Israel gaat er altijd prat op dat ze van die beschaafde soldaten hebben. De Palestijnen weten natuurlijk wel beter. Kijk even met Haaretz TV mee hoe een Palestijns huis er uit ziet na huiszoeking. Er werd overigens niets gevonden, geen wapens, geen mensen gearresteerd. Dit is geen uitzondering, dit is routine, en het is goed dat Haaretz daar een keer aandacht aan besteedt. Hier.
In Trouw een artikel onder de kop “Strijden tegen huwelijksdwang”. Gisteren werd een boek gepresenteerd in Rotterdam: Marianne Vorthoren van Spior deed onderzoek naar de belevenissen van jonge moslims, ouders en imams over partnerkeuze. Veel jonge moslims blijken nog te denken dat door ouders gearrangeerde huwelijken islamitisch zijn, terwijl de islam nu juist gedwongen huwelijken zonder meer afwijst. Het is dus vooral een kwestie van voorlichting. Bijna drie jaar jaar geleden was ik bij een bijeenkomst georganiseerd door Spior, waarbij het duidelijk is dat jonge Nederlandse moslims aan het werk moeten om een onderscheid te maken tussen geloof en traditie. Zie hier.
(Leyla Cakir)
Michael Zeeman komt er achter dat de Nederlandse islam allang bestaat. Hij was in ieder geval aanwezig bij een bijeenkomst van Forum, en ontmoette daar tot zijn verrassing ‘een jonge vrouw uit Geleen, vloeiende tongval, boterzachte g en kek voorkomen’. Blijkt Leyla Cakir, voorzitter van Al Nisa (en niet van Al Nasir) ook nog zeven jaar lang bestuurslid te zijn geweest van een moskee. ‘Pardon? Een jonge onvervreemdbaar aangepast ogende en opererende vrouw voorzitter van een moskee, is dat normaal?’
Het kan nog doller, vindt Zeeman. Ontmoet hij Umar Mirza, van Wij Blijven Hier, die ‘enigszins giechelend’ vertelt dat zijn moskee in Den Haag zichzelf inmiddels als een ‘feministische moskee’ beschouwt. Daar heeft het vrouwenbestuur het roer overgenomen van het mannenbestuur. Zeeman staat paf. ‘De vraag of zich mettertijd een Nederlandse islam zal ontwikkelen is bespottelijk geworden: dat is al in volle gang’.
Inderdaad, Zeeman. En beter laat dan nooit.
(Umar Mirza)
Volgens mij ligt het niet aan de religies, maar aan de strakke regels die mensen vast willen houden, omdat hen dat een gevoel van zekerheid geeft in een omgeving, waarin ze zich onzeker voelen. Van origine Katholiek ben ik nu de richting van de natuurreligie opgegaan en vind daar meer rust dan ik in mijn Katholieke religie kon vinden. Daarbij is geloven, net als liefde, eigenlijk weinig meer dan een chemische reactie in je hersenen. Als die chemische reactie er niet is, is geloven niet mogelijk. Of liefde… Vermoedelijk mis is dat chemische stofje wat geloven betreft, maar op inhoud zit ik beter in mijn gekrompen vel bij de natuurreligie dan bij het Katholieke geloof. Wel belangrijk is dat je probeert iedereen in zijn/haar waarde te laten, en dat ik, gewoon mens als ik ben, nog regelmatig de fout in ga daarmee. Dat geeft me wel de kans die weer te herstellen en zo weer te kunnen groeien. Islam, Christendom, Shintoïsme etc… ze zijn allemaal in de kern mooi en zuiver. Ze willen, zo ook de natuurreligie, dat je zo goed mogelijk je leven leeft. Wat mensen nu aanzien voor Christelijk geloof en Islam zijn volgens mij niets anders dan uitwassen die op de voorgrond hebben kunnen treden. Hoe leren we verder kijken dan die voorgrond?