Good morning all! It feels so good to wake up in the morning and suddenly find yourself living in a #state not just a territory! #Palestine
Dat twittert Azzam al Saqqa ons deze ochtend, en het interessante is: hij woont in Gaza. En of de bevolking van Gaza achter de aanvraag van het Palestijnse Gezag voor de verhoging van de status van de Palestijnen zou staan was nog maar de vraag. Toch: mijn berichten erover zijn dat de meeste Palestijnen de statusverhoging in de VN wel een feestje waard vinden.
Het is duidelijk, het overgrote deel van de wereld stemde voor: 138 landen tegenover 9 tegen en 41 onthoudingen waaronder Nederland. Maar helaas gaat het niet alleen om het aantal stemmen, want onder de 9 die faliekant tegen zijn bevindt zich grootmacht Amerika. Israël en de VS hebben er alles aan gedaan om Abbas tegen te houden de aanvraag vol te houden, en het is ze niet gelukt, ondanks lijsten met dictatoriale dreigementen, zoals (volgens NRC):
– annulering van afspraken die eerder met de Palestijnen zijn gemaakt;
– niet uitbetalen van belastingen die Israël voor de Palestijnse autoriteiten inhoudt;
– sneller en meer woningen bouwen in de Israëlische nederzettingen op de Palestijnse Westelijke Jordaanoever;
– annexatie van de grote Israëlische nederzettingenblokken op de bezette Westelijke Jordaanoever
– en zelfs omverwerping van de Palestijnse president Mahmoud Abbas.
Ondanks dat heeft Abbas zijn rug rechtgehouden. Mogelijk wist hij ook wel dat het zo’n vaart niet zou lopen, Israël is feitelijk heel tevreden met de stilzwijgende overeenkomst die ze hebben gesloten met het Palestijnse Gezag op de Westoever: Abbas houdt de bevolking op de Westoever rustig, en fungeert feitelijk als Israëls politieagent, terwijl Israël even rustig door kan gaan met het verder koloniseren van de Westoever. Dat Abbas ondanks de dreigementen toch heeft doorgezet zal ook redenen hebben. We kunnen bedenken dat Abbas ook wel weet dat er geen enkel schot zit in wat zo eufemistisch het vredesproces moet heten, en er steeds meer land verloren wordt. En Abbas kon ook wel een overwinning gebruiken, want de Israëlische aanval op Gaza heeft de positie van Hamas alleen maar versterkt. Ook al doet Israël standaard alsof zij de slag hebben gewonnen: ze hebben de grondtroepen terug moeten trekken, het aantal raketten is tijdens de aanval alleen maar toegenomen, bovendien serieuze raketten – anders dan de zelfgeknutselde dingetjes die door de splintergroepen nog door de mazen van de controle van Hamas doorkwamen. Ook werd het duidelijk dat met de moord op Jabari feitelijk een onderaannemer van Israël om zeep was geholpen, een potentiële bondgenoot voor een serieuze wapenstilstand – aan het licht gebracht dankzij een Israëli – Gershon Baskin, die niet verdacht kan worden van ‘eenzijdige steun aan de Palestijnen’. Daarnaast ziet het er ook naar uit dat Israël zich geen tweede Goldstone-rapport op de hals wilde halen, en zich, in verhouding, deze keer inderdaad enigszins heeft ingehouden. Wat niet heeft verhinderd dat de foto’s van dode kinderen de wereld door zijn gegaan. Hamas heeft het gevoel, en straalde dat ook uit, dat ze deze aanval af hebben kunnen slaan, en er in ieder geval, ondanks doden en enorme schade, sterker uit tevoorschijn zijn gekomen.
Tandenknarsend liet Clinton, de woordvoerder van de VS, weten de uitslag “onfortuinlijk en contraproductief” te vinden. Het zou zorgen voor “verdere obstakels in de weg naar vrede” tussen Palestijnen en Israël die volgens de VS alleen zou kunnen plaatsvinden door directe onderhandelingen. Aangezien de Palestijnen geen weg naar de vrede kunnen waarnemen – integendeel, de situatie is er alleen maar slechter op geworden – en ook niet hebben meegemaakt dat de Amerikanen ook maar een poot hebben uitgestoken om Israël tegen te houden in het verdere opvreten van de Westoever, noch in het uit de weg ruimen van de blokkade van Gaza, horen ze dit soort teksten voor wat ze zijn: holle retoriek.
De Palestijnen vieren feest, om deze overwinning, al weten ze dat die voornamelijk symbolisch is. In de alledaagse werkelijkheid verandert er nog niets door. Zo bagatelliseerde de Amerikaanse VN-ambassadeur Susan Rice het belang van de stemming. “De Palestijnen ontwaken morgen om te ontdekken dat hun levens nauwelijks zijn veranderd, los van het feit dat een duurzame vrede verder weg is”, waarschuwde ze. Dat hoeft ze de Palestijnen niet uit te leggen.
Integendeel, de onheilspellende geluiden uit Israël worden steeds maar sterker. De aanstaande waarschijnlijk van heel erg rechts naar extreem rechts opschuivende regering doet niet eens meer de moeite om nog een masker voor te houden. In de lezing van Israël gisteravond konden we dat al horen: Israël beschouwt het hele gebied, inclusief Westoever, als hun exclusieve bezit. Oorlogsmisdadiger Sharon, die het voor de vorm nog had over de twee-staatsoplossing was daarbij vergeleken een schaap.
Interessant is waarom Israël zich met hand en tand verzette tegen de statusverhoging, gezien het feit dat het in werkelijkheid heel weinig verandert. Alleen omdat De waarnemerstaat Palestina zich nu bij het ICC in Den Haag kan vervoegen om Israël wegens oorlogsmisdaden aan te klagen? De vraag is of ze dat gaan doen, de vraag is ook wat dat op zou leveren, behalve een vrijwel zekere veroordeling. Tenslotte erkent Israël het Internationaal Strafhof niet, en heeft ook een vorige uitspraak over de illegaliteit van de muur aan de laars gelapt. Is het werkelijk alleen de angst voor nog meer imagoschade? Of is het alleen principieel dat de Palestijnen geacht worden zich te onderwerpen aan de heerschappij van Israël, eeuwig tevergeefs wachtend op ‘onderhandelingen’ die nergens toe zullen leiden?
De statusverhoging heeft wel laten zien dat het overgrote deel van de wereld allang niet meer vierkant achter Israël staat, en vindt dat het tijd wordt voor een werkelijke oplossing. Het opmerkelijke is dat ook een aantal landen van Europa ondanks de enorme druk van Israël en de VS niet langer bereid waren om het spelletje mee te blijven spelen. Duitsland heeft zich op het laatste nippertje niet tegen verklaard maar heeft zich onthouden. Het is de Israëli’s niet ontgaan. “We lost Europe” zei een hoge oom bij het Israëlische Ministerie voor Buitenlandse Zaken. (Zie hier.)
Als vele Palestina Watchers had (en heb) ik ook mijn scepsis. Wanneer er in de media en in de politieke arena gepraat wordt over ‘de Palestijnen’ bedoelen ze meestal alleen het Palestijns Gezag op de Westoever, en kwartpresident Abbas vertegenwoordigt maar een deel van de Palestijnen – niet die van Gaza, onder Hamas, maar ook niet de Palestijnen binnen Israël, niet die in Oost-Jeruzalem, en ook al niet die Palestijnen die zo vaak worden overgeslagen – in de vluchtelingenkampen en in de Diaspora. (Lees voor de bezwaren tegen de aanvraag bij de VN bijvoorbeeld Abu Pessoptimist,hier .) Toch: uiteindelijk zag ook Hamas meer voordelen dan nadelen, en gaf het initiatief zijn zegen. En ondanks het feit dat er nog heel weinig verandert en de overwinning voornamelijk een symbolische is, viert ook Azzam al Saqqa uit Gaza feest. Al was het maar omdat Israël en de VS ondanks alle zware lobbypogingen en de dreigementen het niet tegen hebben kunnen houden.
Blijft voor ons Nederlanders het feit dat PvdA’er Timmermans wel een heel slappe figuur heeft geslagen met de onthouding van stemming omdat het nu niet ‘opportuun’ zou zijn. Wanneer het dan wel tijd is heeft hij niet gezegd.