(Erez. We zijn net die hele lange gang doorgelopen, leve de koffers op wieltjes.)

Het lukte niet erg om vanuit Gaza de berichten te sturen die men van mij gewend is. Mark die mee was om te filmen lukte het, met moeite, wel om zijn berichten door te sturen. Er komt nog meer. Maar om wat we meemaakten toch in een context te zetten doe ik nu wat ik daar had willen doen: een verslag, met foto’s en de verwijzing naar de films van Mark Kulsdom die als het aan mij ligt altijd meemag.

Aankomen in Gaza. Het blijft spannend. Weliswaar hadden we dit keer een week van tevoren al gehoord dat onze vergunningen in orde waren, maar je weet het nooit. We hoorden vlak voordat we gingen dat de grens dicht zou zitten – bleek later vals alarm. Een van ons had een noodpaspoort bij zich, omdat hij niet de vereiste zes maanden geldigheid in acht had genomen – hij had niet gezien dat hij een paar dagen tekort kwam. Maar dat bleek geen probleem, niet aan de Israëlische en niet aan de Palestijnse kant, want ook daar moeten we tegenwoordig visa voor hebben. Wel beweerden ze bij Erez weer eens een keer dat een aantal van ons geen toestemming hadden – een kwestie van niet in paniek raken maar rustig afwachten en vast gaan bellen. Het probleem is dat we de toestemming altijd per telefoon krijgen en we dus nooit kunnen bewijzen dat ze al ja gezegd hebben. Het wachten loonde: opeens mochten we toch door. Halleluja.

Op het kantoor van het NCCR zat iedereen al op ons te wachten, Khaled, Ramadan, Ayman, Fatma, Wael. Het was meteen weer vertrouwd. De eerste gesprekken over wat er allemaal aan de hand is, er had een nogal stevige reorganisatie plaats gevonden, Fatma al Ghussein is nu bevorderd tot general manager, dr. Wael de arts gaat de coördinatie doen van de home care teams. Natuurlijk hadden we het ook over allerlei zakelijke dingen die een buitenstaander niet zullen interesseren, de fondsenwerving en de economische toestand, de relatie met de overheid die altijd spannend is, een paar mensen die waren vertrokken, wat we in de paar dagen dat we er zijn zullen doen.

En buiten trok er weer eens een demonstratie voorbij, vanwege de politieke gevangenen. Zwarte vlaggen: de Islamitische Jihad.

’s Avonds zaten we aan een terras aan zee, van het Al Deira hotel, shisha te roken, grappen te maken, ik was weer helemaal thuis.

Op de flat liet Mark de eerste beelden zien die hij had gemaakt. Je ziet, van links naar rechts: Ramadan Hussein, Jan Andreae, Mark Kulsdom met de koptelefoon, strategic advisor Frank van der Linde die mee was, en Joes Meens.

Mark maakte van onze tocht naar Erez een eerste film: volgens mij is het te zien dat we in spanning zaten.

En een korte impressie van de demonstratie buiten.