(Neveen El-Saleh)

Hierboven zie je Neveen. Ze is een van de drie Palestijnse vrienden en collega’s die op het punt staan om naar Nederland te komen – als het goed is zitten ze nu in de taxi naar grenspost Rafah, vanwaar ze met een bus naar Cairo moeten, en dan met het vliegtuig naar Amsterdam. Khaled, Fatma en Neveen.

Het heeft zoals bijna altijd veel voeten in de aarde, om een Palestijn uit Gaza naar Nederland te krijgen, Eerst is er veel papierwerk en gedoe om visa te krijgen. Uitleg van doelen, garantiestelling, zijn ze een ‘veiligheidsrisico’, dan moeten hun paspoorten naar de ambassade om dat visum erin te stempelen. En die liggen dan klaar voor ze in Ramallah, op de Westoever. Maar daar mogen ze niet heen om die paspoorten op te halen, want ze hebben geen visum.

Onder normale omstandigheden was het met de auto van Gaza naar Ramallah drie kwartier rijden. Maar het is niet normaal als je leeft onder bezetting.

(Khaled Abu Zaid spreekt)

(Fatma Al Ghussein)

Dus moeten die paspoorten met een bode via grenspost Erez. Dat lukte de laatste dagen niet, want de grens zat weer eens dicht. En net als bij de bezoekuren van de gevangenis, heeft het bedienend personeel, Israëli’s dus, hun werktijden. Vanochtend was de laatste kans, want, uiteraard, Israëli’s werken niet tijdens de sabbat. Een stempeltje in iemands paspoort zetten mag niet, ook als je niet gelovig bent, tenminste niet in Palestijnse paspoorten, op Ben Gurion kan het natuurlijk wel. Bombarderen op sabbat mag wel, trouwens.

Vanochtend dus de laatste kans, want vanmiddag is de grens weer dicht, die gaat pas op zondag weer open, en dan zouden ze te laat komen voor de bijeenkomsten die we hier hebben georganiseerd. Maar laatste nieuws is dat de paspoorten erdoor komen, dat de grenspost Rafah open is – want uiteraard mogen Palestijnen er vrijwel nooit via Israël uit, ze moeten via Egypte. Alhamdullilah, het ziet ernaar uit dat het op het nippertje nog kan lukken, hoewel ik het pas geloof als ik ze echt op Schiphol door de schuifdeuren zie komen. Het is ook wel eens gebeurd dat de reis strandde in Cairo, en ze moeten ook nog doorgelaten worden door onze eigen gezellige marechaussee. Laatste keer dat ik het meemaakte werden er twee mannen vastgehouden uit het vliegtuig uit Cairo, twee Palestijnen. Het was dat ik kon laten zien dat ik Ramadan persoonlijk kende.

Ik ga de logeerbedden maar eens opmaken. Fatma en Neveen logeren bij mij.