B’Tselem is een belangrijke mensenrechtenorganisatie in Israël die zich vooral bezig houdt met de schendingen van mensenrechten in de bezette gebieden. Hun laatste rapport gaat over Gaza, die ze beschrijven als een grote gevangenis. Mensen die er in zitten komen er praktisch niet meer uit. Maar er worden inmiddels ook Palestijnen naar gedeporteerd. Wat de werkelijke bedoeling laat zien: om de Palestijnen in Gaza op te sluiten en te isoleren. Lees een samenvatting van het rapport hieronder, en ga naar de website voor meer.
(Gazanen die bij Rafah staan te wachten tot ze over de grens worden gelaten om hun familie te bezoeken aan de andere kant, foto B’Tselem)
B’Tselem and HaMoked: Center for the Defence of the Individual have published a new report, “One Big Prison”, which documents the ongoing human rights violations and breaches of international law inherent in Israel’s restrictions on the movement of people and goods to and from the Gaza Strip. The report argues that even following disengagement, the government cannot avoid its responsibility for the Palestinians living in Gaza.
Israel relates to many fundamental rights – such as the right to movement, family life, health, education, and work – as “humanitarian gestures” that it grants to Gazans, and denies them whenever it wishes. Separating Gaza from the rest of the world splits many Palestinian families, even spouses. It is easier for Palestinian residents of Israel or the West Bank to visit a relative in jail than it is to visit a relative living in the Gaza Strip.
The report illustrates the sweeping criteria for imposing almost all the restrictions on freedom of movement, the failure of Israeli authorities to consider whether the individual indeed constitutes a security threat, and their failure to take into account the extent of the harm caused by the prohibition on movement, or whether less harmful means are available. In most cases when human rights organizations intervened, Israel withdrew the restriction rather than defend the problematic decision.
Over the past four years, the economic condition of residents of Gaza has declined to unprecedented levels. Most Gazans, more than a million persons, live in poverty, and almost one-quarter of them do not even reach the survival line, even with the help of the international aid they receive.
The report offers a legal analysis criticizing the government’s claim that it will no longer be legally responsible for breach of the rights of residents of the Gaza Strip after disengagement.
De meest voor de hand liggende verklaring van het Israelische vertrek uit Gaza is dat Sharon hier een haring heeft uitgegooid om een kabeljauw, de West Bank, te redden. Tenslotte zijn er in de Gaza-strook maar zo’n achtduizend Israelische kolonisten als vergeleken met een kwart miljoen op de West Bank (bija een half miljoen als je Oost-Jeruzalem meetelt).
Gaza wordt nu aan de Palestijnen overgeleverd ‘onder beneficie van inventaris’ d.i. zijn schrijnende armoede, zijn drukkende overbevolking en zijn gebrek aan economische mogelijkheden.
In een recent Haaretz-interview met Ari Shavit zei de ‘grand old man’ van Israeli journalism, Amos Elon, dat voor Israel het verlaten van Gaza berustte op een kosten-baten analyse:’Ik vind het ontzettend dat er nu zo’n 1,3 miljoen hopeloze refugees in Gaza zijn. Het is een kruitvat dat gaat exploderen. En Israel probeert, in de grond, daar tussenuit te komen omdat het niet voor die explosie verantwoordelijk wil zijn. Maar verantwoordelijk zal het in ieder geval zijn.’
Men hoopt dat, als het zover komt, ‘de wereld’ op dit punt Elon’s gevoelen zal delen – maar Aron c.s. rekenen er waarschijnlijk op dat ‘de wereld’ heel iets anders zal zeggen, zo iets in de trant van ‘nu hebben die gasten hun eigen bestuur en, zie je wel, ze maken er maar een potje van’ – ’they wouldn’t be able to organise a chook raffle in a pub’ zullen sommigen hier in Australie zeggen.
Een paar maanden voor dit interview verscheen er, in october van het vorig jaar, ook van de hand van Ari Shavit en weer in Ha’aretz, een veel geruchtmakender gesprek. Shavit sprak hier met Dov Weisglass, de persoonlijk politieke adviseur en advocaat van Sharon.
De meningen over dit interview zijn verdeeld. Sommigen zien in Weisglass’ loslippigheid bij die gelegenheid een list, een poging politiek rechts in slaap te sussen. Anderen weer denken dat hij voor de verleiding bezweek om te demostreren hoe ‘clever’ hij was. Het gesprek begon in een cafe in Tel Aviv en tegen de tijd dat men zich naar Weisglass’ kantoor begaf had hij wschl. al een goed glas op. Bovendien is Shavit een inteviewer die een opmerkelijke flair schijnt te hebben om zijn gesprekspartners tot ‘indiscreties’ te bewegen: eerder al kreeg hij de compromitterende uitspraken van Benny Morris betreffende de wenselijkheid van ‘etnische zuivering’ op schrift.
Wat Weisglass bij die gelegenheid zei bevestigt de haring en kabeljauw these volkomen. Het vertrek uit Gaza (tezamen met de -onmogelijke – eis dat de Palestijnen zich volledig laten ontwapenen)heeft ons in staat gesteld, zei Weisglass, ‘om een status quo te scheppen versus de Palestijnen. Er was hier een moeilijk pakket van verplichtingen dat Israel verondersteld werd te accepteren. Het heeft elementen waarmee we nooit in kunnen stemmen en elementen waarmee we nu niet in kunnen stemmen. Maar we zijn er in geslaagd dat pakket op te pakken
en voorbij ‘de heuvels van de tijd’ te zenden. Met het juiste beleid zijn we er in geslaagd om die hele zaak van politieke onderhandelingen van de agenda af te voeren. En we hebben de wereld geleerd te begrijpen dat er niemand is om mee te praten. En we hebben een ‘geen gesprekspartner’ certificaat gekregen. Dat certificaat zegt: (1) Er is niemand om mee te praten (2) Zolang er niemand is om mee te praten blijft de geografische status-quo intact (3) dat certificaat zal alleen worden ingetrokken als er dit-en-dat gebeurt – wanneer Palestina zich in Finland verandert (4) Tot ziens tot dan, en shalom’
En even daarvoor zei hij: de betekenis van wat wij deden is ‘dat wij het politieke proces bevroren hebben. En wanneer je dat proces bevriest voorkom je de vestiging van een Palestijnse staat en je voorkomt een discussie over de refugees, de grenzen en Jeruzalem. In feite, is dit hele pakket dat de Palestijnse staat wordt genoemd, voor onbepaalde tijd van de agenda afgevoerd. En dit alles met goedkeuring van het bevoegde gezag. Alles met de zegen van de President en beide “Houses of Congress”…’
Zoals men weet veroorzaakte dit interview enige opschudding en Sharon haastte zich naar een persconferentie om te verklaren dat dit allemaal verkeerd begrepen was, en dat Israel nog steeds zijn verplichting inzake de ‘roadmap’ erkende.. en Weisglass zei wat politici en hun adviseurs gewoonlijk zeggen in zulke omstandigheden nml. dat hij ‘out of context’ was geciteerd. Maar dat interview was de context.
Wat nu. Zie vertrek 2
In hoeverre heeft, sinds dat geruchtmakende interview met Weisglass plaats vond, Arafat’s dood de situatie veranderd?
Voor zover ik kan zien probeert Sharon dat certificaat dat zegt ‘no partner for peace’, waar Weisglass het over had, te verlengen. Hij blijft beweren dat gewelddadigheid van de zijde van de Palestijnen onderhandelingen verhindert. En zoals men weet is ook de onmogelijke eis gesteld dat zij zich volkomen laten ontwapenen.
Maar als wereldopinie hem toch naar de onderhandelingstafel drijft?
In de ‘Boston Globe’ van gisteren heeft Jeff Halper, hoogleraar in antropologie aan de Ben Gurion Universiteit, die mogelijkheid geanalyseerd.
“Men krijgt de indruk dat er een val wordt opgezet voor de Palestijnse President, Mahmoud Abbas (Abu Mazen), met weer een ander ‘genereus offer’. Tegen het einde van het Oslo proces heeft de toenmalige Premier Ehud Barak, naar men beweert, de Palestijnen 95 % van de bezette gebieden aangeboden. Dit berust niet op waarheid (die 95 % kwam van een voorstel van Clinton dat zowel de Israelis als de Palestijnen accepteerden, maar dat nooit werd verwezenlijkt). Maar zelfs als het was gerealizeerd, zou Israel toch nog complete controle bewaard en de Palestijnen opgesloten hebben in een gevangenisstaat, want daar heeft het maar 5 tot 15 procent van de bezette gebieden voor nodig. Israel zou controle hebben over de grenzen, het Palestijnse verkeer, al het water en het grootste deel van het agrarische gebied, het gebied van Jeruzalem (dat, om zijn toerisme, bijna de helft van de Palestijnse economie uitmaakt), het Palestijnse luchtruim, en zelfs alle communicatie. De Palestijnen zouden 85 tot 95 procent van het gebied kunnen krijgen en, zoals gevangenisbewoners, toch nog opgesloten zijn in een reeks cellen die een ‘staat’ wordt genoemd.”
“Dit is wat Abbas in de volgende paar maanden te wachten staat. De euforie die is geschapen rondom de ‘gematigde en pragmatische’ Abu Mazen in deze ‘post-Arafat periode’ is bedoeld om hem in een hoek te drijven, om verwachtingen betreffende concessies te scheppen die hij onmogelijk verwezenlijken kan. In samenwerking met de Amerikanen, zoals altijd, zal Sharon met zijn Genereuze Aanbod voor de dag komen: Gaza plus 60 – 75 percent van de West Bank en een symbolische aanwezigheid in Jeruzalem. Dat klinkt O.K., en, ingeschetst op een kaart, zal het de meeste mensen buitenslands die de levensvatbaarheid (van die staat) niet kunnen inschatten, ook O.K. lijken. Maar het zal de Palestijnen opsluiten in een geheel van cantons waar Sharon openlijk en onvermoeibaar nu voor een kwart eeuw naar heeft gestreefd”
Als Abbas ‘ja’ hierop zegt zal hij, zegt Halper, met Sharon de Nobelprijs krijgen en vermoord worden. Zegt hij ‘nee’ dan kan Sharon beweren dat de Palestijnen klaarblijkelijk geen vrede willen (en dus zijn certificaat van ‘no partner for peace’ voor onbepaalde tijd verlengd krijgen).
Als dit inderdaad het scenario is dat Bush en Sharon voor ogen staat dan vraagt men zich af hoe de vertoning van gisteren daarin past. Heeft men dat beetje onenigheid over de uitbreiding van de ‘settlements’ met opzet in het medegedeelde resultaat gestopt om Bush toch iets van het aura van ‘eerlijke makelaar’ te geven en, wat Sharon betreft, zijn rechtse achterban koest te houden? Tenslotte staan die 3500 huizen tussen Oost Jeruzalem en Ma’ale Adumim alleen nog maar op papier – Sharon zou het opgeven van dit project als een enorme, onder druk van Bush tot stand gekomen, concessie kunnen voorstellen – om de druk op Abbas te vergroten.