(Turner)

Intro: het is later.

Ik verkocht mijn huis, om in een huurwoning te gaan leven, een met een lift. “Niet doen,” zeiden goedbedoelende adviseurs, “zo’n huisje in de Jordaan, dat is een goede investering voor later.”
“Ik heb een verrassing”, was mijn antwoord. “Het is later.”

Op welk moment besefte ik dat ik langzamerhand wel in de categorie ‘ouder’ paste, om nog niet te zeggen ‘oud’? Bij mij zijn dat van die kleine schokmomenten, want in mijn ervaring is ouder worden niet alleen een gestadig voortschrijdend proces, elke dag een dag, elk jaar een jaar, maar een van plotseling besef. Die op die foto, ben ik dat? Ik besefte, bijvoorbeeld, dat ik al aardig oud was geworden toen ik na mijn vijftigste opnieuw moest gaan solliciteren en het duidelijk werd dat er op die leeftijd nog maar heel weinig vaste banen in de aanbieding zijn. Toen werd ik gevraagd voor de Eerste Kamer, kijk, dat was nou eens leuk, daar is de gemiddelde leeftijd zestig. Maar er kunnen maar 75 Nederlanders in de Eerste Kamer. Verder tel je op de arbeidsmarkt op die leeftijd niet meer mee.

Ik besefte dat ik behoorlijk oud was geworden toen mijn zoon vijftig werd. Ik een kind van vijftig? Hoe was dat mogelijk, ik was zelf eergisteren toch nog vijftig?

Mijn moeder was niet van plan oud te worden, ze vond het beschamend. Nog voor ze vijfenzestig werd zat ze al te piekeren of ze wel de tram in wilde met zo’n roze strippenkaart voor bejaarden (die is inmiddels alweer afgeschaft) waardoor iedereen kon zien dat ze OUD was. Dan hou je toch de gewone strippenkaart, zei ik. Maar daar was ze dan weer te zuinig voor. Ze loste het op door voor haar vijfenzestigste te overlijden, en ik ben nu ouder dan zij geworden is. En van plan me niet te gaan schamen voor mijn leeftijd, waarom zou ik, het woord ‘oud’ niet te vermijden alsof dat iets schandelijks zou zijn en er wat moois van te maken. Want dit constateerde ik tijdens de lezing voor POWER (hier): we zijn als we vijfenzestig zijn geworden nog niet aan onze laatste levensfase bezig. Driekwart van de vrouwen die nu zo oud zijn, gaan minstens tachtig worden. Negentig is ook al heel gewoon. Dat is veel tijd. In ieder geval veel te veel tijd om die lijdzaam uit te zitten. Dus dit is de opdracht: hoe worden we leuker ouder. Zonder dat we daar veel voorbeelden voor hebben, want ook dit constateerden we tijdens die avond in Amersfoort: wij lijken niet meer op de mensen die destijds onze leeftijd hadden. We moeten onszelf opnieuw uit gaan vinden. Met de mogelijkheden en onmogelijkheden waar we het mee moeten doen.

Dit is dus mijn plan: om net zoals we dat vroeger deden in de vrouwenbeweging ervaringen te delen. Ik geef door wat ik heb bedacht, wat ik heb geleerd, waar ik mee bezig ben, ik deel dat met jullie. Boeken die ik lees, bezigheden die mij goed doen. Tips. Dingen die goed zijn voor het lijf en voor de ziel. En ik heb zo het idee dat daar ook dingen bij zullen zijn waar ook mensen die nog geen vijfenzestig zijn wat aan kunnen hebben, want ouder worden, daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. En in ieder geval op facebook kunnen jullie ook ervaringen en tips delen. (Op mijn weblog zet ik de reactiemogelijkheid meestal uit, vanwege de huftertjes).

Ga door naar aflevering 2, hier.