders
Speech iftar 10 oktober 2007 in stadsdeelkantoor

Dames en heren: Ik ben het zat

Ik was trots op Nederland.
Als ik in het buitenland kwam, was Nederland niet alleen het land van Rembrandt en tulpen, van Madurodam en de grachten van Amsterdam, maar vooral ook het land van tolerantie en verdraagzaamheid. Ik was er trots op om Nederlander te zijn.
Maar dat is niet meer: Nederland is veranderd.
Onder het mom van vrijheid van meningsuiting, worden alle vormen van beschaving en respect in het publieke debat verlaten
Onder het mom van ’alles moet toch gezegd kunnen worden’ is het gemeengoed geworden om mensen in het diepst van hun waarden en normen te krenken
Onder het mom van ‘einde aan de politieke correctheid’ wordt er een wig gedreven tussen bevolkingsgroepen.

Ik ben het zat, en ik pik het niet meer.

Dames en heren: ik heb een droom

Mijn droom heet Bos en Lommer
Bos en Lommer is mijn dorp aan de snelweg.
Bos en Lommer is de plek waar ik woon met de mensen die ik lief heb, en de vrienden en vriendinnen die ik hier heb leren kennen.
De plek waar ik mijn dochter wil zien opgroeien, tot een gelukkig mens.
Bos en Lommer is de plek waar ik de geborgenheid van het dorp kan vinden, omdat ik op straat de mensen ken. Alle mensen wil ik kennen: wit en zwart, groen en geel. Oud en jong, klein en groot.
Bos en lommer is de plek waar ik iets van mijn leven, van ons leven zou willen maken. De plek waar ik die korte tijd die wij het leven noemen, gelukkig wil zijn.
Tegelijkertijd is Bos en Lommer een wijk met twee gezichten
Enige tijd geleden stond er een ingezonden brief in het Parool. Een brief van een mevrouw die vier jaar in Bos en Lommer woonde. Zij stuurde die brief nav de aanwijzing van Bos en Lommer als achterstandswijk door minister Vogelaar.
Ze zei: “Ik woon hier nu vier jaar, mijn fiets is nog nooit gejat, een junk heb ik hier nog nooit gezien, en bij de AH zie ik alleen maar yuppen. Wat nou achterstandswijk”
Maar tegenover haar fiets, die niet gejat werd, staan de angsten van de bewoners in de Robert Scottbuurt, tegenover de junk die ze niet gezien heeft, staat het huiselijk geweld achter vele voordeuren, tegenover de yuppen bij de AH staan de bijstandsmoeders bij de Voedselbank. Ja, wij zijn een wijk met problemen.

Ik sluit me dan ook helemaal aan bij Lodewijk Asscher die vandaag gezegd heeft: “Amsterdam is een stad van twee snelheden geworden. De armoede neemt nauwelijks af, de overlast op straat is nog steeds hardnekkig en 20 procent van de kinderen in Amsterdam doet niet mee aan de Citotoets. De achterstand is bovendien gekleurd geworden. Dat is onverteerbaar en toekomstig dynamiet. ”

Dames en heren: ik ben schuldig.

Ik ben schuldig, want ik heb mijn ogen gesloten.
Ik heb mijn ogen gesloten voor het feit dat de discussies die in Nederland woeden, niet aan Bos en Lommer voorbijgaan.
Ik heb Bos en Lommer lang, en misschien wel te lang, beschouwd als dat dorpje uit de strip van Asterix en Obelix. Een dorp waaraan de ongewenste ontwikkelingen in de buitenwereld voorbijgaan. Een dorp dat zich niets aan hoefde te trekken van de ontwikkelingen in de rest van de wereld.
Ik voelde mij niet aangesproken door de Wildersen van deze wereld, en dus voelde ik ook Bos en Lommer daar niet door aangesproken.
Maar ik heb mij vergist, en daarom ben ik schuldig. Op grond van gesprekken met vele bewoners, realiseer ik mij steeds meer dat velen van ons het gevoel hebben dat ze langs een meetlat gelegd worden, dat ze moeten voldoen aan normen waar ze nooit aan kunnen voldoen. Niet omdat ze anders zijn, maar omdat het idiote normen zijn. En dat doet pijn. Het is de pijn van verstoting . Het is de pijn van de uitsluiting. Het is de pijn, van het er bij willen horen, maar niet mogen. Het is de pijn die wij allemaal in enigerlei vorm kennen uit onze jeugd, de pijn van het als kind buitengesloten worden. Maar hier in Bos en Lommer, anno 2007, is het niet meer de pijn van het kind: het is de pijn van de volwassene, van vele volwassenen. En het is de pijn die ook leidt tot polarisering, tot extremisme en tot radicalisering.

Ik ben daar medeschuldig aan, en ik moet daar iets aan doen.

Dames en heren: ik ben trots.

Ik ben trots op wat ik vandaag hier zie.
Ik ben trots op wat ik in Bos en Lommer zie. Oud en jong die proberen iets te doen aan de kwaliteit van Bos en Lommer. Veel van die actievelingen komen voort uit religieuze groeperingen.
Sociale doelen worden gedeeld.
Rechtvaardigheid, gelijkheid

Dames en heren: wij hebben goud in handen.
Wij kunnen, zoals we hier vandaag zitten, het verschil maken.

Maar wat zegt dat nu over de verhouding tussen kerk, moskee en politiek
Wel, ik vind dat daar in Nederland veel te krampachtig over wordt gedaan
Scheiding tussen kerk en staat ligt bij de drempel van de gebedsruimte en niet bij de voordeur van de moskee
De komende tijd gebruiken om met u na te denken over hoe we de samenwerking tussen interreligieus beraad en stadsdeel kunnen intensiveren

(en toen legde Jeroen broeders het papier weg en ging uit het hoofd verder: waarvan geen aantekeningen)