Een verontwaardigd artikel in Haaretz, over deze ‘anti-zionistische’ conferentie. Hier.
Het leuke ervan is dat de verslaggever zegt dat het niet veel voorstelde, omdat de meeste Britten nog steeds voor een twee-staatsoplossing zijn, maar zichzelf tegenspreekt door het wel belangrijk genoeg te vinden om er heen te gaan en er een artikel over te schrijven.
Er waren veel sprekers, en ik zal ze niet allemaal uitgebreid citeren. De hoogtepunten. Ali Abunimah, geestig en scherp. Hij is een van de initiatiefnemers van de Electronic Intifada, een van de beste onafhankelijke bronnen die er zijn – ik volg het en verwijs er vaak naar. Het nieuws uit Palestina maakt me depressief, zegt hij. Maar ik fleurde weer helemaal op toen ik de Guardian las, waarin de commentator zei dat met Annapolis wel ongeveer de laatste kans was om nog iets van een Palestijnse staat te redden. Want dat betekent dat het doordringt dat die kans verkeken is, en dat er een ander perspectief nodig is. Zo gezien staat onze beweging er beter voor dan je zou denken aan het nog kleine aantal mensen dat zich er bij heeft aangesloten.
Wat er gebeurt is dat elke poging van de Palestijnen om er nog een eigen staat uit te redden stelselmatig wordt ondermijnd. Op twee fronten: door te zorgen dat er niet voldoende land voor is, en door het leiderschap, een mogelijke regering stelselmatig te ondermijnen. En wanneer blijkt dat Israel niet van plan is om zich werkelijk terug te trekken uit de bezette gebieden, dan wordt het logisch dat mensen de reeele situatie, dat er feitelijk al sprake is van één staat, onder ogen zien en gelijke burgerrechten in die staat op gaan eisen. Annapolis is de laatste stuiptrekking van het zogenaamde vredesproces dat tot een Palestijnse staat naast Israel moest leiden.
In de Guardian wordt de noodklok geluid: als er geen Palestijnse staat en geen vrede komt, dan winnen aan beide kanten de radicalen. Ik zie dat veel positiever: dan wint de beweging die vanaf het begin heeft gezegd dat verdeling in twee staten nooit een kans heeft gehad. Sinds het eerste verdelingsplan, dat niet gelukt is, hebben de Palestijnen alleen ellende en onderdrukking gekend. Misschien, misschien zou het plan nog enige kans van slagen hebben gehad, wanneer Israel in 1967 bij de verovering van de gebieden op Egypte en Jordanie meteen had gezegd: dit is een mogelijkheid om de Palestijnen in ieder geval een kwart van hun land in eigen handen te geven. In plaats daarvan is Israel meteen aan het werk gegaan om ook dat gebied zoveel mogelijk in te lijven.
Het grote probleem is dat het gelukt is om de Palestijnen vergaand van elkaar te verdelen. Palestijnen in vluchtelingenkampen en in de diaspora, als minderheid in Israel, en nu ook onderling van elkaar verdeeld in Gaza en de Westoever. Voor ons wordt de belangrijkste taak om weer eenheid te vinden, en dat kan met een visie, die van één staat voor alle burgers, waar alle verschillende Palestijnse groepen bij te winnen hebben. En staat waarin gelijkheid is voor iedereen, en privileges voor niemand.
In de discussie na de eerste ronde sprekers komen meerdere onderwerpen aan de orde. Een pijnlijke: dat het juist de humanitaire hulp is die in feite de bezetting in stand houdt. Dit is langzamerhand de gewone gang van zaken: Israel verwoest weer een stuk van Palestina, met veel geweld, de wereld kijkt toe en komt daarna met hulp aanzetten. Zoals bij de verwoesting van Rafah, dat dicht tegen de Egyptische grens aan gebouwd was. Het is volstrekt tegen de Conventies van Geneve om in bezet gebied huizen af te breken, maar niemand protesteerde, en vervolgens komen de miljoenen om de daklozen weer aan een onderkomen te helpen.
We lezen het nu in de krant. Tony Blair krijgt toestemming van Israel om een aantal verbeteringen aan te brengen voor de Palestijnen. Om de riolering aan te leggen in het noorden van Gaza, en een industrieel park op de Westover. Tof van Israel, toch? Behalve dat Israel zelf er verantwoordelijk voor was dat er in Gaza riolering zou zijn. Zo mag Blair, en mag het westen, betalen. En elk moment dat het Israel uitkomt bombarderen ze de doel weer kapot, zoals ze dat al hebben gedaan met het met indernationaal geld gefinancierde vliegveld, met de haven, met de electriciteitscentrale.
Haim Bresheeth leidt de tweede ronde van de discussie in. Ook hij draait er niet omheen. Hoewel vaak wordt beweerd dat het de Palestijnen zijn die niet aan vrede toe zijn, is het volgens hem eenvoudig aantoonbaar dat het Israel is die zelf de twee-staats-oplossing heeft gesaboteerd. Het punt is dat Israel niet alleen zoveel mogelijk land wil hebben, maar ook alles op alles zet om in de regio een joodse meerderheid te behouden. Wie zou er in een islamitische staat willen leven die bovendien racistisch is, vroeg hij. Als je antwoord is, ik niet, waarom mag er dan wel van Palestijnen verwacht worden dat ze willen leven in een joodse staat – die bovendien racistisch is?
Ghazi Fallah heeft een inleiding voorbereid waarbij hij met de geprojecteerde kaarten erbij laat zien hoeveel Israel al verwoest heeft in Palestijns gebied. Hij laat het zien met de luchtfoto’s van Rafah. Ik ken Rafah, ik heb de huizen gezien toen ze er nog stonden, en de puinhopen na de verwoestingen. Het is maar een voorbeeld hoe Israel bezig is geweest om alle grenzen om de Palestijnse enclaven heen in handen te houden. Fallah zelf is nog een twijfelaar, voor hem is de stap om nu al voor een een-staats-oplossing te gaan nog groot, geeft hij toe. Jaren lang was hij een van de Palestijnen die er aan mee wilde werken om een Palestijnse staat mogelijk te maken, hij maakte de kaarten, welke concessies nog mogelijk waren om Israel toch nog een deel van de nederzettingen bij Israel te trekken, hij ontwierp zelfs de bruggen of tunnels die van Gaza en de Westoever één gebied zou kunnen maken, maar zijn stem breekt bijna als hij toegeeft dat de hoop en al dat werk, tien jaar, vergeefs zijn geweest. De kooi van Gaza is al gesloten, en die op de Westover zullen volgen.
Ook As’ad Ghanem heeft het over de fragmentatie van de Palestijnen. Hij is een Palestijn uit Israel, en een van de ontwerpers van een manifest waarmee de Arabische burgers opkomen voor gelijke rechten in Israel. De Palestijnen binnen Israel zijn ook genegeerd door het Palestijns Gezag (PA), maar al te vaak werden we als Israeli’s gezien, door onze eigen mensen, in plaats van als Palestijnen. Nu moeten wij toezien hoe de nationale beweging in Gaza en de Westoever in stukken uiteen is gevallen. Wij kunnen niet toestaan dat een machteloze Fatah beweging in Annapolis namens alle Palestijnen spreekt. En het is duidelijk: Fayyad zal niets kunnen bereiken voor de Palestijnen zonder met Israel te collaboreren. Het is tijd dat we beginnen aan de grootste klus die er is: om opnieuw eenheid te krijgen in de Palestijnse beweging, en dat gaat als het even kan nog moeilijker worden dan het gevecht met Israel. Hoe overtuigen we de Palestijnen die nog hopen op een ministaatje dat het niet kan? Sommige mensen zijn bang dat het niets wordt met Annapolis, mijn angst is dat er wel een overeenkomst wordt gesloten, die alleen wat betekent voor een klein deel van de Palestijnen, niet voor die in Gaza, niet voor de vluchtelingen, niet voor de Palestijnen in Israel.
Discussie. Er zijn ook Palestijnen, zoals Mustafa Barghouti, die vinden dat het te vroeg is om een Palestijnse staat op te geven. Wanneer we nu zeggen dat we daar niets meer in zien, dansen de kolonisten. En een jonge Italiaan, die in Bethlehem werkt, en net in Gaza is geweest zegt met tranen in zijn ogen: wat hebben de mensen in Gaza aan een oplossing die zo ver weg is. Vergeten we dan hoe groot de nood is daar?
(deel 4, hier)