Het ging allemaal goed, de reis terug, maar het is niet niks, de grenzen over. Bij Erez hadden ze weer wat nieuws. De vorige keer hadden ze nog een snuffelhond die de bagage door moest werken terwijl je zelf achter een hek moest blijven wachten. De hond is ontslagen. Die had er de laatste keer ook heel weinig zin meer in. Nu komt een van de tienersoldaatjes met een paar katoenen handschoenen zoals ze die ook op vliegveld Ben Goerion gebruiken, daarmee gaan ze langs schoenen en koffers om dan vervolgens in een of andere machine te kijken of er sporen van chemicaliën te vinden zijn die op explosieven kunnen wijzen. Deze keer mochten we elkaar met die handschoenen fouilleren, ik deed de vrouwen, iemand anders deed de mannen. We stonden in een kooi, aan beide zijden met hekken afgesloten, terwijl de soldaten toekeken en we onder schot werden gehouden. We werden er eerlijk gezegd een beetje giechelig van, kom hier, habibti, zei ik tegen een brede Palestijnse vrouw, zal ik je eens even fijn fouilleren. Een soort do-it-yourself-security.
Dat was nadat we een voor een tussen de hekken naar voren moesten komen, onder de camera gaan staan, en dan de bevelen die door een megafoon werden geschreeuwd op volgden. Zet je bagage neer. Doe je jas uit. Draai je om. Nog eens. Jas aan. Bagage mee. Doorlopen. De volgende.
Een slechte film.
In Nederland Ayaant het nog steeds, aan de kranten te zien. Ook een slechte film.
Ik heb nog foto’s die ik bij de Gaza-verhalen wil plaatsen. Vanuit Khan Younis lukte dat niet. Morgen. Vandaag een paar foto’s om een indruk te geven van Gaza: de kinderen op straat. Kijk naar de foto met de posters: verkiezingen van de gemeenteraden, deze vrouw stond kandidate in vluchtelingenkamp Deir al Balah. Klein stukje emancipatie.
werkelijk Anja, naast m’n dank over alle informatie en inkijkjes, nogmaals m’n complimenten voor je foto’s. Ik vind ze prachtig.
monique
Lieve Anja,
Sukra(dank)dat ik weer me mocht reizen via je dagelijkse verhalen. Wat een fantastisch medium is internet toch.
En…..wat goed is het te beseffen, dat via jou senatorschap, het Palestijnse verhaal zo een veel groter bereik heeft gekregen.
Ik geloof niet in toeval, dit bemoedigd mij enorm.
Ans
Hallo Anja en iedereen. Ik ben net terug van het World Social Forum wat gehouden werd in Porto Alegre, Brazilie. Dit is een forum waar alles wat vecht tegen onderdrukking samen komt. Men discussieert, men vertelt, men probeert de eigen zaak te presenteren en er aandacht voor te vragen. Er waren zo’n 150.000 deelnemers. het was voor mij een geweldige ervaring om dat mee te maken en om er bij te zijn. Om zoveel mensen bij elkaar te zien, die allemaal vechten voor hun zaak of solidair zijn met de zaak en problemen van een ander. Alles was er, feministen, marxsisten, etc. wat me daar erg duidelijk geworden is is dat je verzetten tegen onrecht geen uitzondering is, maar het is de norm. Dit voor degenen die wel eens wanhopig zijn, omdat het af en toe lijkt dat we zo weinig invloed hebben op het hele wereld gebeuren. WIJ ZIJN DE NORM. iets anders wat me duidelijk werd is dat de palestijnse zaak voor gerechtigheid hoog op de aktivisten agenda staat. Tijdens een solidariteit
demonstratie aldaar zag je allerlei aktivisten van allerlei pluimage meelopen. het was een zeer internationaal gebeuren. Ook staat irak hoog op de agenda, maar helaas waren er weinig deelnemers uit irak. Ik heb ze i.i.g. niet gezien.
Wat mij toch ook zeer bedroefde was om zoveel Palestijnen te zin, die allemaal elders wonen. De groep uit brazilie was zeer aktief, maar ook triest om te horen dat ze sinds 1948 nooit meer terug zijn geweeest in palestina. Of die palestijnse vrouw die ik tegenkwam, een jaar of 30, geboren in Brazilie, ze sprak goed Arabisch, die, toen ik vroeg of haar ouders of zij wel eens terug geweest waren, tranen in de ogen kreeg, en zei dat ze het wel eens geprobeerd hadden, maar het was nooit gelukt.
Maar ook heb ik zoveel andere groepen gezien die vechten voor gerechtigheid, bijvoorbeeld de dalits uit India (oftewel de untouchables) de laagste kaste die totaal geen rechten hebben. Mooi om te zien hoe ze vechten voor rechten, voor beter onderwijs,voor gelikheid en rechtvaardigheid. Maar hun verhalen deden me erg denken aan de situatie van de bedoeinen hier in israel, of de mensen in de vluchtelingenkampen in bezet gebied. Wat mij erg duidelijk geworden is is dat het een globale strijd is.
Ik heb als ik de kans kreeg even je wederwaardigheden in Gaza gelezen Anja, en jouw verhalen ook gebruikt om daar door te vertellen. En je moet de groeten hebben van Angeles, herinner je je haar nog, die spaanse/amerikaanse vrouw die je ontmoet heb in 1999 op die vrouwenconferentie in Gaza? Ze staat nog op de foto met je.
Dank voor je mooie verhalen, en de groeten voor iedereen.