(Zuster Karin)

Een winderig en herfstig Volterra. Ik ben hier in een vorig leven geweest, met mijn toenmalige verloofde, maar herinner me weinig, behalve een muur, zwaluwtjes, iets met Etrusken.

De eerste mensen voor de conferentie over de Charta of Volterra zijn gisteren al gearriveerd. Zweden, Nederland, Zwitserland, Duitsland – ik weet niet wat er nog meer komt. Ik ben meteen in gesprek, want dit zijn allemaal mensen met verhalen en een groot hart en veel ervaring op het gebied van vluchtelingen en asielzoekers. Ik praat met zuster Karin, uit Zweden, die al vele jaren met twee zusters van in de tachtig asielzoekers opvangt in hun klooster, mensen die nergens anders heen kunnen. Gelukkig zijn er wat vrijwilligers die helpen, want pas zaten er veertig mensen. Het ergste wat er eens gebeurde was een politieinval, het klooster was omsingeld door politie met honden, en een van de vrouwen, uit Bosnie, viel flauw, want dit was weer precies wat er gebeurde voordat ze werd verkracht.

We wisselen informatie uit. Hoe lang duurt de intake procedure tegenwoordig in Nederland? 48 uur. Ze schrikt. Dat is veel te kort. Ze vertelt over een zwijgzame vrouw met een kind die was opgenomen. Pas na weken, nadat er een band was ontstaan, durfde de vrouw haar verhaal te vertellen, waarom ze het kind dat ze bij zich had nooit aanraakte. Omdat ze bang was dat het het kind was van een van haar verkrachters, en dat als haar man daar achter zou komen ze alletwee verstoten zouden worden. Ze gingen met het kind een DNA test doen. Gelukkig, kind van haar man. Zulke verhalen komen alleen naar boven wanneer er tijd en aandacht is.

(Sten de Geer)

En dan hoor ik bij het ontbijt een krankzinnig verhaal over vijf mannen van een Chinese minderheid, Uighur, heten ze, of zoiets, die maanden zwierven nadat ze gevlucht waren, in Pakistan door de Amerikanen werden opgepakt en naar Quantanamo Bay werden gebracht, en vervolgens geen terroristen bleken te zijn. Vervolgens wist niemand meer wat er met die mensen moest, want Amerika pakt wel mensen op, maar als dat achteraf ontrerecht blijkt willen ze ze niet meer opnemen, en terug gaat ook meestal niet, want in veel landen denken ze dat de mensen die terugkomen uit Quantanamo Bay … terroristen zijn, en dan worden ze gevangen gezet en vaak gemarteld. Dus de VS doet die mensen in de uitverkoop, zoals ook Harry van Bommel merkte toen hij er onlangs met een delegatie was. Nu was het enige land dat tegen een flinke betaling die vijf mensen uit China op wilde nemen Albanie, en daar zitten ze nu, in een soort strafkamp met alleen een beetje rijst en macaroni, en mogen niets, niet werken, zelfs niet Albanees leren. Nu heeft een van hen een zusje in Zweden en nu probeert advocaat Sten de Geer ze naar Zweden te krijgen. Harry heeft gezegd dat wij niet de rommel van Quantanamo Bay op moeten lossen, want rechts had er geen bezwaar tegen om Amerika een pleziertje te doen. Van Geer zegt dat we er over na moeten denken, want in Nederland, of in een ander Europees land, hebben die mensen tenminste nog een kans, anders blijven ze of gevangen zitten of worden teruggestuurd.

Ik zal deze dagen nog veel zulke verhalen horen. Ik ga het stadje verkennen en me voorbereiden op de conferentie die vanmiddag begint, ik zit in een panel.